Ακρίβεια και πλημμύρες έδωσαν την χαριστική βολή στην ελληνική παραγωγή

Σε ό,τι αφορά την χώρα μας, οι καταστροφικές πλημμύρες που έπληξαν τον θεσσαλικό κάμπο, έδωσαν την χαριστική βολή στην αγροτική παραγωγή. Όμως, οι νέες κινητοποιήσεις των αγροτών, εν μέσω των “εθνικών πληγών” και της βύθισης του πολιτικού συστήματος, υπενθυμίζουν, για μια ακόμα φορά, το ατιμώρητο εθνικό έγκλημα του ξεκληρίσματος της μικρομεσαίας αγροτιάς που προηγήθηκε: Ο μνημονιακός οδοστρωτήρας, που είχε δραματικές επιπτώσεις στον αγροτικό τομέα, παγιώνοντας τις συνθήκες της οξύτατης νεοκολιγοποίησης της πλειονότητας της αγροτικής τάξης.

Από τότε το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής γης είναι υποθηκευμένο στις ορέξεις των σύγχρονων μεγαλοτσιφλικάδων, δηλαδή των συστημικών τραπεζών, χωρίς κανένας να έχει ασχοληθεί με ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της νεότερης Ελλάδας, αυτό της Αγροτικής Τράπεζας. Όλα αυτά την στιγμή που η αγροτιά είναι ο βασικός πυλώνας της ελληνικής περιφέρειας, αλλά και της παραπαίουσας ελληνικής οικονομίας.

Έτσι, έναν αιώνα, και πλέον από την εξέγερση των αγροτών στο Κιλελέρ, για την κατάργηση των τσιφλικιών στη Θεσσαλία και στην υπόλοιπη Ελλάδα, μοιάζει σαν να είμαστε στο ίδιο σημείο της έναρξης αυτού του εφιαλτικού κύκλου για την αγροτική τάξη. Γιατί, αν εξαιρέσει κανείς κάποιες “ανοιξιάτικες λιακάδες” στον σκληρό αγώνα επιβίωσης των αγροτών, κυρίως στην δεκαετία του 1980, το αγροτικό ζήτημα καταδεικνύει, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, τις έντονες στρεβλώσεις του ελληνικού περιφερειακού καπιταλιστικού συστήματος, πολύ πριν έρθει η πληθωριστική κρίση. Σε όλη την περίοδο από την σύσταση του ελληνικού κράτους απουσιάζει οποιαδήποτε σοβαρή οραματική εθνική πολιτική αγροτικής ανάπτυξης.

Διαφορετικά, δεν θα είχαμε το λεγόμενο “ελληνικό αγροτικό παράδοξο: Μια κατεξοχήν αγροτική χώρα, η Ελλάδα, να είναι ελλειμματική στο αγροτικό ισοζύγιο. Έτσι, καταδεικνύονται οι εγκληματικές πολιτικές της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας και του πολιτικού προσωπικού, που κυβέρνησε την Ελλάδα διαχρονικά, έναντι της αγροτικής τάξης και της ανάπτυξης του πρωτογενούς οικονομικού τομέα.

Αγροτική παραγωγή: Καθρέπτης πλήρους εξάρτησης

Το “αγροτικό παράδοξο”, που αποτελεί και τον καθρέπτη της πλήρους εξάρτησης της Ελλάδας, όχι μόνο δεν περιορίσθηκε κατά την περίοδο που εισήλθαμε στην ΕΕ, αλλά αντίθετα γιγαντώθηκε. Αφενός υπήρξαν περιορισμοί από την Κοινή Αγροτική Πολιτική σε βασικής βαρύτητας προϊόντα (κτηνοτροφικά, γάλα κ.λπ.), αφετέρου καταδείχθηκε το ανεπαρκές του πολιτικού προσωπικού, που κυβερνά όλα αυτά τα χρόνια (ειδικότερα κατά την ύστερη Μεταπολίτευση). Αυτό επέτρεψε να χαθεί το μεγαλύτερο μέρος των ευρωπαϊκών κονδυλίων. Κονδύλια που θα έπρεπε να οδηγηθούν σε αύξηση των ανταγωνιστικών δομών της οικονομίας, με βασική προτεραιότητα την αγροτική ανάπτυξη.

Αυτό το σύστημα παρακμής, που έχει επικαθήσει επάνω μας, έχει εκχωρήσει κυριαρχικά δικαιώματα στον ξένο παράγοντα. Όχι μόνο δεν έχει στρατηγική για την ενίσχυση και ύπαρξη της ελληνικής γεωργίας και κτηνοτροφίας, αλλά μετατράπηκε σε καταστροφέα και των τελευταίων υπολειμμάτων της πρωτογενούς αγροτικής παραγωγής μας και στον νεκροθάφτη της όποιας ελπίδας για ανάπτυξη της δευτερογενούς χρυσοφόρας διατροφικής βιομηχανίας, που θα μπορούσε να αποτελέσει βασικό πυλώνα αναστροφής της χρεοκοπίας της Ελλάδας.

Οι ευθύνες των μνημονιακών κυβερνήσεων που προηγήθηκαν είναι τεράστιες. Δεν έκαναν, έστω και σ’ αυτή την ιστορικά καταστροφική φάση για την Ελλάδα, το αυτονόητο εθνικό καθήκον για την ελληνική οικονομία και την σωτηρία του λαού: Να ενισχύσουν στοχευμένα τον πρωτογενή αγροτικό τομέα, δημιουργώντας συνθήκες καταπολέμησης της τρομακτικής ανεργίας, με ανάπτυξη μικρομεσαίων ανταγωνιστικών βιομηχανιών διατροφικών προϊόντων. Πρώτος στόχος έπρεπε να είναι η κάλυψη των διατροφικών αναγκών του ελληνικού λαού και η μείωση του αγροτικού ελλείμματος. Αντ’ αυτού, φτάσαμε στο σημείο να εισάγονται σχεδόν όλα τα αγροτικά προϊόντα.

Οι ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ

Μάλιστα, μία εκ των συνεπειών της μνημονιακής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ, αφορούσε ειδικά τον αγροτικό τομέα. Διότι, σε αντίθεση με τις παλαιότερες υποσχέσεις του κόμματος, αντί της ενίσχυσης των αγροτών, κατέληξε στην γιγάντωση της φορολογικής επιβάρυνσής τους και στην μή λήψη οποιουδήποτε μέτρου για μείωση του κόστους, μέσα σε ένα ιδιαίτερα ανταγωνιστικό διεθνές πλαίσιο, αυτό της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής. Μάλιστα, είχε και άμεσα κατασταλτικά αντανακλαστικά ένεκα των αγροτικών κινητοποιήσεων που είχε αντιμετωπίσει.  Όλα αυτά επέφεραν την  καθολική απομόνωση του κόμματος στον αγροτικό κόσμο, όπως περιέγραψε πολύ χαρακτηριστικά με την περίφημη φράση της, η βουλευτής Θοδώρα Τζάκρη.

Η σημερινή κυβέρνηση, όντας “στριμωγμένη” από άλλα ζητήματα, αποφεύγει την ευθεία αντιπαράθεση με τους αγρότες, με τον πρωθυπουργό να αποδέχεται τον διάλογο με τους συνδικαλιστικούς τους φορείς και να αναγνωρίζει το δίκιο των διαμαρτυριών τους. Όμως το πρόβλημα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τα όποια βοηθήματα ενίσχυσης.

Περισσότερο από ποτέ, σήμερα απαιτείται η ανάγκη δημιουργίας ενός νέου πολιτικού υποκειμένου, έξω από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό εξουσίας. Αυτό πρέπει να συγκροτήσει και να υλοποιήσει ένα συνεκτικό εθνικό στρατηγικό σχέδιο για την αγροτική παραγωγή στην Ελλάδα, που θα περιλαμβάνει:

• Σύγχρονες υποδομές, με προτεραιότητα στα ποιοτικά και βιολογικά προϊόντα.
• Σύνδεση της παραγωγής και του χωραφιού με την μεταποίηση, μέσω ισχυρών συνεταιρισμών και άλλων μορφών συλλογικής δράσης.
• Μετατροπή της Ελλάδος σε κέντρο γενετικού παραγωγικού υλικού και αποτροπή της νεοκολιγοποίησης, μέσω της συλλογικής αξιοποίησης της δημόσιας γης (εκκλησιαστική και μοναστηριακή περιουσία, διακατεχόμενες εκτάσεις, δάση και ερημοποιημένα τμήματα).

Σε αυτή τη μεγάλη πρόκληση, η αγροτική τάξη οφείλει, μετά από την χρόνια πολιτική χειραγώγησή της από τα διάφορα κόμματα εξουσίας, να πρωτοστατήσει, ανακαλύπτοντας, έστω και τώρα που βρίσκεται “στο απόσπασμα”, τις επαναστατικές ρίζες της. Ρίζες που ξεκινούν από το Κιλελέρ με πυξίδα την αναφορά του Νίκου Καζαντζάκη στην “Ασκητική”: «Να λες εγώ μονάχος θα σώσω τη γη, αν δεν σωθεί εγώ θα φταίω», επαναπροσδιορίζοντας έτσι το καθήκον απέναντι στον εαυτό της και την Πατρίδα.