Ένα ευχέλαιο για τον ιδιωτικό τομέα

Είναι αλήθεια πως ποτέ στην Ελλάδα ο ιδιωτικός τομέας δεν απήλαυσε ένα θεσμικό, φορολογικό και χρηματοδοτικό πλαίσιο ανάλογο με εκείνο των ανταγωνιστών του, με αποτέλεσμα να έχει ένα χρόνιο μειονέκτημα που εξελίχθηκε σε μόνιμη παθογένεια. Αυτή είναι η καλή εξήγηση της πραγματικότητας. Υπάρχει και η κακή. Συστηματική φοροδιαφυγή, εισφοροδιαφυγή, εξαγωγή κεφαλαίων, μίζες, υπερτιμολογήσεις, διαφθορά κ.ο.κ. Είναι απορίας άξιον η Ελλάδα της οκταετούς βιοπολιτικής των μνημονίων που πρωταγωνίστησε παγκοσμίως στις -έστω αναγκαστικές- μεταρρυθμίσεις και τα «καθαρά» δημοσιονομικά, να πέφτει πάλι τέσσερις θέσεις στον δείκτη ανταγωνιστικότητας κάτω από τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, την Κύπρο και τη Μάλτα.

Σύμφωνα το World Economic Forum, η χώρα μας κατέλαβε την 57η θέση διεθνώς, με συνολική αξιολόγηση 62,1 και καταγράφει χαμηλή βαθμολογία για τους αδύναμους θεσμούς, τις αγορές προϊόντων και υπηρεσιών, το χρηματοπιστωτικό σύστημα, τη δυναμική των επιχειρήσεων αλλά και την αδυναμία διαχείρισης της διαδικασίας καινοτομίας, από την παραγωγή της ιδέας έως την εμπορευματοποίηση ενός προϊόντος.

Η αλήθεια είναι πως στη διαχείριση της καινοτομίας έχουμε να επιδείξουμε “επιτυχίες”, ιδιαίτερα στον χρηματο-οικονομικό τομέα, όπως προκύπτει τελευταία από την υπόθεση της Folli Follie ή για πως το 1,2 δισ. ευρώ δάνεια της Μαρινόπουλος γίνονται ζωή χαρισάμενη στη Φλώριντα, ή τα χρέη του ΔΟΛ και τη βίλα με τον εξωτικό κήπο στο Πόρτο Χέλι… ή τα χρέη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που δεν πληρώνονται… αλλά και τα Da Capo που ασελγούν επί της ΔΕΗ. Είναι ακόμη και τα «πιράνχας» νέας σοδειάς που πληρώνουν τους υπαλλήλους τους με κουπόνια.

Ας είμαστε δίκαιοι. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι και ο μεγάλος, ο μεσαίος και ο μικρός ιδιωτικός τομέας έχει να επιδείξει σπουδαίους και ενσυνείδητους επιχειρηματίες που επανεπενδύουν συνεχώς στην πατρίδα, όπως οι Σκλαβενίτηδες, οι Μυτιληναίοι και πολλοί άλλοι, κυρίως στον χώρο των μεσαίων επενδύσεων.

Το ελληνικό σύστημα είναι αναμφίβολα ασφυκτικό. Μετά τη Βιοχάλκο και την Coca-Cola HBC ετοιμάζεται νε μεταναστεύσει και ο Τιτάνας, καθώς η παραμονή της έδρας στην Ελλάδα στοιχίζει πολύ και για να παραμείνει ο όμιλος ανεξάρτητος και ανταγωνιστικός πρέπει να εισαχθεί σε μεγάλο ξένο χρηματιστήριο και να διευρυνθούν οι πηγές άντλησης κεφαλαίων.

Τι πρέπει να κάνει η κυβέρνηση

Κάπως έτσι οι ανταγωνιστικοί φεύγουν, οι συνταξιούχοι πάνε Βουλγαρία, και οι επαγγελματίες θα πρέπει να έχουν ένα pos στην τσέπη τους, οι εργοδότες να δηλώνουν τις υπερωρίες πριν καν τις χρειαστούν. Αυτό συμβαίνει διότι σε αυτή την πατρίδα οι πολιτικοί, συνήθως, δεν έχουν ιδέα από ιδιωτικό τομέα. Οι πρωθυπουργοί έχουν ανάγκη από οικονομολόγους που ξέρουν δημοσιονομικά, αλλά αυτοί είναι άσχετοι, αν όχι εχθρικοί στον ιδιώτη ελεύθερο επαγγελματία ή επιχειρηματία, μικρό ή μεγάλο. Οι κυβερνήσεις παίρνουν μέτρα για να λύσουν ένα πρόβλημα και δημιουργούν άλλα δέκα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα χρειάζεται ένα ευχέλαιο για την υγεία του σώματος και της ψυχής του. Επειδή κάθε μήνας που περνάει, έχει ιδιαίτερο βάρος για τον ιδιωτικό τομέα και επειδή δημοσιονομικά είμαστε δεμένοι χειροπόδαρα, με αποτέλεσμα η μείωση των φόρων που θα αρχίσει το 2019 θα είναι με το σταγονόμετρο, όπως άλλωστε και η τραπεζική χρηματοδότηση, η κυβέρνηση πρέπει να θέσει ως προτεραιότητα τη βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος με ένα νομοσχέδιο αμέσου δράσεως, το οποίο θα μπορούσε να περιλαμβάνει:

• Το μεγαλύτερο μέρος της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ, ιδιαίτερα σε ότι αφορά την απελευθέρωση των αγορών.
• Έναν εθνικό μηχανισμό κατοχύρωσης εθνικά, ευρωπαϊκά και διεθνώς της ελληνικής πατέντας και καινοτομίας. Προφανώς και χρειάζεται κι ένας νέος νόμος για την πνευματική ιδιοκτησία, η οποία παραμένει στο επίπεδο του μαχητού τεκμηρίου.
• Την περαιτέρω απλοποίηση των αδειοδοτήσεων και της γραφειοκρατίας, η οποία από το γκισέ απλώς περνάει στην ψηφιακή μορφή, χωρίς να μειώνεται ουσιαστικά.
• Την αντικατάσταση των χιλιάδων ΚΑΔ (Κωδικός Αριθμός Δραστηριότητας) με τρεις το πολύ, καθώς δημιουργούνται νέου τύπου συνδυαστικές δραστηριότητες, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται αμηχανίες και στρεβλώσεις.

Εάν τα κάνει αυτά η κυβέρνηση και βρει μια λύση για τις τράπεζες, τότε, ίσως να μην χρειασθεί ευχέλαιο.