Τι λέει η Μέρκελ στο βιβλίο της για Πούτιν, Τραμπ, Ουκρανία και Γεωργία

Μεταξύ των αποσπασμάτων, αναφέρονται όσα γράφει για πολλούς πολιτικούς. Για τον Πούτιν λέει ότι «είναι ένα άτομο μονίμως σε εγρήγορση για να μην του φερθούν άσχημα, πάντα έτοιμο να ασκήσει κριτική, παίζοντας παιχνίδια εξουσίας και κάνοντας π.χ. τους άλλους να τον περιμένουν. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι αυτά είναι παιδιάστικα πράγματα και κατακριτέα. Όμως κράτησε την Ρωσία στον χάρτη. Δεν τον ενδιέφεραν ποτέ οι δημοκρατικές δομές ή και η ευημερία μιας σωστής οικονομίας. Εκείνο που τον ενδιέφερε ήταν πως οι ΗΠΑ είχαν βγει νικήτριες από τον Ψυχρό Πόλεμο. Ήθελε η Ρωσία να παραμείνει ένας αναντικατάστατος πόλος στον πολυπολικό κόσμο μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Και για να το πετύχει αυτό, στηρίχθηκε κυρίως στην εμπειρία του από τις μυστικές υπηρεσίες.»

Για την Ουκρανία γράφει: «Σκεφτόμουν ότι ήταν ψευδαίσθηση να θεωρεί κάποιος ότι το καθεστώς του Σχεδίου Δράσης Μέλους (MAP) θα παρείχε στην Ουκρανία και τη Γεωργία προστασία από την επιθετικότητα του Πούτιν, ότι αυτό το καθεστώς θα είχε αποτρεπτικό αποτέλεσμα στο βαθμό που ο Πούτιν θα αποδεχόταν της εξελίξεις χωρίς να κάνει τίποτα. Μπορούσε κανείς να διανοηθεί ότι τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ θα είχαν απαντήσει στρατιωτικά -με υλικό αλλά και στρατεύματα- και θα είχαν παρέμβει; Μπορούσε κανείς να διανοηθεί οτι εγώ, ως Ομοσπονδιακός Καγκελάριος, θα είχα ζητήσει από τη γερμανική Bundestag μια τέτοια εντολή και θα είχε λάβει την πλειοψηφία υπέρ; Σε μία συζήτηση μαζί του για άλλο θέμα, που δεν θυμάμαι πλέον αναλυτικά, αργότερα ο Πούτιν μου είπε: “Δεν θα είσαι καγκελάριος για πάντα. Και τότε θα γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ. Και θέλω να το αποτρέψω”. Και σκέφτηκα: Ούτε εσύ θα είσαι πρόεδρος για πάντα. Ωστόσο, οι ανησυχίες μου για μελλοντικές εντάσεις με τη Ρωσία στο Βουκουρέστι δεν μειώθηκαν».

Και προσθέτει: «Ο στόλος του ρωσικού Πολεμικού Ναυτικού βρισκόταν στη χερσόνησο της Κριμαίας, η οποία αποτελεί μέρος του εδάφους της Ουκρανίας, και η αντίστοιχη σύμβαση μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας ίσχυε μέχρι το 2017. Ένας τέτοιος συνδυασμός με τις ρωσικές στρατιωτικές δομές δεν είχε υπάρξει σε καμία από τις υποψήφιες για ένταξη στο ΝΑΤΟ. Επιπλέον, εκείνη την εποχή μόνο μια μειοψηφία του ουκρανικού πληθυσμού υποστήριζε την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ».

Για τον Τραμπ γράφει: «Έβλεπε τα πάντα από την οπτική γωνία του εργολάβου, του κατασκευαστή ακινήτων. Κάθε αγροτεμάχιο μπορεί να πουληθεί, κι αν δεν το αγοράσει αυτός, θα το πάρει κάποιος άλλος. Έτσι έβλεπε τον κόσμο. Για χρόνια ολόκληρα τα πολλά γερμανικά αυτοκίνητα στους δρόμους της Νέας Υόρκης ήταν αγκάθι στο μάτι του. Το ότι οι Αμερικανοί τα αγόραζαν θα μπορούσε, κατά τη γνώμη του, να αλλάξει με τις τιμές, με την συναλλαγματική ισοτιμία μεταξύ του ευρώ και του δολαρίου. Μου έκανε εντύπωση ότι ο Τραμπ δεν έκανε χειραψία μαζί οταν φωτογραφιζόμασταν σε μία συνάντηση στον Λευκό Οίκο το 2017, ακόμη και όταν του ψιθύρισα στο αυτί πως έπρεπε να δώσουμε τα χέρια. Με το που το είπα, κατάλαβα ότι δεν είχε νόημα. Ο Τραμπ ήξερε ακριβώς τι εντύπωση ήθελε να δώσει».

Γράφει ότι «ο Τραμπ ήταν καταγοητευμένος από τον Ρώσο πρόεδρο. Στα χρόνια που ακολούθησαν είχα την εντύπωση ότι πολιτικοί με αυταρχικά και δικτατορικά χαρακτηριστικά τον συνέπαιρναν. Μιλούσαμε σε δύο διαφορετικά επίπεδα. Ο Τραμπ σε συναισθηματικό επίπεδο, εγώ σε πραγματιστικό. Για αυτόν, όλες οι χώρες ήταν σε ανταγωνισμό μεταξύ τους, και η επιτυχία της μιας ήταν η αποτυχία της άλλης. Δεν πίστευε ότι η συνεργασία θα μπορούσε να αυξήσει την ευημερία όλων».

Η Μέρκελ αναφέρεται στις εκλογές του 2016, που έφεραν τον Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ. «Είχα παρακολουθήσει στενά την προεκλογική εκστρατεία της Χίλαρι Κλίντον και εκείνου και θα ήμουν χαρούμενη με τη νίκη της. Τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Ο Ντόναλντ Τραμπ όχι μόνο έδωσε έναν εθνικιστικό τόνο με τα προεκλογικά του συνθήματα “America First” και “Make America Great Again”, αλλά επέκρινε επίσης επανειλημμένα τη Γερμανία και εμένα προσωπικά κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας», γράφει η Μέρκελ.

Κατά τη συγγραφή του βιβλίου συνεχίζονταν ο προεκλογικός αγώνας στις ΗΠΑ. «Εύχομαι ολόψυχα, η Κάμαλα Χάρις, την οποία γνώρισα στη διάρκεια της τελευταίας επίσκεψής μου ως Καγκελαρίου στην Ουάσιγκτον τον Ιούλιο του 2021, να επικρατήσει του υποψηφίου της και να εκλεγεί πρώτη Πρόεδρος των ΗΠΑ», γράφει η Μέρκελ. Αλλά και αυτήν τη φορά, το αποτέλεσμα ήταν διαφορετικό.