Πανελλήνιες 2024: Κείμενο του Μενέλαου Λουντέμη “έπεσε” στα νέα ελληνικά για τα ΕΠΑΛ

Συγκεκριμένα, οι υποψήφιοι κλήθηκαν να απαντήσουν σε ερωτήσεις για τη σημασία του βιβλίου και τη χρησιμότητά του για τον άνθρωπο, και στο πλαίσιο αυτό τούς παρατέθηκε ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» του μεγάλου συγγραφέα Μενέλαου Λουντέμη.

Οι υποψήφιοι έπρεπε να αναπτύξουν ένα κείμενο 100-150 λέξεων που να απαντά στο ερώτημα: «Πώς αποδεικνύεται η μεγάλη αγάπη που φαίνεται να τρέφει  ο ήρωας του αποσπάσματος για το βιβλίο; Ποια θεωρείτε ότι είναι η στάση των νέων της εποχής μας απέναντι στο βιβλίο;».

Αναλυτικά το απόσπασμα:

«Θα πιανε φιλία με τα βιβλία. Θα γύρευε να μάθει και από κει, αυτά  που  του κρύβαν οι μεγάλοι πίσω απ  τα παραμύθια που λέγανε αυτοί οι  μικροί χάρτινοι «παππούδες» που κάθονται στα γόνατά σου και σου λένε  τις ιστορίες τους χωρίς καμώματα και παρακάλια.

Μα  στο  χωριό,  που  δούλευε  παραπαίδι,  δεν  είχε  χαρτοπουλεία. Έπρεπε,  λοιπόν,  να  παρακαλέσει  κανένα  μπάρμπα  απ  αυτούς  που  κατεβαίνανε  στην  πολιτεία  και  πουλούσανε  το  καλαμπόκι  τους  να  του  φέρει ένα. Και μια μέρα αυτό έγινε. Έπιασε έναν τέτοιο γερούλη, του βαλε  στη χούφτα καναδυό μεταλλίκια και, «σε παρακαλώ», του λέει, «αν βρεις, εκεί  που  πας,  κανένα  βιβλίο  που  να λέει  καλές ιστορίες,  πάρ  το  μου. Ε; Πολύ θα σε περικαλέσω, όμως…».

Έβαλε ο παππούς τα μεταλλίκια στην απαλάμη του, τα πασπάτεψε με  το δάχτυλο, αναποδογύρισε ένα, για να δει τι έχει από κάτω…έστρωσε με  το δάχτυλο τα μουστάκια του…και μου τα δωσε πίσω. «Παρ τα», του λέει. «Αν  τα  χαρτιά  λένε  καλά  παραμύθια…μου  τα  λες  και  μένα  και  ξεχρεώνουμε.  Αν,  πάλι  δεν  λένε,  θα  σου  πάρω  ένα  αυτί.  Ε;…». 

Το  παιδί  τρόμαξε.  Ο  γέρος  τότε  έβαλε  τα  γέλια… «Άιντε,  άιντε…  Σύχασε…»,  είπε. «Δεν σου παίρνω αυτί, σου παίρνω ένα μεταλλίκι. Σύμφωνοι;».

Σε τρεις μέρες του φερε ένα χαρτί, λίγο πιο χοντρό απ το βαγγέλιο, και  του  το  δωσε. «Το  πασπάτεψα  από  παντού»,  λέει  στο  παιδί. «Δεν  βγαίνει τίποτα. Για πάρ το εσύ, μην πα και σε γνωρίζει και συνεννοηθείτε». Το παιδί τ άνοιξε τρέμοντας. Ήταν σαν μικρό σπιτάκι, «Ιστορία Σεβάχ του  Θαλασσινού» έλεγε το ξώφυλλό του. Αυτό ήταν! Το παιδί έπεσε πάνου στο  βιβλίο με τα μούτρα. Και το διάβαζε, το διάβαζε ολόκληρο το χειμώνα. Το  διάβαζε και ξανά το διάβαζε και πάλι το ξαναδιάβαζε, και το μαθε νεράκι. Κείνος ο μπάρμπας, που του το χε φέρει, τ άκουε και τρέμανε τα μουστάκια  του. Όμορφο βιβλίο. Μόνο που είχε μια παραξενιά. Έλεγε την ιστορία του  μονάχα σ όποιον ήθελε. Ώσπου να κλείσει κείνη η χρονιά, είχε καταπιεί κι άλλα καμιά δεκαριά  βιβλίa»