Ένας επιτήδειος “businessman” και… τα μπάζα

Με ένα ανατρεπόμενο φορτηγό ιδιωτικής χρήσης ως επιτηδευματίας, εκτελούσε κάθε είδους μεταφορές στη μεγάλη μας πόλη, όπου για πολλά χρόνια οι χωματερές ήταν στα όριά τους, θυμίζοντας την εξέλιξη και, ίσως, την περίσσια των αγαθών που θάβονται καλυπτόμενα με τα κατάλοιπα της επί αντιπαροχή ανοικοδόμησης. Με τη χρήση των μπάζων ως σάβανο διαμόρφωσης των χώρων «υγειονομικής» (sic) ταφής και τον οικοδομικό οργασμό σε κορύφωση, γέμισε το πουγκί του δημιουργώντας παράλληλα ένα δίκτυο σχέσεων, μέσω των οποίων επικαιροποιούσε γνώσεις για πρόσωπα, πράγματα και περιοχές.

Πληροφορημένος όντας για επικείμενες αλλαγές τοποθετήθηκε έγκαιρα “κάτω απ’ το καλάθι” -όπως λένε στο μπάσκετ- ρίχνοντας δυο φορτηγά άμμο σε ενάμιση στρέμμα στο άκρο μιας χωματερής που εντάχθηκε στο σχέδιο. Δεν ξέρω αν υπήρξε κάποιος συμβολισμός, αλλά, «πάνω σε λείψανα του πολιτισμού» κτίστηκαν σχολεία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης,  γήπεδο ποδοσφαίρου και παιδότοπος. Η κατάληψη δημόσιου χώρου και εγκατάσταση επιχείρησης εμπορίας οικοδομικών υλικών, μεταξύ των οποίων και άμμος με γραμμή συσκευασίας, κινητοποίησε τους περιοίκους των οποίων επιτροπή προσέφυγε στο δημοτικό συμβούλιο και τον δήμαρχο, με επιχειρήματα και σχέδια της περιοχής που έδειχναν τη ρεματιά πριν γίνει τάφος της υπερκατανάλωσής μας.

Η επιτροπή, όποτε επιτύγχανε συνάντηση με τον δήμαρχο αντιμετωπιζόταν τουλάχιστον αδιάφορα, αν όχι περιπαιχτικά, με συνέπεια την απογοήτευση και παραίτησή της από κάθε προσπάθεια αισθανόμενη παρίας στις παρειές ενός δήμου του οποίου, αλίμονο, ήταν μέτοικοι τα μέλη της κι όχι δημότες (ψηφοφόροι), ώστε να προσδοκούν την υποστήριξη κάποιου παράγοντα με εκλογικό ενδιαφέρον. Συνεπώς, ο επιτήδειος κατήγαγε περιφανή νίκη εναντίον τους και, σε πείσμα του νόμου περί χρήσεων γης εντός του αστικού ιστού, έστησε την αυθαίρετη μάντρα του η οποία ηλεκτροδοτήθηκε, υδροδοτήθηκε και “τηλεφωνοδοτήθηκε” διασφαλίζοντας πλεονέκτημα έναντι των –υποχρεωτικά- εκτός πόλης ανταγωνιστών του.

Χωρίς να τον ενοχλεί κανείς για τη μόλυνση που συνεχίζει να προκαλεί στις οδούς πρόσβασης προς τον καταπατημένο χώρο με την άμμο, η οποία ξεχειλίζει από μεγάλου τονάζ φορτηγά, φορτωτές και κλαρκ, τη σκόνη και την όχληση από τον θόρυβο της διέλευσής τους (όπως και των οχημάτων των προμηθευτών του) προς τους μαθητές, τους επισκέπτες των κολλητών στη  μάντρα εγκαταστάσεων αναψυχής και τους γείτονες. Με ανύπαρκτη την αυτεπάγγελτη παρέμβαση των δημοσίων/δημοτικών υπηρεσιών, ειδικά της Πολεοδομίας και του Περιβάλλοντος, για την επίλυση του προβλήματος με απομάκρυνση του καταληψία και ανάκτηση του κατειλημμένου χώρου, δεν είναι καθόλου απίθανο να τον “κατοχύρωσε” ήδη στο κτηματολόγιο ακυρώνοντας και τη μπάρα που εμπόδιζε την προσέγγιση στη χωματερή.

Ο “επιτήδειος” και το “Δημόσιο”

Ο επιτήδειος “επιχειρηματίας” κερδίζει χρήματα εκμεταλλευόμενος την αδιαφορία των δημόσιων ή δημοτικών υπηρεσιών, χωρίς να τον αγγίζει η κρίση, καθώς η οικοδομικές εργασίες ποτέ δεν σταμάτησαν, είτε με τη μορφή ανακαινίσεων, είτε με την αναζωογόνηση της ανέγερσης πολυκατοικιών. Μια κερδοφορία που ενισχύεται περαιτέρω από τη νομοθεσία περί πόθεν έσχες λόγω της οποίας πρέπει να δικαιολογηθεί η αγορά του ακινήτου, αναγκάζοντας αγοραστές και κατασκευαστές να περιορίζουν την τιμή μεταβίβασης στα όρια της αντικειμενικής αξίας, διευκολύνοντας την απόκρυψη εισοδημάτων για τους δεύτερους και τους συνεργάτες τους, μεταξύ των οποίων κι αυτός.

Καθένας μας μπορεί να αντιληφθεί ότι απαλλάσσοντας τον αγοραστή από την υποχρέωση να δικαιολογήσει την αγορά του (όπως συμβαίνει με τους ξένους αγοραστές ακινήτου-βίζας) θα ήταν δυνατή η ενίσχυση της ρευστότητας με παράλληλη αύξηση της φορολογητέας ύλης (κέρδη κατασκευαστών και του συναφιού τους). Ένα μέτρο πολύ αναζωογονητικό για την οικονομία και την κοινωνία μας ενισχυμένο και από αυτό που προτάθηκε και περιγράφεται αναλυτικότερα στο πρόσφατα εκδοθέν βιβλίο μου.

Ο επιτήδειος, επιπλέον, απέδειξε ότι «τέτοιος πρέπει να είσαι στην Ελλάδα για να πετύχεις» στιγματίζοντας άλλους επιχειρηματίες οι οποίοι, ανεξαρτήτως κλάδου δραστηριότητας,  εκλαμβάνονται ως τυχοδιώκτες, λαμόγια ή απατεώνες (λες και παρεπιδημούν μόνο στο χώρο του επιχειρείν). Μια εικόνα η οποία τους αδικεί παρέχοντας ταυτόχρονα άλλοθι στους εκάστοτε κυβερνώντες να τους στραγγίζουν οικονομικά για να καλύψουν τα κενά της πλημμελούς διαχείρισης του δημόσιου πλούτου, αλλά και για την τέρψη μιας κοινωνίας εύκολης στη χρέωση και δύσκολης στην πίστωση! Αντιμετώπιση στην οποία επιπρόσθετα συνηγορεί η έλλειψη επιχειρηματικής παιδείας και νοοτροπίας προκειμένου να γίνει αντιληπτός ο ρόλος και ο τρόπος που η δράση των επιχειρηματιών επηρεάζει τους ίδιους, τους κοινωνικούς τους εταίρους, την οικονομία και το περιβάλλον καθιερώνοντας τον αμοιβαίο τους σεβασμό.

Ενδιαφέρεται κανείς για την αποκατάσταση της αδικίας (μικρού βαθμού δυσκολίας) προς τους δημότες που υποφέρουν από επιτήδειους με “κονέ” στην εκάστοτε εξουσία; Ή και για τους επιχειρηματίες που δεν έχουν ή δεν επιλέγουν την “επιτηδειότητα” του ανωτέρω η αναφορά στα πεπραγμένα του οποίου δεν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας και κάθε σύμπτωση με δική σας περίπτωση δεν είναι τυχαία;