Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Ιωάννης για το παρελθόν του και τον Αναστάσιο

Ο κ. Ιωάννης είναι Αλβανός στην καταγωγή και προέρχεται από οικογένεια μουσουλμάνων Μπεκτασήδων. Ο αρχιεπίσκοπος Ιωάννης, κατά κόσμον Φατμίρ Πελούσι, γεννήθηκε το 1956 στην Κορυτσά, την Ορθόδοξη Εκκλησία της οποίας υπηρέτησε ως μητροπολίτης μετά την ενθρόνισή του, το 1998. Ο ίδιος, βαπτίστηκε κρυφά χριστιανός το 1979. Με την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος στη γείτονα χώρα εισήλθε στην Ελληνορθόδοξη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού στο Μπρούκλιν, με υποτροφία από την αλβανική κοινότητα των Ηνωμένων Πολιτειών και αποφοίτησε το 1993. Τότε στην Αλβανία, ο μακαριστός Αναστάσιος είχε ήδη ξεκινήσει το έργο της αναστήλωσης της Εκκλησίας. Μετά από πρόσκληση του ιεράρχη, ο Ιωάννης επέστρεψε στην Αλβανία για να βοηθήσει στο σημαντικό του έργο και το 1994 αρχικά χειροτονήθηκε διάκονος και το τέλος του ιδίου έτους ιερέας, από τον αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο.

Υπενθυμιζεται ότι η Ιερά Σύνοδος συνήλθε μετά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας, στον καθεδρικό ναό της Αναστάσεως του Κυρίου στα Τίρανα για την εκλογή του νέου αρχιεπισκόπου. Τα μέλη της Συνόδου, οι μητροπολίτες Αμαντίας Ναθαναήλ και Αργυροκάστρου Δημήτριος, οι οποίοι είναι Έλληνες πολίτες, εξαιρέθηκαν της υποψηφιότητας, καθώς δεν πληρούσαν το κριτήριο της αλβανικής υπηκοότητας, σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Αλβανίας, που εγκρίθηκε το 2006.

«Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος κατέβαλε προσπάθειες και είχε εξαιρετική συμβολή σε όλους τους τομείς», σημείωσε ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας μιλώντας στην ΕΡΤ. «Κατόρθωσε να αναστηλώσει τις υποδομές της Εκκλησίας. Αλλά εγώ πιστεύω ότι η σημαντικότερη προσφορά του δεν ήταν απλά η ανοικοδόμηση κτιρίων, αλλά η διάδοση ενός θετικού πνεύματος στους κόλπους της Εκκλησίας, η διάδοση ενός πνεύματος συμφιλίωσης, σεβασμού για κάθε άλλο άνθρωπο, οποιοσδήποτε και να είναι αυτός.

»Τόνιζε πάντα ότι αν ένας Επίσκοπος, δεν παραμείνει διάκονος, δεν μπορεί να υπηρετήσει, γιατί εμείς σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου καλούμαστε να διακονήσουμε και όχι να διακονηθούμε. Αυτό το πνεύμα είναι το μεγαλύτερο δώρο που προσέφερε στην Εκκλησία μας», σημείωσε.

Προσωπικά θυμάται ότι επί κομμουνισμού «η φυγή ήταν πολύ δύσκολη, γιατί όλη η Αλβανία είχε μετατραπεί σε μία μεγάλη φυλακή με φρουρούς. Ήταν πολύ δύσκολα, αλλά όχι απλά δύσκολα, διότι η δίωξη αφορούσε όλη την οικογένεια. Ακόμη και τα δεύτερα και τρίτα ξαδέρφια υπέφεραν τις συνέπειες, αν κάποιος έκανε κάτι».

«Η επιθυμία να ασκήσω ελεύθερα την πίστη μου, με ώθησε να βρω έναν τρόπο περί τα τέλη της εποχής του κομμουνιστικού καθεστώτος να φύγω από την Αλβανία προς την Ιταλία, όπου έμεινα για πέντε, έξι μήνες και από εκεί στις ΗΠΑ», είπε για το ταξίδι του στη Βοστώνη.

«Σπούδασα στην Βοστώνη, έκανα μεταπτυχιακό στην Θεολογία και ένα ακόμη υψηλότερου επιπέδου στην Θεολογία και όταν ολοκλήρωνα τις σπουδές μου, ήρθα σε επαφή με τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο μέσω του Μητροπολίτη Δημητρίου, που τον είχα καθηγητή της Παλαιάς Διαθήκης, ο οποίος μου μίλησε για τον Αρχιεπίσκοπο, μου μίλησε για το έργο του στην Ελλάδα και την Αφρική», σημείωσε και συνέχισε:

«Ήρθα σε επαφή με τον Αρχιεπίσκοπο (Αναστάσιο). Του είπα ότι «όταν ολοκληρώσω τις σπουδές μου, θα επιστρέψω πίσω». Χάρηκε. Με συνεχάρη. Μάλιστα, με κάλεσε και στην ενθρόνισή του που έγινε στα Τίρανα το 1992. Και ο λόγος που επέστρεψα ήταν ακριβώς αυτός».

Πηγή: ΕΡΤ