Επαναπροσδιορίζοντας την μικρομεσαία επιχείρηση

Η μικρομεσαία επιχείρηση, παρά τον διεθνώς αναγνωρισμένο ρόλο της στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη των χωρών που της διασφαλίζουν ζωτικό χώρο εκδίπλωσης των δυνατοτήτων της, στη δική μας βρίσκεται αντιμέτωπη με το bullying της εκάστοτε κυβέρνησης-κράτους και του αθέμητου ανταγωνισμού σε μια αγορά που συγκεντρώνεται στα χέρια ολίγων. Παρότι αποτελεί δομικό στοιχείο του φέροντος οργανισμού οικονομίας και κοινωνίας, λειτουργεί σ’ ένα σαθρό θεσμικό περιβάλλον καλούμενη να διεκδικήσει το ζωτικό της χώρο πολεμώντας στους “βαλτότοπους” των μνημονίων, στη δυστοπία του COVID-19 και τελευταία, στο ρωσο-ουκρανικό μέτωπο όπου η χώρα μας -σύμφωνα με δήλωση του κ. Μητσοτάκη- πολεμά κατά της Ρωσίας.

Μόνη της, όπως άλλωστε και πολλοί εξ ημών, οφείλει να διασφαλίσει μια βιώσιμη πορεία προς ένα δύσκολα προβλέψιμο μέλλον χωρίς παραίτηση από τον προγραμματισμό του ο οποίος, αν μη τι άλλο, λειτουργεί τροχιοδεικτικά προς μια διαδρομή η οποία δεν χρειάζεται να είναι ευθεία για να αποδειχθεί αποτελεσματική. Αρωγός στην προσπάθεια αποδεικνύεται η συχνή επαναθεώρηση των λειτουργιών και των στόχων της, τόσο σε ό,τι αφορά στο επιχειρηματικό της μοντέλο (τον τρόπο με τον οποίο πραγματοποιεί έσοδα), όσο και στην αλυσίδα αξίας (των φάσεων μέσω των οποίων δημιουργεί την ανταγωνιστική της πρόταση).

Η επιτυχής έκβαση του αδιάλειπτου αγώνα διασφάλισης της ύπαρξης και μετεξέλιξής της σε ευέλικτη δομή δεν παρεμποδίζεται, δυστυχώς, μόνο από τους πολέμους τρίτων και το πλήθος των ενδογενών της αγοράς παραγόντων ή του νεοεισερχόμενου ανταγωνισμού, αλλά και από μια νοοτροπία διοίκησης με πλημμελή διαχείριση των πόρων, ανυπαρξία του μάρκετινγκ κλπ. που την καθηλώνουν στη μετριότητα θέτοντάς τη σε τροχιά αφανισμού.

Είναι τραγικό τα προϊόντα/υπηρεσίες της να εξακολουθούν να ωφελούν τους πελάτες της και αυτή να πνέει τα λοίσθια αδυνατώντας να απαντήσει στο ερώτημα «με τον ήλιο τα βγάζω, με τον ήλιο τα βάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφούν;». Πως, λοιπόν, είναι δυνατό να αναμένονται διαφορετικά αποτελέσματα από τις ίδιες επαναλαμβανόμενες ενέργειες στηριζόμενες σε μια νοοτροπία του τύπου “έτσι ξέρουμε, έτσι το κάνουμε”, ενώ αλλάζουν τα πάντα γύρω με μόνη σταθερά την αφασία των εκάστοτε κυβερνόντων; Όταν το μυαλό ακολουθεί την ίδια διαδρομή χωρίς διάθεση επαναχάραξής της, πώς να δημιουργήσει κάτι καινούριο, αλλά κι αν δεν τολμά να ξεστρατίσει πώς μπορεί να βρει νέους δρόμους δημιουργώντας ευκαιρίες επαναπροσδιορισμού και αναζωογόνησης;

Η ώρα του επαναπροσδιορισμού 

Η κατά καιρούς αλλαγή δεν είναι μόνο αναπόφευκτη μα και ευεργετική, ανεξάρτητα αν επιβάλλεται από την πανδημία, τον ρωσο-ουκρανικό και ελληνικό (!!!) πόλεμο, ή την επιταχυνόμενη ρευστότητα που προκαλούν οι τεχνολογικές και επιστημονικές εξελίξεις. Αλλά, ακόμη και οι μετριοπαθείς αλλαγές ίσως αποδειχθούν ανεπαρκείς, καθώς απαιτούνται δραστικότερες μεταβολές, όπως αυτή της μεταμόρφωσης του συνόλου των δραστηριοτήτων τους ενισχύοντας τις πιθανότητες αυξημένης κερδοφορίας και ισχύος στην πιάτσα.

Η παγκόσμια πανδημία έχει αναγκάσει τα περισσότερα άτομα και τους εργαζόμενους να απομονωθούν σε κάποιο βαθμό, όπως και τις επιχειρήσεις να λειτουργούν διαφορετικά από ό,τι στο παρελθόν επιβάλλοντας την αναζήτηση νέων πεδίων δράσης για την άντληση πόρων. Οι καθιερωμένες εξ αυτών –όχι μόνο οι κρατικοδίαιτες που τις βολεύει- είναι πιθανότερο να κολλήσουν στο παρελθόν, παραβλέποντας ότι αυτό που μέχρι τώρα ήταν επιτυχημένο δεν συνεπάγεται πως θα είναι αποτελεσματικό εφεξής, ενώ οι ανταγωνιστές τους θα κερδίζουν δύναμη στο μέλλον με μια διάχυτη διαδικτυακή παρουσία και έναν ιστότοπο ηλεκτρονικού εμπορίου, για παράδειγμα.

Ενόψει της νέας χρονιάς είναι αναγκαία η επαναθεώρηση της αλυσίδας αξίας, προκειμένου να διαπιστωθεί η ανταγωνιστικότητα της πρότασης προς την αγορά, ή και η ευκαιρία –λόγω κρίσης- μετάβασης προς ένα διαφορετικό μοντέλο κάλυψης κενών που προκαλούνται εξαιτίας των ευρύτερων γεωοικονομικών ανακατατάξεων. Η κατάρρευση του ντόμινο της αλυσίδας εφοδιασμού συνεπικουρούμενη από τα ποικίλα εμπάργκο λόγω του πολέμου, έθεσαν σε τροχιά αμφισβήτησης το εγχώριο δόγμα “δεν παράγεται ό,τι εισάγεται στη χώρα”, δημιουργώντας ακάλυπτα κενά.

Κρίκοι στην σπασμένη αλυσίδα

Η μικρομεσαία επιχείρηση, που σε πείσμα των καιρών μάχεται για την επιβίωσή της, οφείλει να επαναπροσδιορίσει ακριβέστερα τη θέση της στην αλυσίδα εφοδιασμού και στην αγορά γενικότερα, ώστε δράττοντας την ευκαιρία υποκατάστασης των εισαγωγών μέσω της δημιουργικής μίμησης ή και της διαφοροποίησης του φυσικού και διαδικτυακού καναλιού διανομής της, να μεταβεί στο πλησιέστερο των υφιστάμενων επενδύσεων πεδίο δραστηριότητας με κρίσιμο συντελεστή –πάντα- τον άνθρωπο. Για τούτο, είναι απαραίτητη η επιβεβαίωση ότι υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι για την επιτυχία του εγχειρήματος και την περαιτέρω ανάπτυξή της περνώντας στην αντίληψη ότι “απαιτούνται μυαλά” αντί της εμμονής “χρειάζονται χέρια” για κάθε θέση εργασίας, ανεξάρτητα από την περιγραφή της.

Σε μια αγορά με νόμισμα του οποίου οι δύο όψεις είναι το ολιγοψώνιο και το ολιγοπώλιο, η εξάρτηση από τον θεωρούμενο μεγάλο, πέρα από τις εκπτώσεις και το χρηματοοικονομικό κόστος των καθυστερήσεων αποπληρωμής, ελλοχεύει και ο κίνδυνος η πτώση του να αφανίσει και την ίδια. Συνεπώς, η διασπορά του κινδύνου μέσα από μια δικτύωση μικρών πελατών μπορεί να αποδειχθεί μια καλή τακτική διαφοροποίησης, τόσο γιατί μπορεί να διασφαλιστεί μια ισότιμη συναλλαγή στο πλαίσιο του “υπάρχω επειδή υπάρχεις”, όσο και γιατί αν χαθεί ένας μικρός χάνεται μόνο ένας πελάτης, ενώ αν χαθεί ο μεγάλος χάνεται και η ίδια.