Jeremy Ghez

Οι μάνατζερ επιχειρήσεων συνηθίζουν τελευταία να διαμαρτύρονται για το πόσο ασταθής, απρόβλεπτος και επικίνδυνος έχει γίνει ο κόσμος. Πράγματι, οι φόβοι για τη χαμηλή ανάπτυξη και τις γεωπολιτικές εντάσεις αυξάνονται. Οι γαλλικές εκλογές είναι ενδεικτικές γι’ αυτούς τους κινδύνους. Ο Εμμανουέλ Μακρόν, ένας ευρωπαϊστής κεντρώος, δίνει μάχη με τη Μαρίν Λεπέν, την αρχηγό της Ακροδεξιάς που κηρύσσει τον προστατευτισμό και αντιτίθεται στην εισροή μεταναστών.

Οι φόβοι των επιχειρήσεων σ’ αυτή την εποχή πολιτικών αναταραχών είναι δικαιολογημένοι. Υπερβάλλοντας, όμως, οι μάνατζερ και όσοι λαμβάνουν αποφάσεις μπορούν να παραβλέψουν ευκαιρίες για καινοτομία και ανάπτυξη. Η φοβική στάση μπορεί να έχει χειρότερα αποτελέσματα. Δεν ευνοεί τη φαντασία και την περιέργεια που απαιτούνται για να επιλυθούν τα πιο πιεστικά και δύσκολα προβλήματα της εποχής, όπως η κλιματική αλλαγή και η αποδυνάμωση της λογικής του κοινωνικού συμβολαίου.

Αυτά είναι τα ζητήματα όπου αποκτάει πραγματική αξία η στρατηγική σκέψη.

Τα νέα στελέχη επιχειρήσεων θα πρέπει να βασιστούν σε ένα ευρύτερο φάσμα εργαλείων και να αποκτήσουν περισσότερες ικανότητες χειρισμού σε σύγκριση με την προηγούμενη γενιά. Σε ένα επιχειρηματικό περιβάλλον που γίνεται όλο πιο πολιτικοποιημένο και πολωμένο και στο οποίο υπάρχουν αξιοσημείωτες κοινωνικές διαιρέσεις και ανισότητες, μια εταιρεία πρέπει να εξετάζει και τις πολιτικές και κοινωνικές πραγματικότητες πέρα από την αγορά στην οποία δραστηριοποιείται. Η κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα μπορεί να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στην επιτυχία της ή στην αποτυχία μίας εταιρείας.

Είναι ενδεικτικό ένα παράδειγμα από τις ΗΠΑ. Μετά τη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ τον περασμένο Νοέμβριο, ο Κάρολος Ντίαζ, ένας Γάλλος επιχειρηματίας στη Σίλικον Βάλεϊ, εξέφρασε την άποψη πως η βιομηχανία υψηλής τεχνολογίας είχε μερίδιο ευθύνης για το εκλογικό αποτέλεσμα. «Η Αμερική που ψήφισε τον Τραμπ δεν έχει Tesla ή iPhone και όταν χρειάζεται χρήματα δεν ζητάει βοήθεια από επιχειρηματικούς αγγέλους: βασίζεται σε προβληματικά δάνεια… Είναι ώρα να αναγνωρίσουμε πως πρέπει να αναπτύξουμε τεχνολογίες και επιχειρήσεις που θα ωφελήσουν όσο δυνατόν περισσότερους ανθρώπους, αλγόριθμους που δεν θα χωρίζουν, αλλά θα ενώνουν».

Αν οι εταιρείες δεν δώσουν μεγαλύτερη προσοχή στην πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, θα είναι δύσκολο για τους μάνατζερ να επιτύχουν. Όχι γιατί είναι αναίσθητοι, αλλά γιατί η κοντόφθαλμη στάση τους θα υπονομεύσει την ανθεκτικότητα και τη βιωσιμότητα των εταιρειών τους. Οι μάνατζερ δεν πρέπει ποτέ να σκέφτονται ότι παίρνουν αποφάσεις σ’ ένα πολιτικό κενό. Η ικανότητά τους να κατανοούν και να ελέγχουν ένα όλο και πιο αβέβαιο και ασταθές κοινωνικό, οικονομικό και κατ’ επέκτασιν και επιχειρηματικό περιβάλλον είναι ζήτημα-κλειδί.

Η νέα σύνθετη πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν πρέπει ως εκ τούτου να καθορίσει τον τρόπο που οι σχολές διοίκησης επιχειρήσεων εκπαιδεύουν τις μελλοντικές γενιές στελεχών. Η πεποίθησή μου αυτή έχει σίγουρα επηρεάσει τον τρόπο που διδάσκω τα τμήματα MBA για το έμμεσο και ευρύτερο περιβάλλον μιας εταιρείας. Τα μαθήματα ποικίλλουν από τα οικονομικά των επιχειρήσεων μέχρι τη γεωπολιτική. Έχει δημιουργηθεί, μάλιστα, ένα καλοκαιρινό πρόγραμμα για τη σχέση του επιχειρείν με τη γεωπολιτική.

Αυτό που ελπίζω να συγκρατήσουν όσοι συμμετέχουν στα μαθήματα αυτά είναι πως αυτοί που θα επιτύχουν σ’ αυτό το σύνθετο τοπίο είναι εκείνοι που θα είναι σε θέση να εντοπίσουν νέες πηγές οικονομικής αξίας. Αυτοί, δηλαδή, που αρνούνται να συμβιβαστούν με ό,τι θεωρείται δεδομένο. Αυτοί που προσπαθούν συνεχώς να προσαρμοστούν σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο επιχειρηματικό τοπίο.

Οι παραδοσιακές προσεγγίσεις θα βοηθήσουν τα στελέχη να επιτύχουν τους στόχους αυτούς, αλλά δεν αρκούν από μόνες τους σ’ ένα πολιτικοποιημένο και πολωμένο περιβάλλον. Αυτό που απαιτείται επιπλέον από τους μάνατζερ είναι η ικανότητα να κατανοούν και να εκτιμούν σωστά τις παγκόσμιες πολιτικές και κοινωνικές δυναμικές και να είναι πρόθυμοι να δράσουν με ενεργητικό και στρατηγικό τρόπο για να επηρεάσουν το του επιχειρηματικό περιβάλλον της εταιρείας τους.

Τα προγράμματα γεωπολιτικής και διοίκησης επιχειρήσεων δεν πρέπει να γίνονται χωριστά. Στην πραγματικότητα είναι δύο αλληλοσχετιζόμενες πραγματικότητες.

 

Πηγή: Financial Times