Ποια “έξοδος από τα Μνημόνια”…

του Παντελή Οικονόμου  – 

Έξοδος από τα μνημόνια σημαίνει τέλος της οικονομικής επιτήρησης, άρση των περιορισμών στην άσκηση της νομοθετικής εξουσίας, ανάκτηση του ελέγχου της δημόσιας περιουσίας και, επί τέλους, εκπλήρωση της ανειλημμένης συμβατικής υποχρέωσης των πιστωτών για ελάφρυνση του δημοσίου χρέους μας. Έξοδος από τα μνημόνια σημαίνει αποκατάσταση της κυριαρχίας της πατρίδας μας, με κανονιστικό πλαίσιο αυτό που προβλέπεται για όλες τις χώρες της ζώνης του ευρώ.

Η λήξη του 3ου προγράμματος σημαίνει ότι σταματάνε οι εκταμιεύσεις δόσεων δανείων με την πιστοποίηση προαπαιτούμενων και αυτό επειδή, μέχρι στιγμής, δεν προβλέπονται άλλα δάνεια! Κατά τα λοιπά… Η επιτήρηση συνεχίζεται και μετά την λήξη του προγράμματος σε πλαίσιο επαχθέστερο του «κανονικού».

Ούτως ή άλλως, το άρθρο 14 του κανονισμού 472/2013 της ΕΕ προβλέπει ότι «τα κράτη μέλη παραμένουν υπό εποπτεία μετά το πρόγραμμα, εφ’ όσον δεν έχει εξοφληθεί τουλάχιστον το 75% της χρηματοδοτικής συνδρομής που έχει ληφθεί από ένα ή περισσότερα άλλα κράτη μέλη, τον Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Χρηματοπιστωτικής Σταθεροποίησης, τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, ή το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας».

Αυτή ακριβώς η συνέχιση της επιτήρησης έχει ως αποτέλεσμα την διατήρηση των περιορισμών στην άσκηση της νομοθετικής εξουσίας: τα νομοθετήματα θα εξακολουθήσουν να χρειάζονται προέγκριση από τους «πιστωτές» και τους εντεταλμένους από αυτούς τεχνοκράτες. Οι συνέπειες σε περίπτωση «παράβασης» δεν έχουν προβλεφθεί επακριβώς. Η εκχώρηση του ελέγχου της δημόσιας περιουσίας συνεχίζεται και μετά την λήξη του προγράμματος. Από το 3ο μνημόνιο προβλέπεται να διαρκέσει 99 χρόνια.

Η Γερμανία (ως βασικός παράγων του μπλοκ των πιστωτών) μέχρι στιγμής επιμένει (εντελώς αυθαίρετα και αντισυμβατικά) ότι «η ελάφρυνση του δημοσίου χρέους της Ελλάδας θα συζητηθεί μετά το τέλος του προγράμματος». Είναι λοιπόν προφανές ότι η λήξη του 3ου προγράμματος δεν είναι «έξοδος από τα μνημόνια». Έξοδος απολύτως αναγκαία πια, δεδομένου ότι τα μεγάλα μας θέματα προϋποθέτουν ένα, εντελώς διαφορετικό, πλαίσιο πολιτικής για την αντιμετώπισή τους.

Οι παράγοντες του κατεστημένου μας, πολιτικοί και άλλοι, επισκεπτόμενοι λοιπόν την Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, με την ευκαιρία των εγκαινίων της, παρακαλούνται να σταματήσουν αυτή την ακυρολεξία και να μας παρουσιάσουν (αν διαθέτουν φυσικά) τις θέσεις τους για «το πότε και πως βγαίνουμε από τα μνημόνια». Εκτός εάν προκρίνουν την «παραμονή σ’ αυτά»!