Πέντε κλασικά μυθιστορήματα εμπνευσμένα από την ελληνική μυθολογία

Η λίστα περιέχει τα εξής έργα:

1. “Οδυσσέας” (Ulysses), του Τζέιμς Τζόις
   Η σύγχρονη εκδοχή της Οδύσσειας του Όμηρου, με τον Λεοπόλδο Μπλουμ ως Οδυσσέα και τη Μόλι ως Πηνελόπη, είναι ένα εκπληκτικό ταξίδι στην καθημερινότητα και την ανθρώπινη ψυχή. Οι αναφορές στο επικό έργο του Όμηρου είναι διαρκείς, με τον Τζόις να αναδεικνύει τον αέναο αγώνα της ανθρώπινης ύπαρξης για να βρει την Ιθάκη της.
2. “Φρανκενστάιν” (Frankenstein), της Μέρι Σέλλευ
   Ο μύθος του Προμηθέα αναβιώνει στη μορφή του Βίκτορα Φρανκενστάιν, ο οποίος προσπαθεί να υπερβεί τα όρια της φύσης και να δημιουργήσει ζωή από το μηδέν. Όπως ο Προμηθέας τιμωρήθηκε για την κλοπή της φωτιάς, έτσι και ο Φρανκενστάιν πληρώνει για την ύβρη του με το βάρος της συνείδησης και της καταστροφής που προκαλεί το τέρας που έπλασε.
3. “Η Εικόνα του Ντόριαν Γκρέι” (The Picture of Dorian Gray), του Όσκαρ Ουάιλντ
   Ο μύθος του Νάρκισσου βρίσκει σύγχρονη αντανάκλαση στην ιστορία του Ντόριαν Γκρέι, ενός νέου που αναζητά ασταμάτητα την αιώνια νεότητα και ομορφιά, θυσιάζοντας την ψυχή του στην αδυσώπητη επιθυμία του να παραμείνει άφθαρτος. Το πορτρέτο του γερνά και φθείρεται, ενώ ο ίδιος μένει αναλλοίωτος, ως έντονος καθρέφτης της απομόνωσης και της αυτοεκτίμησης που οδηγεί στην καταστροφή.
4. “Αυτοβιογραφία του Ερυθρού” (Autobiography of Red), της Άνν Κάρσον
   Στην Αυτοβιογραφία του Ερυθρού, η Άνν Κάρσον αναπλάθει τον μύθο του Ηρακλή και του Γερύωνα με μια σύγχρονη, ποιητική και σαγηνευτική ματιά. Η ιστορία του Γερύωνα, του μυθικού γίγαντα με τα τρία σώματα, μετατρέπεται σε μια οδυνηρή εξερεύνηση της ταυτότητας, της βίας και της εξουσίας.
5. “Μέχρι να Έχουμε Πρόσωπα” (‘Till We Have Faces), του C.S. Λιούις
   Ο Λιούις επαναλαμβάνει τον μύθο του Έρωτα και της Ψυχής, αυτή τη φορά από τη σκοπιά της αδελφής της Ψυχής, της Ουράλ. Μια συγκλονιστική ιστορία για την πίστη, την αγάπη και την απόρριψη, η οποία αναδεικνύει την ανθρώπινη ανάγκη να κατανοήσει και να συγχωρήσει τους θεούς, ακόμα και όταν αυτοί φαίνονται αδιάφοροι ή αμείλικτοι.

Αυτά τα έργα συνθέτουν έναν ύμνο στην αθανασία των μύθων. Καθένα τους αναδεικνύει τη διαχρονικότητα των αρχαίων ελληνικών παραδόσεων και τη συνεχιζόμενη αναζήτηση της ανθρώπινης ύπαρξης για απαντήσεις, σημασία και λύτρωση.