Πέθανε στα Τίρανα ο συγγραφέας Ισμαήλ Κανταρέ

Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο “χωρίς ζωτικές ενδείξεις”, οι γιατροί προσπάθησαν να τον επαναφέρουν, αλλά δεν στάθηκε δυνατόν.

Γεννήθηκε στο Αργυρόκαστρο και σπούδασε στη Σχολή Ιστορίας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου των Τιράνων και κατόπιν στο Ινστιτούτο Γκόρκυ της Μόσχας, όπου έζησε πολλά χρόνια. Με τη δημοσίευση του μυθιστορήματος “Ο στρατηγός ενός νεκρού στρατού” το 1963, καθιερώθηκε ως ένας από τους πλέον ταλαντούχους συγγραφείς της χώρας του. Έγραψε πολλά που δημοσιεύθηκαν όμως αργότερα, για τη ρήξη με τη Σοβιετική Ένωση, αλλά και την ασφυκτική σχέση με την Κίνα, την απομόνωση της Αλβανίας επί Χότζα και εν συνεχεία για τις δυτικές επιρροές στη χώρα του.

Το 1981 δημοσίευσε το μυθιστόρημα “Το παλάτι των ονείρων”, το οποίο θεωρήθηκε αλληγορία κατά του καθεστώτος του Ενβέρ Χότζα και απαγορεύθηκε. Από το 1986 άρχισε να δημοσιεύει έργα του στη Γαλλία και τον Οκτώβριο του 1990, διέφυγε στη Γαλλία, όπου ζήτησε πολιτικό άσυλο,

Η διαφυγή του Κανταρέ στη Γαλλία θεωρήθηκε από πολλούς ως κίνηση εντυπωσιασμού, αφού ήδη από το 1985 είχε πεθάνει ο Χότζα και ο Ραμίζ Αλία αντιμετώπιζε σωρεία προβλημάτων, ενώ στη Σοβιετική Ένωση ήδη ήταν στα πράγματα ο Γκορμπατσόφ και διαφαινόταν το τέλος του σοσιαλισμού.

Ο Αλία βρισκόταν υπό την πίεση των ΗΠΑ και των δυτικοευρωπαίων, αλλά αντιμετώπιζε και εσωτερικές αναταραχές. Μετά την εκτέλεση του Νικολάε Τσαουσέσκου στη Ρουμανία, το 1989, ο Αλία υπέγραψε τη συμφωνία του Ελσίνκι για τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Επέτρεψε επίσης τον πλουραλισμό στην πολιτική έκφραση και, παρόλο που το κόμμα του κέρδισε τις εκλογές του 1991, δήλωσε ότι οι αλλαγές θα συνεχίζονταν. Ομως ο Κανταρέ έκρινε το 1990 ότι οι αλλαγές ως προς τον εκδημοκρατισμό προχωρούσαν αργά και έφυγε για το Παρίσι. Μετά το 1991 ζούσε μεταξύ Παρισιού και Τιράνων.

Στη μετακομμουνιστική εποχή τα έργα του ασχολούνται συχνά με την ταυτότητα των Αλβανών. Πίστευε ότι οι Αλβανοί, οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι είναι η καρδιά της ευρωπαϊκής πολιτισμικής ταυτότητας, αλλά επεδίωκε να διαφυλάξει τα χαρακτηριστικά του λαού του χωρίς να εξευρωπαϊσθούν σε βαθμό να μην είναι αναγνωρίσιμα.

Βιβλία του μεταφρασμένα στα ελληνικά, είναι Ο στρατηγός της στρατιάς των νεκρών, 1963, Πορεία, Το κάστρο, 1970, Πορεία, Τα ταμπούρλα της βροχής, εκδ. Εικοστού πρώτου, Το χρονικό της πέτρινης πόλης, Ρημαγμένος Απρίλης, 1978, Ροές, Η κόχη της ντροπής, 1978, Ροές, Αισχύλος ο μεγάλος αδικημένος, 1985, Η σκιά, 1994, Τρία τραγούδια πένθιμα για το Κοσσυφοπέδιο, 1998, Κρύα λουλούδια του Μάρτη, Το μοιραίο δείπνο, εκδόσεις Μεταίχμιο, 2011 και άλλα.