Απώλειες πολέμου χωρίς πόλεμο

του Μάκη Ανδρονόπουλου  – 

Ένα από τα πολλά σύνδρομα που ταλανίζουν την ελληνική νοοτροπία είναι το «σύνδρομο της καρδάρας». Μόλις πλησιάζουμε να εκπληρώσουμε κάποιους στόχους, κάτι μας την δίνει και αναποδογυρίζουμε την καρδάρα και χάνουμε όσα πετύχαμε. Η ελληνική πολιτική ιστορία του περασμένου αιώνα είναι γεμάτη αναποδογυρισμένες καρδάρες. Στο σύνδρομο αυτό στηρίζεται όλη η πολιτική ρητορική της ΝΔ από το 2014-15.

Προφανώς, στο ίδιο σύνδρομο θα στηριχθεί και η ρητορική της κυβέρνησης για να αντέξουμε το σωτήριον έτος 2018 και τα ακόμη πιο δύσκολα 2019-20. Χωρίς αμφιβολία, μετά από όσα έχουμε υποστεί ως κοινωνία θα το σκεφτούμε διπλά, αλλά δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι παρά την επιφανειακή ομαλοποίηση και τα δημοσιονομικά επιτεύγματα, το «ατύχημα» ελλοχεύει σε κάθε γωνία. Κι αυτό όχι μόνο γιατί τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το κράτος και τις τράπεζες είναι ένα ΑΕΠ και βάλε, αλλά κυρίως γιατί καμία πολιτική δύναμη δεν αποδέχθηκε την πραγματικότητα της χώρας. Καμία δεν λειτούργησε επί του πραγματικού.

Στην πραγματικότητα η Ελλάδα βρίσκεται σε ολοκληρωτικό πόλεμο από το 2010, ο οποίος εισήλθε ήδη στο ένατο έτος του. Κανένας από τους Έλληνες πολιτικούς αρχηγούς δεν τόλμησε να το πει. Μόνο ο Γεώργιος Παπανδρέου ομολόγησε ότι εκχώρησε τμήμα της εθνικής κυριαρχίας. Και λίγο αργότερα, όταν έπαψε να είναι χρήσιμος, οι δανειστές τον πετάξανε σαν στημένη λεμονόκουπα και εγκαθίδρυσαν «καθεστώς εξαίρεσης» με άλλοθι το ΔΝΤ. Το ίδιο ισχύει για το PSI, τον κατ’ εξακολούθηση βιασμό του συντάγματος, την καταπάτηση του κοινοτικού κεκτημένου και πολλά άλλα.

Απώλειες πολέμου

Ο πόλεμος αυτός έχει για τη χώρα και τον ελληνικό λαό τεράστιες απώλειες, οι οποίες είναι γνωστές: απώλεια πάνω από το 25% του ΑΕΠ, αύξηση κατά 50% του χρέους, εκθεμελίωση του παραγωγικού ιστού, 450.000 οικονομικοί μετανάστες εκ των οποίων οι μισοί με μεταπτυχιακά και διδακτορικά, καταστροφή της μεσαίας τάξης, γενοκτονία των συνταξιούχων, 10.000 αυτοκτονίες και μαζική εκποίηση της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας κ.ο.κ. Αυτές είναι απώλειες πολέμου, όχι ειρήνης.

Οι πολίτες, αρκετά καλά εκπαιδευμένοι στο να καταλαβαίνουν τα μεγάλα παιχνίδια, αντιλαμβάνονται ότι η Ευρώπη, όπως είναι αυτή τη στιγμή, δεν αντέχει ένα ελληνικό κραχ. Γι΄ αυτό και βάζει νερό στο κρασί της. Θέλει να τελειώνει με τους Έλληνες, να βγουν στις αγορές και από το μνημόνιο. Εδώ λοιπόν βρίσκεται το νέο game που λένε και οι κυνικοί της εξουσίας.

Όλοι όσοι τράβηξαν τα 45 δισ. ευρώ λίγο πριν και όταν κέρδισε τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ και τα έχουν θαμμένα στις θυρίδες, όλοι όσοι δούλευαν για δεκαετίες με μαύρα και έχουν χτίσει τοίχους με 200ευρα και 500ευρα, και πολλοί άλλοι που δεν χρειάζεται να κατονομάσουμε, αντέχουν. Ή μάλλον έχουν ήδη αρχίσει να αγοράζουν μπιρ παρά τους υπόλοιπους. Οι υπόλοιποι θα λουμπενοποιηθούν με τα μέτρα του 2019. Την εξέλιξη δεν θα αντέξουν όλοι αυτοί οι “υπόλοιποι”, αλλά και κάποιοι από όσους αντέχουν ακόμα.

Μέχρι τώρα, οι μόνοι που βίωσαν και βιώνουν τον πόλεμο αυτό είναι οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, τα χαμηλά και τα μεσαία αστικά στρώματα. Η κοινωνική βιωσιμότητα δεν μπορεί να διασφαλισθεί σταδιακά, δηλαδή σε άλλα 5-10 χρόνια. Το πρόβλημα του country risk δεν λύνεται με την αυστηροποίηση της αντιμετώπισης του Ρουβίκωνα και κάποιων ντεσπεράντος. Η παρτίδα θα παιχτεί από τον Απρίλιο και μετά.

Δεν ξέρουμε εάν ο Αλέξης Τσίπρας έχει ήδη δει το φάντασμα του Ιουλίου Καίσαρα να του λέει το περιβόητο «Οψόμεθα εις Φιλίππους». Ας ελπίσουμε ότι γνωρίζει πως δεν μπορεί να αποφύγει την τελική μάχη…