Εξιτήριο δίνουν οι αγορές και όχι οι Βρυξέλλες

του Μάκη Ανδρονόπουλου  –

Ο επικεφαλής του EuroWorkingGroup, Αυστριακός, Τόμας Βίζερ, που αποχωρεί ευδοκίμως υπηρετήσας το ευρωπαϊκό ιδεώδες, παραδέχθηκε προ ημερών ότι δεν κατάλαβε πως από το πρώτο πρόγραμμα ήταν αναγκαία μια αναδιάρθρωση χρέους. Με τον κυνισμό που διακρίνει τους διασώστες των λαών, επεσήμανε ότι η Ελλάδα θα είναι υπό από μια ενισχυμένη εποπτεία μέχρις ότου επιστραφεί το 75% των δανείων (2060 με τα σημερινά δεδομένα). Επίσης υπογράμμισε, ότι εάν υπάρξει περαιτέρω ελάφρυνση του χρέους μετά το τέλος του προγράμματος, τότε, λογικό είναι, να επιτευχθεί κάποια περαιτέρω συμφωνία.

Αυτά αποτελούν ένα μέρος της πραγματικότητας, όμως το εξιτήριο, το πραγματικό εξιτήριο θα το δώσουν οι αγορές. Αν οι αγορές μας δανείζουν με 1,5-2% στο 10ετές ομόλογο τότε το χρέος θα είναι βιώσιμο και οι επενδύσεις θα έρθουν. Αν μας δανείζουν με 4-6%, τότε, δεν υπάρχει σωτηρία.

Οι ελαφρύνσεις που αναμένονται με τη ρύθμιση του χρέους δεν θα είναι σημαντικές όπως λένε αυτοί που ξέρουν, γι΄ αυτό και οι δανειστές απαιτούν μέχρι το 2021 πλεονάσματα 3,5% που διασφαλίζονται από τα ήδη ψηφισμένα μέτρα.

Μετά υποθέτουν πως η ανάπτυξη θα καλύψει το κόστος της διαφοράς. Αυτό είναι το πλαίσιο. Δεν ήταν λοιπόν τυχαίο που ο Βίζερ επεσήμανε πως «μόλις πρόσφατα η Ελλάδα έπαψε να αποτελεί τεράστιο ρίσκο για επενδύσεις καθώς τα τελευταία χρόνια κανένας λογικός επενδυτής δεν θα επένδυε». Και επεξήγησε για όσους δεν καταλαβαίνουν: «Ένας βασικός λόγος που οι επενδυτές διστάζουν να δραστηριοποιηθούν στην Ελλάδα είναι το δικαστικό σύστημα».

Tα καλά παιδιά

Πρόσθεσε δε, προς εμπέδωση από τους ντόπιους, ότι οι τομείς της Δικαιοσύνης και της εκπαίδευσης αποτελούν ακρογωνιαίους λίθους ενός πετυχημένου κράτους, αποτελούν ευθύνη της εγχώριας κυβέρνησης. «Το πρόγραμμα δεν μπορεί να αποτελεί το μέσο με το οποίο αλλάζουν οι συνταγματικοί πυλώνες μιας χώρας». Αυτός είναι ο δρόμος προς τη σωτηρία. Τι σημαίνουν αυτά; Σημαίνουν ότι αν θέλετε να επανιδιωτικοποιήσετε το χρέος (το 75%) ώστε να ανακτήσετε πλήρως την εθνική σας κυριαρχία, τότε πρέπει να πάτε στις αγορές.

Οι αγορές θα σας δανείζουν με 1,5% μόνο αν κάνετε τα παραπάνω ούτως ώστε να έρθουν να αγοράσουν, να επενδύσουν. Έτσι, εσείς γίνεστε εθνικά υπερήφανοι και οι αγορές παίρνουν τη χώρα. Αυτό είναι άραγε παγίδα; Βέβαια, στην πολιτική, όπως και στη ζωή, αδιέξοδα δεν υπάρχουν. Όπως υπάρχει και ο αστάθμητος παράγοντας της τύχης.

Μπορούμε, λογικά, να υποθέσουμε ότι η Ιταλία θα λάβει κάποιες ρυθμίσεις του χρέους της που θα είναι καλύτερες από αυτές που θα λάβουμε προηγουμένως εμείς, εάν είμαστε καλά παιδιά και με επιδόσεις, μπορούμε να μπούμε πίσω από την Ιταλία και να κερδίσουμε κι εμείς το κάτι τις μας. Κατά συνέπεια, η επικείμενη διαπραγμάτευση εξόδου είναι εθνικά κρίσιμη και χρειάζεται εθνική ομοψυχία, αλλά και τεχνική στήριξης της κυβέρνησης με ιδέες, μεθόδους και κυρίως πρόσωπα που θα έχουν κύρος και την αναγκαία κατάρτιση.