Α… για την οικονομία ακούμε τους Γερμανούς όχι τους Αμερικανούς!

Η παρατεταμένη, λόγω της πανδημίας, αστάθεια στην παγκόσμια οικονομία ανάγκασε την Αμερικανίδα υπουργό Οικονομικών Τζάνετ Γέλεν να παραστεί εκτάκτως στην πρόσφατη συνεδρίαση του Ecofin. Στην παρέμβασή της, υπογράμμισε στους Ευρωπαίους ομολόγους της ότι «χρειαζόμαστε βιώσιμες πηγές εσόδων που δεν βασίζονται στην περαιτέρω φορολόγηση των μισθών των εργαζομένων και στην επιδείνωση των οικονομικών ανισοτήτων που όλοι έχουμε δεσμευτεί να μειώσουμε».

Αλήθεια, συμφώνησαν με αυτό οι Έλληνες υπουργοί Σταϊκούρας και Σκυλακάκης, που έδωσαν το παρόν στη συνεδρίαση; Είναι δυνατόν, όταν ως κυβέρνηση πράττουν τα εντελώς αντίθετα από όσα επιτάσσουν οι συνθήκες ακόμα και η κοινή λογική; Τι μπορούν να πουν, όταν αντί μείωσης των ανισοτήτων, οι ανισότητες μεγαλώνουν από τα μέτρα που εφαρμόζουν. Μειώσεις μισθών, κατάργηση των κανόνων εργασίας, μηδενική επενδυτική δραστηριότητα με την υψηλότερη ανεργία στην Ευρωζώνη που στους νέους ξεπερνά το 50%!

Μείωση του κοινωνικού κράτους στην υγεία, την παιδεία και την ασφάλιση, με συνέπεια να περιορίζονται ακόμα περισσότερο τα ήδη μειωμένα εισοδήματα των νοικοκυριών. Η απασχόληση όμως, δεν είναι στενά οικονομικό μέγεθος. Είναι και κοινωνικό. Οδηγεί στον αποκλεισμό και την κακή ψυχική υγεία όταν είναι μακροχρόνια. Και στην Ελλάδα είναι εκτεταμένα εδώ και πολύ καιρό. Κατανάλωση με άδειες τσέπες;

«Νιώθω λίγο περισσότερο νευρικός, πως θα μπορούσε να εκτροχιαστεί από τη μετάλλαξη Δέλτα η παγκόσμια οικονομία» ανέφερε ο Erik Nielsen, επικεφαλής οικονομολόγος της UniCredit, σημειώνοντας ότι «τα δεδομένα του Google Mobility δείχνουν πως δεν είναι τόσο τα lockdowns που καθοδηγούν τη συμπεριφορά στην καταναλωτική διάθεση, αλλά ο εθελοντικός περιορισμός». Και τι γίνεται σε χώρες όπως η Ελλάδα που εκτός από τη μείωση της διάθεσης, δεν υπάρχει περίσσευμα για ιδιωτικές δαπάνες;

Και το μήνυα από το Ecofin ήταν ότι αργά ή γρήγορα η πιο σφιχτή δημοσιονομική προσαρμογή θα έρθει σε χώρες με υψηλό χρέος και συγκεκριμένα σε Ελλάδα, Ιταλία και Κύπρο. Μάλιστα, οι υπουργοί Οικονομικών της ΕΕ έκλεισαν την πόρτα που είχε ανοίξει η προηγούμενη Κομισιόν, όταν επέλεγε για πολιτικούς λόγους να μην ξεκινήσει τη διαδικασία του υπερβολικού ελλείμματος και χρέους, για μια χώρα. Πως θα τα βγάλει πέρα μια χώρα στην κατάσταση της Ελλάδας;

Υπάρχει σχέδιο για την οικονομία;

Ποιο είναι το αναπτυξιακό σχέδιο που έχουν, ώστε να αποδώσουν τα μέγιστα οι κοινοτικοί πόροι των 32 δισ. ευρώ; Δυστυχώς το σχέδιο το έφτιαξαν εταιρείες των δανειστών και το ορέγονται οι μεγάλοι εγχώριοι χορηγοί της κυβέρνησης. Η ειρωνεία, μάλιστα, είναι ότι στο παιχνίδι έχουν μπει και κρατικές γερμανικές εταιρείες, όπως η Fraport στα αεροδρόμια και η RWE στην παραγωγή ενέργειας. Ουδείς ανησυχεί που το γερμανικό κράτος μέσω εταιρειών του αγοράζει το αντίστοιχο ελληνικό!

Παράλληλα, ο ολλανδικός όμιλος στον τομέα των κατασκευών Reggeborgh είδε τις ευκαιρίες και εισήλθε δυναμικά στις μεγαλύτερες ελληνικές κατασκευαστικές εταιρίες. Άλλες άμεσες παραγωγικές επενδύσεις και μάλιστα σε τομείς υψηλής προστιθέμενης αξίας και καλών αμοιβών δεν υπάρχουν. Κανείς δεν ενδιαφέρεται. Ούτε φιλοδοξούμε να διεκδικήσουμε. Διότι αν το σχεδιάζαμε, θα αναβαθμίζαμε την Παιδεία, αντί να την περιορίσουμε στις απαραίτητες για φτηνή εργασία δεξιότητες.

Ακόμα και στον Τουρισμό από όπου παράγεται περίπου το 25% του ΑΕΠ, οι ελληνικές ιδιοκτησίες μειώνονται ραγδαία. Η διαχείριση πολλών μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων έχει παραχωρηθεί σε ξένους που καθορίζουν τιμές και προμήθειες. Τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα αν ο τομέας αυτός δεν είχε αποσπάσει την προτίμηση των μεγάλων κυκλωμάτων ναρκωτικών για ξέπλυμα μαύρου χρήματος.

Μπορεί ο ασφυκτικός έλεγχος όλων των εξουσιών, των ανεξάρτητων αρχών ακόμα και του τραπεζικού συστήματος, να διασφαλίζει αντοχές στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά αυτό δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά. Μια οικονομία μικρο-επιχειρηματικότητας με περιορισμένη πλέον εγχώρια παραγωγή και διαρκή αύξηση των εισαγωγών πόσο μπορεί να αντέξει; Υπάρχουν αμορτισέρ να αντέξουν το δεύτερο κύμα χρεοκοπιών του φθινοπώρου; Η Ελλάδα χάνει οριστικά το τρένο της προόδου, καθώς η εκτεταμένη διαφορά είναι αδύνατον να αντιμετωπισθεί, αν δεν την απαιτήσει και την επιβάλει η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Και κάτι τέτοιο, σήμερα τουλάχιστον, είναι εξαιρετικά δύσκολο.