Αργόσχολος, υποαπασχολούμενος και αυτοαπασχολούμενος

Κάθε άτομο με στοιχειώδη αυτοσεβασμό έχει κατά νου τη δημιουργία μιας σταδιοδρομίας διασφάλισης συνθηκών αξιοπρεπούς διαβίωσης, παρά την πιθανότητα να μην έχει εξοπλιστεί με τα κατάλληλα προσόντα (μηχανισμό μάθησης/ικανότητες/δεξιότητες) για τούτο. Πιθανότητα η οποία γίνεται βεβαιότητα από την αβεβαιότητά του για το είδος της καριέρας που θα του ταίριαζε και θα ήθελε να διαμορφώσει σε μια αγορά (και κοινωνία) σε σύγχυση και επιρρεπή στη στρατηγική «βλέποντας και κάνοντας» με τον Θεό της Ελλάδας –πάντα- σε επιφυλακή!

Μια βεβαιότητα ενισχυόμενη περαιτέρω όσο η εγχώρια παραγωγική μηχανή βρίσκεται σε πορεία αποεπένδυσης, οι θέσεις εργασίας υποβιβάζονται από διανοητικής λειτουργίας σε επίπεδο μυϊκής απειλούμενες από την πολλά υποσχόμενη τεχνητή νοημοσύνη, και με τα περιθώρια για μια καλή σταδιοδρομία στο επιχειρηματικό στερέωμα να στενεύουν διαρκώς. Ο δημόσιος τομέας, παρότι διατηρεί ζωντανή την ελκυστικότητά του, δεν είναι ικανός για τίποτα παραπάνω από το να διασφαλίσει μια απλή επιβίωση καθώς λιγοστεύουν οι “καλές” θέσεις που επιδέχονται γρηγορόσημα/διόδια παράκαμψης (αγγλιστί: acceleration/deviation fees). Συνεπώς, οι επιλογές περιορίζονται σ’ εκείνες του αργόσχολου, του υποαπασχολούμενου και του αυτοαπασχολούμενου κάθε μια των οποίων έχει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά της.

Ο αργόσχολος οφείλει να απαντήσει στο υπαρξιακό ερώτημα to be idle or not to be διερευνώντας κατά πόσον ο Θεός –που φροντίζει για τα πετεινά του ουρανού- έχει και τη δική του έγνοια για κάποιο επίδομα από γονείς που τον “εξασφάλισαν” ή από το κράτος το οποίο προσπαθεί να του ομορφύνει τη διαδρομή προς το περιθώριο. Φροντίδα για το σαρκίο, βέβαια, όχι για την αυτοπεποίθηση/αυτοεκτίμηση/αυτοσεβασμό και γενικά την ψυχική του ισορροπία, μετεξελίσσοντάς τον από φύσει έξυπνο άτομο σε θέσει βλάκα! Πλεονέκτημα: τρώει, πίνει και κάαααθεται θεωρώντας εαυτόν εξυπνότερο αφού “δεν κάνει τίποτα”. Μειονέκτημα: βυθίζεται στη μιζέρια και στην έλλειψη σκοπού στη ζωή του.

Ο υποαπασχολούμενος κάνει πολλές δουλειές για να “φέρει βόλτα” μια ζωή της οποίας η καθημερινότητα δυσκολεύει διαρκώς, νοιώθοντας ότι ζει για να δουλεύει με κάποια αξιοπρέπεια χωρίς να φορτώνεται σε άλλους. Πλεονέκτημα: παρότι τρέχει έχοντας βραχυχρόνιο ορίζοντα, διατηρεί επαφή με την αγορά ελπίζοντας για καλύτερες μέρες ή για κάποια ευκαιρία. Μειονέκτημα: θέτει σε αδράνεια τις δημιουργικές του δυνάμεις επαφιέμενος στις υποσχέσεις τρίτων εάν δεν επενδύει στο εαυτό του αναβαθμίζοντας γνώσεις και δεξιότητες ενισχυτικές της αυτοπεποίθησής του· όσο δε περισσότερο παραμένει στο καθεστώς αυτό, τόσο θα ωθείται προς εκείνο του προηγούμενου.

Ο αυτοαπασχολούμενος που μπορεί να είναι και πρώην υποαπασχολούμενος (για τον αργόσχολο καλύτερη διέξοδος είναι η πολιτική αρκεί να είναι υπάκουος), θέλει να πάρει τη ζωή του στα χέρια του είτε γιατί οι δεξιότητές του δεν ανταμείβονται καθώς δεν υφίσταται ζήτηση (ισχνή αγορά, φθίνουσα παραγωγή χαμηλής προστιθέμενης αξίας, ολιγοπώλια κλπ.) είτε διότι δεν επιθυμεί μόνο να κάνει απλά αυτό που αγαπά (παροχή υπηρεσίας ή δημιουργία προϊόντων) αλλά και να χαράξει το προσωπικό του στυλ ζωής στην πατρίδα. Να ρυθμίζει, δηλαδή, το χρόνο και το πρόγραμμα δράσης εξισορροπώντας την επαγγελματική και την προσωπική του ζωή με τρόπο που τον ταιριάζει καλύτερα, με ευελιξία και έλεγχο του εισοδήματος και, φυσικά, την δυνατότητα να εργάζεται στο περιβάλλον της προτίμησής του.

Όντας αφεντικό του εαυτού του αντλεί μια μοναδική επαγγελματική ικανοποίηση λαμβάνοντας αποφάσεις που διαμορφώνουν την ατομική του επιχείρηση και τη ζωή του, ενισχύοντας παράλληλα την αναγκαία αυτοπεποίθηση μέσω της οποίας καθίσταται δυνατή η μετάβαση –συνήθως- σε συνθετότερη δομή δράσης· δηλαδή, «από το μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα!» περνά στον ομαδικό καλαματιανό χορό προετοιμαζόμενος για τούτο καθώς το μάνατζμεντ απαιτεί δεξιότητες επικοινωνίας και διοίκησης της ομάδας των συνεργατών του.

Ο αυτοαπασχολούμενος και το μέγα στοίχημα

Απαραίτητη προϋπόθεση για τη μετάβασή του στο νέο καθεστώς λειτουργίας είναι η ύπαρξη ευνοϊκού θεσμικού πλαισίου ώστε η αυτοαπασχόληση να εξελιχθεί σε προθάλαμο της Μικρομεσαίας Επιχείρησης, της μόνης που:

– Δημιουργεί τις περισσότερες θέσεις εργασίας, παντού στον κόσμο, συνδράμοντας στη μείωση της φτώχειας.

– Προετοιμάζει, μέσω της μαθητείας, εξειδικευμένα στελέχη ή και τεχνίτες βελτιωμένων δεξιοτήτων και ιδεών ενισχυτικών της δυναμικότητας της οικονομίας και συνεπώς, της προτίμησης των επενδυτών.

-Διαχέει καλύτερα τον πλούτο προς την κοινωνία αναπτύσσοντας μια εύρωστη Μεσαία Τάξη συμβάλλοντας, συγχρόνως, στην προώθηση των δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων.

– Λειτουργεί σε πραγματικό καθεστώς ανταγωνισμού στο οποίο η εφήμερη, κατά κανόνα, «ηγεσία αγοράς» επιτυγχάνεται με τη δημιουργία συγκριτικού πλεονεκτήματος μέσω καινοτομικών προϊόντων/υπηρεσιών ή διαδικασιών μάνατζμεντ και μάρκετινγκ.

– Αποτελεί φορέα και επιταχυντή αλλαγών μέσω των οποίων επιδιώκει τη διασφάλιση της επιβίωσή της.-Αδυνατεί να επιβάλλει όρους μονοπωλίου ή ολιγοπωλίου δεδομένου ότι δεν διαθέτει την οικονομική ισχύ για τούτο.

– Συνιστά τα “Ξύλινα Τείχη” της ελληνικής και κάθε άλλης οικονομίας με “αλκαλικό” επιχειρηματικό περιβάλλον, παραμένοντας ευάλωτη στις μεταβολές του όπως αυτές που βιώνει την τελευταία δεκαετία από κυβερνήσεις που νομίζουν ότι η ανταγωνιστικότητα (όπως και η διπλωματία τους) έχει να κάνει με το μέγεθος!

Το μεγάλο ποσοστό αυτοαπασχόλησης αποτελεί δείκτη υπανάπτυξης για τη χώρα που δεν διασφαλίζει το γόνιμο περιβάλλον, ικανό να λειτουργήσει ως βατήρας προς υψηλότερα και πολυπλοκότερα πεδία δράσης και συνεπώς, ανάπτυξης της οικονομίας και της κοινωνικής ευημερίας. Η δε επίκληση της δυνατότητάς της για υψηλή φοροδιαφυγή αποτελεί άλλοθι γι’ αυτούς που δεν έχουν τη διάθεση να προχωρήσουν σε ρήξεις με το καθεστώς της υψηλής φορολογίας και ιδιαίτερα του ΦΠΑ που λειτουργεί ως κίνητρο αποφυγής, απόκρυψης και ιδιοποίησης, τόσο από την πλευρά του αυτοαπασχολούμενου, όσο και του πελάτη καθώς το υψηλό ποσοστό του συνεπάγεται μεγάλη εκροή εισοδήματος για τον ίδιο.

Μια οικονομική πολιτική χαμηλής φορολογίας και κυρίως, συντελεστή ΦΠΑ μικρότερου του μικτού ποσοστού κέρδους παραγωγικής επιχείρησης, είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει βύθιση στα κρατικά έσοδα μεσοπρόθεσμα, η διαχείριση της οποίας φοβίζει τους κυβερνώντες οι οποίοι επιμένουν να διατηρούν ένα τοξικό καθεστώς δανειζόμενοι μεταθέτοντας το άχθος της αποπληρωμής στους επόμενους! Τι πιο λογικό τα δάνεια αυτά να καλύπτουν τις ανάγκες της χώρας κατά την περίοδο των μειωμένων φορολογικών εσόδων με την προοπτική αύξησης της φορολογητέας ύλης ως αποτέλεσμα ενίσχυσης της κάθε είδους (μικρής, μεσαίας, μεγάλης) επιχειρηματικής δραστηριότητας όπως απαιτεί ένα πλήρες οικοσύστημα επιχειρηματικότητας!

Το ερώτημα που προκύπτει είναι μήπως, εκτός από διάθεση, δεν έχουν τις ικανότητες και την εξουσία να το κάνουν καθώς αντιτίθεται στα στρατηγικά συμφέροντα «φίλων, εταίρων και συμμάχων». Μάλλον, ούτε και τα κότσια έχουν για να διεκδικήσουν τα συμφέροντα της χώρας μας στο πλαίσιο εξυπηρέτησης των συμφερόντων των αφεντάδων τους, όπως τα πρόταξε ο Τούρκος πρόεδρος για τη δική του. Προφανώς, μετρά κι εδώ το μέγεθος στο δέμας και όχι στο πνεύμα το οποίο αφειδώς εξάγουμε προς “φίλιες” χώρες κι αλλαχού, ίσως και λόγω αδυναμίας χειραγώγησής του από τη δήθεν ελίτ που ορίζει την αγορά του τόπου.