Γέμισαν τα δημόσια ταμεία, πάτωσαν οι κοινωνικοί δείκτες!

Οι εφιαλτικές επιπτώσεις και η ατέλειωτη διάρκειά τους σε όλους τους τομείς (κοινωνία, οικονομία, δημογραφικό, θεσμοί κλπ) δεν είναι αποτέλεσμα της κρίσης, την οποία επικαλούνταν και επικαλείται και η σημερινή κυβέρνηση για να δικαιολογούν και να δικαιολογήσει την ανικανότητά τους και τη μακαριότητά τους, αλλά της κακής, ως συνήθως διαχείρισής της.

Οι οικονομικές κρίσεις είναι παγκόσμιο φαινόμενο, οι οποίες, πλην Ελλάδος, συνοδεύονταν πάντοτε σχεδόν από πρόοδο. Από το 1816, όταν σημειώθηκε η πρώτη οικονομική, έως τη μεγάλη του 1929, για παράδειγμα, εκδηλώθηκαν 14 περιπτώσεις ύφεσης, οι οποίες, ύστερα από μια διάρκεια μερικών ετών, συνοδεύονταν από ανοδικούς κύκλους.

Αυτή η εναλλαγή καθοδικών και ανοδικών κύκλων σημειωνόταν σχεδόν παγκοσμίως, αλλά στην Ελλάδα η οικονομική κρίση είναι σχεδόν μόνιμη, όπως και η φτώχεια, όπως εύστοχα αναφέρει ο Ηρόδοτος («Ιστορίαι», 7.102.1). Όμως, δυστυχώς ήδη από το 1898, οι απόγονοί του διαψεύδουν όλα τα άλλα που αναφέρει πως είπε ο Δημάρατος στον Ξέρξη για αρετή, σοφία αντιμετώπισης της κρίσης- πενίας: « τῇ Ἑλλάδι πενίη μὲν αἰεί κοτε σύντροφός ἐστι, ἀρετὴ δὲ ἔπακτός ἐστι, ἀπό τε σοφίης κατεργασμένη καὶ νόμου ἰσχυροῦ· τῇ διαχρεωμένη ἡ Ἑλλὰς τήν τε πενίην ἀπαμύνεται καὶ τὴν δεσποσύνην» (η Ελλάδα παλαιόθεν και ως τώρα ζη συντροφιά με την Πενία, αλλά εφοδιάστηκε με αρετή, που κερδήθηκε με τη σοφία και τον κυρίαρχο νόμο· οπλισμένη μ᾽ αυτήν η Ελλάδα αγωνίζεται εναντίον της Πενίας και του δεσποτισμού)!

Διότι, μολονότι η χώρα καταβρόχθιζε, όπως και μετά το 2010, όλα τα δάνεια και τα πολυώνυμα κοινοτικά πακέτα για ανάπτυξη (τάχα), για σύγκλιση (τάχα), για βελτίωση υποδομών (τάχα), για βελτίωση του βιοτικού επιπέδου (τάχα) και ευημερίας (τάχα), η ελληνική οικονομία συνεχώς απέκλινε από την Ευρώπη με τη θέση της να αποδυναμώνεται συνεχώς «εισπράττοντας» τους γνωστούς επονείδιστους χαρακτηρισμούς «μαύρο πρόβατο της Ευρώπης», «παρίας της Ευρώπης», «αχίλλειος πτέρνα της Ευρώπης», λαμβάνοντας συνεχώς συστάσεις και απειλές για αποπομπή και τιθέμενη συνεχώς υπό επιτήρηση!

Όλα θυσία στον βωμό του κομματικού οφέλους!

Όλα αυτά τα δεινά οφείλονταν στην αδιαφορία και μακαριότητα που εκδηλωνόταν για την εξασφάλιση με κάθε τρόπο κομματικού οφέλους και την αποφυγή με κάθε τρόπο του κομματικού κόστους με την εφαρμογή άφρονος δημοσιονομικής και οικονομικής πολιτικής, η οποία απεικονιζόταν στην κατάρτιση και κατάθεση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή των περιβόητων Προγραμμάτων Σύγκλισης, Σταθερότητας και Μεταρρυθμίσεων, τα οποία συνεχώς αναθεωρούνταν και … απέκλιναν από τους στόχους!

Χρη, χρη, λοιπόν, σοφίας και αρετής. Διότι και η κρίση, όπως και στην ιατρική, όπου ο όρος «κρίση» αντιπροσωπεύει μια παροξυστική κατάσταση στην εξέλιξη της αρρώστιας και θέλει τον γιατρό της, έτσι και στην οικονομία ο ίδιος όρος αντιπροσωπεύει τη στιγμή της αντιστροφής της οικονομικής συγκυρίας και την είσοδο σε περίοδο ύφεσης περισσότερο ή λιγότερο μακράς.

Συνεπώς, όπως και στην περίπτωση της κρίσης υγείας, όπου μόνο ένας άφρων γιατρός θα συνιστούσε στον ασθενή αγωγή ως να ήταν… υγιής, έτσι και στις οικονομικές κρίσεις μόνο άφρονες διαχειριστές εξακολουθούν να εφαρμόζουν την ίδια και χειρότερη οικονομική και δημοσιονομική πολιτική, που οδήγησε στην κρίση ή που έκανε ευάλωτη, ως συνήθως, την οικονομία στην παραμικρή διεθνή κρίση!

Στη χώρα μας, όπως προκύπτει και από τη συνεχιζόμενη από το 2007 και 2008 κρίση που άρχισε από τις ΗΠΑ, η κρίση χρησιμοποιείται ως άλλοθι ή πρόσχημα για το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Διότι, ενώ οι κρίσεις είναι, όπως προανέφερα παγκόσμιο φαινόμενο, στη χώρα μας παρουσιάζεται ότι είναι μόνο… ελληνικό, του οποίου τα δεινά οι εκάστοτε αντιπολιτευόμενοι τα χρεώνουν στην προηγούμενη κυβέρνηση υποσχόμενη μονίμως τη γνωστή απλή λύση, που είναι οι εκλογές για να αποπεμφθεί από την εξουσία το υπεύθυνο για τη συμφορά κόμμα και να έρθει ένα άλλο για να λύσει ως δια μαγείας όλα τα προβλήματα που συσσώρευσε η προηγούμενη που δεν αντιμετώπισε ευφρόνως την η κρίση. Κι έτσι, ζήσαν αυτοί καλά και ο ελληνικός λαός και η χώρα χειρότερα!

Ο πίνακας της ντροπής και της οργής!

Ρίξτε, παρακαλώ, μια ματιά στους παρατιθέμενους πίνακες για να μην επαναλαμβάνω τα ίδια σχολιάζοντας ως άλλος Φρύνιχος (τηρουμένων των αναλογιών, βεβαίως, βεβαίως για να μην παρεξηγηθώ!) «οἰκήϊα κακά» που παρουσίασε στην παράσταση του έργου του «Μιλήτου άλωσις» και «φάω» κανένα «πρόστιμο», όπως ο παραπάνω τραγικός ποιητής της αρχαιότητας, γνωστός στην ιστορία για το πρόστιμο ύψους χιλίων δραχμών που του επέβαλαν οι Αθηναίοι ως τιμωρία εξαιτίας της παράστασης του παραπάνω έργου του!

Υπενθυμίζω ότι το έργο του «Μιλήτου Άλωσις» απαγορεύτηκε επί «λόγω μεν Δημοκρατίας έργω δε του ενός ανδρός αρχή» ακριβώς γιατί θεωρήθηκε ότι προξενούσε λύπη και προσέβαλλε την ευαισθησία των Αθηναίων υπενθυμίζοντάς τους τα δεινά που υπέφερε η Μίλητος όταν την κατέκτησαν οι Πέρσες! Το 2009 το χρέος ήταν 300 δις. ευρώ και σήμερα (το πραγματικό) … 416 δις. ευρώ!

Είναι απογοητευτική και πολιτικά εγκληματική η διαπίστωση που προκύπτει από τους δύο παρατιθέμενους πίνακες που κατάρτισα ύστερα από επεξεργασία επίσημων στοιχείων: Μολονότι εισέρευσαν στα δημόσια ταμεία 1,6 τρις. ευρώ με τη μορφή φόρων, δανείων της τρόικας, περικοπών μισθών και συντάξεων, δραματικής μείωσης της ιδιωτικής περιουσίας («κούρεμα» ομολόγων), ιδιωτικοποιήσεων και κοινοτικών πακέτων, σήμερα, κανένας σχεδόν κοινωνικός και δημογραφικός δείκτης δεν έχει προσεγγίσει τους αντίστοιχους του 2009, που ήταν αποτέλεσμα, όπως καταγγέλθηκε, «ακατανόητων λαθών, παραλείψεων, εγκληματικών επιλογών και καταιγίδας προβλημάτων που μας κληροδότησε η προηγούμενη κυβέρνηση», και που ήταν «ένα σκάφος έτοιμο να βυθιστεί», «μια χώρα χωρίς κύρος και αξιοπιστία, που είχε χάσει το σεβασμό ακόμα και των φίλων και των εταίρων της», «μια οικονομία εκτεθειμένη στο έλεος της αμφισβήτησης και των ορέξεων της κερδοσκοπίας».

Όλα αυτά (είδατε το άλλοθι και πρόσχημα που ανέφερα πιο πάνω;), και μετά τα άλλα για «Απογραφή», για «Τιτανικό», για «δημοσιονομικό εκτροχιασμό» και για «χρεοκοπία», λέγονταν όταν το χρέος ήταν 300 δισ. ευρώ και σήμερα (το πραγματικό) 416 δισ. ευρώ ή 128% του ΑΕΠ και σήμερα (ύστερα από 15 χρόνια!) 150% του ΑΕΠ (πήγε έως … 206% του ΑΕΠ!).

Ξαναρίξτε, παρακαλώ, μιαν ακόμα ματιά στους παρατιθέμενους πίνακες και σχολιάστε τους εσείς για να μη σας κουράζω με επανάληψη διαπιστώσεων. Τελειώνω μόνο μια μία γενική: Σε 15 χρόνια, σημειώθηκε πλήρης αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού, με την ενδιάμεση περίοδο η κατάσταση να είναι εφιαλτικότατη, όπως θα καταδειχθεί με στοιχεία η «καμένη γη» που παρελάμβανε και που παρέδιδε κάθε «σωτήρας» πρωθυπουργός στον άλλο…