Νέα Υόρκη: Κοιμητήριο στο Στάτεν Αϊλαντ αγωνίζεται να προλάβει τις κηδείες

Οι δρόμοι είναι παράξενα ήσυχοι. Σπάνια περνάει μία ψυχή. Αλλά όταν ο ραβίνος Σμούελ Πλάφκερ φτάνει στο κοιμητήριο, αρχίζει ο θόρυβος.

Φορτηγά σταθμεύουν στην άκρη με φορτίο πτώματα, βουνά από χώμα σκαμμένων τάφων, μία γραμμή άσπρων πινακίδων καρφωμένων στο έδαφος, ως σήμανση νέων τάφων.

Τα μόνα σημάδια ζωής σε αυτό τον χώρο προέρχονται από αυτούς που περιποιούνται τους νεκρούς στην τελευταία τους κατοικία.

Καθώς ο κόσμος υποχωρεί και οι επιβεβαιωμένοι θάνατοι της πανδημίας μόνο στη Νέα Υόρκη είναι 10.000 άτομα, εργολάβοι κηδειών, εργαζόμενοι νεκροταφείων και άλλοι που επιβλέπουν το τελευταίο κεφάλαιο ενός νεκρού ανθρώπου αγωνίζονται να προλάβουν.

Ο Πλάφκερ, ο ραβίνος στο Νεκροταφείο Mount Richmond στο Στάτεν Αϊλαντ, κρατάει στα χέρια του, τα καλυμμένα με λαστιχένια γάντια, τον μακρύ κατάλογο των ταφών που πρέπει να κάνει εκείνη την ημέρα. Στις σημειώσεις του καταλόγου δίπλα στο όνομα κάθε νεκρού αναγράφεται η αιτία θανάτου: «Covid», «Covid», «Covid»…

«Υπάρχει μια τεράστια θλίψη», λέει. «Αν δεν ήταν αυτό, θα ζούσαν, κάποιοι υγιείς, κάποιοι όχι τόσο υγιείς. Αλλά θα ήταν ζωντανοί».

Το κοιμητήριο Mount Richmond το διαχειρίζεται η ένωση Hebrew Free Burial Association, που φροντίζει για την ταφή Εβραίων με ελάχιστα ή καθόλου χρήματα.

Πριν από έναν αιώνα, έθαψε εργαζόμενους ενδυμάτων που σκοτώθηκαν στη φωτιά του Triangle Shirtwaist και εκείνους που πέθαναν στην ισπανική γρίπη. Πιο πρόσφατα, τους επιζώντες του Ολοκαυτώματος που έφυγαν από την Ευρώπη. Και τώρα αυτούς που πεθαίνουν από τον κορωνοϊό.

Μια ροή ανθρώπων που ασχολούνται με την ταφή των νεκρών συνεχίζει να φτάνει στο νεκροταφείο, πλένοντας προσεκτικά τα πτώματα όπως υπαγορεύει ο εβραϊκός νόμος και στη συνέχεια να τα τοποθετεί σε ένα λευκό περίβλημα.

Το Τορά ζητά την ταφή το συντομότερο δυνατό. Αυτές τις μέρες, η εντολή αυτή αποτελεί περισσότερο από ποτέ μια πρόκληση.

Υποστηρίζονται εταιρείες που μεταφέρουν τους νεκρούς στους τελικούς χώρους ανάπαυσης, μέρος μιας αλυσιδωτής αντίδρασης αναμονής που περιλαμβάνει υπεράριθμες κρατήσεις κηδείας και νεκροταφεία που απομακρύνουν τις οικογένειες.

Οι εταιρείες που μεταφέρουν τους νεκρούς στον τελικό τους προορισμό είναι πλήρεις, συμπεριλαμβανομένων των γραφείων κηδειών και νεκροταφείων που δεν δέχονται άλλους νεκρούς.

Οι εταιρείες φερέτρων δεν έχουν άλλα φέρετρα» λέει ο Τζέιμς Ντονόφριο (James Donofriο) ο εργολάβος κηδειών που χειρίζεται τις κηδείες στο Mount Richmond.

Η ένωση Hebrew Free Burial είχε προμηθευτεί φέρετρα πριν χειροτερέψει η κατάσταση με τον κορωνοϊό, όπως είχαν κάνει και με τον προστατευτικό εξοπλισμό των εργατών της, φόρμες για τους νεκρούς και άλλα είδη. Νομίζουν ότι έχουν αρκετά. Και πάλι, νόμιζαν ότι το ψυκτικό μηχάνημα του νεκροτομείου που είχαν παραγγείλει πριν ένα μήνα θα αρκούσε για επιπλέον τέσσερις σορούς. Τώρα έχουν ένα ψυγείο ρυμουλκούμενο αρκετά μεγάλο για να χωρέσει 20.

Η Εμι Κόπλοου (Amy Koplow), η οποία διευθύνει την ένωση, ανησυχεί για το προσωπικό που είναι σε πολύ μεγάλη εγρήγορση και συγκεντρώνει αρκετά χρήματα για να καλύψει τα έξοδα. Ομως έχουν δεσμευτεί να συνεχίσουν.

Συνήθιζαν να θάβουν ένα άτομο κατά μέσον όρο την ημέρα. «Σε μία τρελή ημέρα είχαν πέντε κηδείες» λέει η Κόπλοου. Τις προάλλες κήδεψαν 11 άτομα.

Ο Πλάφκερ κοιτάζει τα δέντρα που ανθίζουν και το γρασίδι που πρασινίζει και βρίσκει τα σημάδια της αναγέννησης της άνοιξης τόσο παράδοξα δεδομένου του θανάτου που τα περιβάλλει. Σκέφτεται τις αιώνες λέξεις που απαγγέλλει στις Υψηλές Ιερές Ημέρες, που φαίνεται να έχουν πολύ περισσότερο βάρος τώρα:
«Πόσοι θα πεθάνουν και πόσοι θα γεννηθούν. Ποιος θα χαθεί από το νερό και ποιος από τη φωτιά; Ποιος με σπαθί και ποιος από άγριο θηρίο; Ποιος από την πείνα και ποιος από τη δίψα; Ποιος από σεισμό και ποιος από πανούκλα;».

Φαίνεται ότι είναι η σειρά της πανούκλας τώρα…