Επιχειρηματικότητα: Μόνος τρόπος για να φτάσεις στο ακατόρθωτο είναι με μικρά βήματα

Η αναφορά σε άρθρο μου όπου υποδεικνύω κάποιες πραγματοποιήσιμες λύσεις για συγκεκριμένους κλάδους παραγωγής στρατηγικής σημασίας από τον κ. Χατζηαγγελίδη, του οποίου τα κείμενα παρακολουθώ, ήταν ευχάριστα απροσδόκητη. Και τούτο λόγω της βέβαιης ωφέλειας από την πρόκληση διαλόγου και του αναμενόμενου κέρδους μου σε αναγνωσιμότητα από το πολυπληθές αναγνωστικό του κοινό, όπως και απ’ αυτό του κ. Ανδρονόπουλου.

Συνεκτιμώντας πάντα και τον κίνδυνο να αδικηθούμε από τους περιορισμούς της αρθρογραφίας της οποίας η έκταση είναι μικρότερη από τη διαδρομή του καθενός. Μολονότι συμφωνώ σε πάρα πολλά μαζί του, θα διαφωνήσω με την άποψη στο πρόσφατο άρθρο του, όπου γενικεύει μια αλήθεια σχετικά με τη διαπλοκή και τη διαφθορά που ενισχύθηκε περαιτέρω από όσα επενδυτικά προγράμματα έχουν υλοποιηθεί.

Πράγματι, σημαντικό μέρος των προϋπολογισμών τους μεταβιβάστηκε κατά τρόπο που αλλοίωσε αισθητά τον ανταγωνισμό, αναδεικνύοντας ως ζηλευτά επιχειρηματικά μοντέλα τον καιροσκοπισμό, τον τυχοδιωκτισμό και την “επένδυση” σε επιχειρήσεις με κομματικές και όχι πραγματικές δεξιότητες στρεβλώνοντας την εικόνα του επιχειρηματία και του επιχειρείν.

Η πλημμελής τους διαχείριση ανέδειξε ένα οικονομικό παράδειγμα αποδόμησης του παραγωγικού ιστού και ενίσχυσης της μεταπρατικής λειτουργίας, καθιερώνοντας την άποψη ότι τα κέρδη βρίσκονται στο (εισαγωγικό, κυρίως) εμπόριο λόγω της ταχύτερης κυκλοφορίας του χρήματος, της διασφάλισης αποκλειστικότητας και των μεγαλύτερων κερδών.

Το ελληνικό καθεστώς

Ως μικρομεσαίος επί αρκετά χρόνια, βίωσα το καθεστώς αυτό το οποίο, παρά τις στρεβλώσεις του, έδωσε την ευκαιρία ανάδυσης μιας μικρής σε ποσοστό υγιούς επιχειρηματικότητας και επιχειρήσεων. Ανέδειξε μια άλλη έκβαση της επιχειρηματικότητας, εκτός της ανάγκης ή της μίμησης και της αυτοαπασχόλησης, αυτή της ευκαιρίας που δημιουργούν τα κενά της αγοράς, οι καινοφανείς ιδέες ή εφευρέσεις και επινοήσεις που καταλήγουν σε καινοτομίες τις οποίες έβαλε στη ζωή μας.

Παράλληλα, δόθηκε η δυνατότητα της χρηματοδότησής του μικρομεσαίου από τα “κέρματα” που διένειμε η εκάστοτε κυβέρνηση προς τον χώρο, με άγονη κάθε προσπάθεια υποστήριξής του από ένα εξίσου γραφειοκρατικό και “σαράφικης” λειτουργίας τραπεζικό σύστημα. Ούτε η επιδότηση επιτοκίου με την εγγύηση του δημοσίου διευκόλυνε τη χρηματοδότησή του από τις τράπεζες οι οποίες, αντιθέτως, υπήρξαν και παραμένουν γαλαντόμες προς κάποιους που με «εγγύηση την ανήκεστη βλάβη» της υγείας τους χαίρονται τα λεφτά τους.

Δυστυχώς, η μικρή υποστήριξη των υγιών επιχειρηματικών πρωτοβουλιών μέσω των αναπτυξιακών προγραμμάτων δεν κατάφερε μέχρι τώρα να δημιουργήσει την κρίσιμη μάζα επιχειρήσεων και το αναγκαίο οικοσύστημα επιχειρηματικότητας για την ώθηση της οικονομίας και της κοινωνίας.

Η επί 200 χρόνια προσπάθεια δημιουργίας κρατικής οντότητας κατέληξε σ’ ένα μόρφωμα το οποίο μόνο ως κυβέρνηση-κράτος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί καθώς η δομή και η λειτουργία του είναι προσανατολισμένη στην υπηρέτηση των κυβερνήσεων, των κομμάτων που τις στηρίζουν και μιας ολιγομελούς οικονομικοπολιτικής ελίτ. Κάτι που θα επιβεβαιώνεται όσο εξαγγέλλονται μεγάλα έργα, δείκτες της διαδρομής του χρήματος και μήνυμα με παραλήπτη την προηγούμενη, και από την παντελή έλλειψη στρατηγικής σε οτιδήποτε αφορά στην ύπαρξη της χώρας.

Τα προβλήματα στην ελληνική επιχειρηματικότητα

Ο κ. Χατζηαγγελίδης μέσα από την αρθρογραφία του κατέθεσε αξιόλογες προτάσεις –σωστά επισημαίνοντας λάθη και αστοχίες, σκόπιμες ή όχι– και διερωτώμαι μαζί του πως θα μπορούσαν να καταστούν εφικτά χωρίς, τουλάχιστον, ένα γόνιμο επιχειρηματικό καθεστώς με αποτελεσματικό σύστημα απονομής δικαιοσύνης και σταθερή φορολογική νομοθεσία ως προϋπόθεση υπεύθυνης διακυβέρνησης της χώρας.

Οι προτάσεις επίλυσης των προβλημάτων δεν έλειπαν ποτέ όπως δε λείπουν και οι συνθήκες που τα δημιουργούν· πόσο μάλλον όταν έχουν ενισχυθεί ακόμη περισσότερο με αρωγό τον αφέντη της Ε.Ε., με το έλλειμμα εμπιστοσύνης τεράστιο και τους περισσότερούς μας παραλυμένους από τα χρέη ή τον φόβο του κορωνοϊού, την ελπίδα να πνέει τα λοίσθια και την κυβέρνηση απογυμνωμένη να ψάχνει που θα μεταθέσει τις ευθύνες της.

Με το τραπεζικό σύστημα να αντλεί τα κέρδη του από την τοκοφορία των κεφαλαίων που δανείζει χωρίς ή με κινδύνους που τελικά δεν το αγγίζουν λόγω συστημικότητας (!), μεταφέροντας το κόστος της αβελτηρίας και των αστοχιών του στις πλάτες των “υπηκόων”. Αλλεργικό προς κάθε ιδέα συμμετοχής στο κεφάλαιο και τα κέρδη των παραγωγικών επιχειρήσεων των οποίων ο κύκλος ρευστότητας είναι ασύμφορα μεγαλύτερος και περισσότερο εκτεθειμένος στους κινδύνους του ανταγωνισμού συγκρινόμενος με εκείνον του μεταπρατικού εμπορίου και των αποκλειστικών αντιπροσωπειών.

Η πρόταση για συλλογική λύση

Με τον χρηματοπιστωτικό τομέα και τους gamblers ή banksters του να αναδιανέμουν απλά τον δημιουργούμενο από τους παραγωγικούς κλάδους πλούτο, εξαιρώντας βεβαίως τις λίγες επιχειρήσεις συμμετοχών και τους ελάχιστους επενδυτές-χρηματοδότες που αναλαμβάνουν μέρος του επιχειρηματικού κινδύνου.

Πως μπορεί να γίνει η ανάσχεση της φθίνουσας πορείας αν όχι με μικρά βήματα προς το ακατόρθωτο –όπως πρότεινε ο Άρθουρ Κλάρκ– μιας μεγάλης σε ήθος και αυτοσεβασμό κυβέρνησης που θα τα τολμούσε; Θεωρώ στρατηγικά καλύτερο να προτάξουμε έναντι της αγωνιώδους αναζήτησης επενδυτικών κεφαλαίων, την “πρόσληψη” μιας κυβερνητικής ομάδας ικανής να θέσει –με τη συμπαράταξη όλων μας– τις βάσεις δημιουργίας ενός λειτουργικού κράτους στο πλαίσιο μιας καλύτερης δημοκρατίας, χειραφετώντας τον μηχανισμό του.

Με βούληση να υψώσει ανάστημα απέναντι στην παρασιτική ελίτ δείχνοντάς τη ότι είναι νομοτέλεια μαζί με το δέντρο να πεθαίνει και ο κισσός. Διαφωνεί κανείς εάν δεν επαυξάνει τα όσα καταθέτουμε όλοι εμείς και σκέφτονται όλοι εκείνοι που δεν θάμπωσαν την όρασή τους επιμένοντας να βλέπουν καθαρά;

Πόσοι από τους αναγνώστες του SLpress και άλλων ιστοσελίδων με παρόμοιες αγωνίες και άγχη θα ήταν διατεθειμένοι να ξεκινήσουν την αλλαγή, ακόμη και μποϋκοτάροντας τα θέσφατα που μας προσφέρονται με έναν πολιτικό λόγο εστιασμένο στη εμφάνισή του και καθόλου στη δυνατότητά του να μετεξελιχθεί σε πράξη;