Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα αν επανεκλεγεί ο Τραμπ

Το 2006 όταν πραγματοποιήθηκε δημοσίως η εκτίμηση κινδύνου για αύξηση των πολιτικών άκρων υπήρξαν φωνές οι οποίες ήταν αρκετά ειρωνικές. Το 2006 (θυμάστε πώς είσαστε; πώς συμπεριφερόσαστε;) τα ακροδεξιά κόμματα στην Ελλάδα δεν ήταν καν ανιχνεύσιμα στις δημοσκοπήσεις. Σήμερα η Χρυσή Αυγή πλησιάζει να γίνει το τρίτο κόμμα. Το 2007, όταν πραγματοποιήθηκε δημοσίως η εκτίμηση κινδύνου για αύξηση των αυτοκτονιών υπήρξε ειρωνεία και χλεύη. Κι όμως, βρισκόμαστε στο 2019 και ο ρυθμός αυτοκτονιών εξαιτίας της ηθικής, οικονομικής και κοινωνικής κρίσης διαρκώς αυξάνει. Ίσως εκείνες οι εκτιμήσεις κινδύνων ήταν πολύ προχωρημένες για την εποχή τους.

Ορισμένοι, όπως φαίνεται, δεν ξέρουν να «διαβάζουν» εκτιμήσεις κινδύνων. Ή μάλλον, για να τεθεί καλύτερα, δεν ξέρουν να αναγνωρίζουν τη διαφορά μεταξύ της «εκτίμησης κινδύνων» (Risk Assessment) με όρους πιθανοτήτων/σοβαρότητας επιπτώσεων και των προσωπικών τους αντιλήψεων για την πραγματικότητα. Επηρεάζονται από τις προσωπικές τους προκαταλήψεις και αντικρίζουν την πραγματικότητα με μεροληψία (bias).

Έτσι, προβάλλουν αυτά που «διαβάζουν» σε μία αντίστροφη «οθόνη» καθοδηγούμενοι από τις αριστεροδεξιές τους μεροληψίες αποδίδοντας χαρακτηρισμούς και «οπαδικότητες» στους εκτιμητές κινδύνων αναλόγως με τις «προβαλλόμενες» μεροληψίες. Με αυτόν τον τρόπο βέβαια καταλήγουν σε συμπεράσματα τα οποία απέχουν μακράν της ρεαλιστικής πραγματικότητας. Συμπεράσματα, τα οποία σε βάθος χρόνου αποβούν ίσως επικίνδυνα για τα Ελληνικά συμφέροντα.

Κάτι τέτοιο φαίνεται πώς συνέβη με πρόσφατο άρθρο μου σχετικό με μία πιθανή δεύτερη θητεία του κ. Τραμπ. Προσφάτως κατέρρευσε με πάταγο ο ακρογωνιαίος λίθος των αντιπάλων του κ. Τραμπ: με επίσημη βούλα του FBI η εκλογή του Τραμπ δεν σχετίζεται με ρωσικές παρεμβάσεις. Περισσότερα από 533.000 άρθρα, γράφτηκαν στα συστημικά-ελιτίστικα ΜΜΕ των ΗΠΑ για τη «σχέση» Τραμπ με τη Ρωσία και δεν κατάφεραν αυτό το οποίο επιδίωκαν: να στριμώξουν τον Αμερικανό πρόεδρο στα «σχοινιά». Αυτό το επιχείρημα αποτελούσε το βαρύτερο επιχείρημα των αντιπάλων του. Σε αυτό ήλπιζαν όλοι ότι θα καταστεί η βασική αιτία της πτώσης του.

Είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει, η ουσία είναι ότι «η μάχη των μαχών» για τον Τραμπ κατέληξε νικηφόρα για τον ίδιο. Τι θα ακολουθήσει; Όπως ίσως δεν αντιλαμβάνονται όσοι μεροληπτούν λόγω πολιτικών πεποιθήσεων-ιδεολογιών, ο Ντόναλντ Τραμπ είναι πλέον απολύτως δικαιωμένος και «απελευθερωμένος» να συνεχίσει ακόμη πιο πεισματικά το πρόγραμμά του.

Ποιά η ουσία λοιπόν των εκτιμήσεων τις οποίες πραγματοποίησα σχετικές με την πιθανή επανεκλογή του Τραμπ το 2020 και που δεν μπόρεσαν να «διαβάσουν» ορισμένοι προσδίδοντάς μου φανατικούς «οπαδικούς» χαρακτηρισμούς υπέρ του κ. Τραμπ; Φαντάζεστε μία δεύτερη πιθανή θητεία Τραμπ αρχής γενομένης το 2020, με τους Μέρκελ-Μακρόν εκτός πολιτικής σκηνής με ταυτόχρονη εκλογή της Λεπέν στη Γαλλία και τη ΝΔ στη διακυβέρνηση της Ελλάδας;

Στην Ευρώπη αναθεωρούν

Η Μέρκελ έχει ήδη αρχίσει σιγά-σιγά την αποχώρησής της. Ας ελπίσουμε να μην ακολουθήσει την πρακτική Σρέντερ ο οποίος από ηγέτης ενός δυναμικού λαού κατέστη υπάλληλος ρωσικής εταιρείας από το χώρο της ενέργειας. Ο Μακρόν αντιμετωπίζει σοβαρές πολιτικές δυσκολίες στη Γαλλία και άρχισε ήδη τις «στρογγυλεύσεις» στις αποφάσεις του. Παράδειγμα, όχι μόνο το πάγωμα στις αυξήσεις των καυσίμων εξαιτίας των αντιδράσεων των Κίτρινων Γιλέκων, αλλά κυρίως, την πρόσφατη «στρογγύλευση» των απόψεών του όσο αφορά τη Συμφωνία του Παρισιού για την Κλιματική Αλλαγή.

Στην ίδια περίπτωση ακριβώς, η Γερμανία έδειξε τα πρώτα σημάδια «στρογγυλοποίησης» των θέσεών της και των στόχων της όσο αφορά την περίφημη Κλιματική Αλλαγή. Αυτή η νέα στάση του Βερολίνου οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις αντιδράσεις από το υπέρμετρο φύτεμα «σιδερένιων δέντρων» (=ανεμογεννήτριες) και τις πιέσεις που δέχεται η κυβέρνηση ώστε να συνεχισθεί η χρήση του γερμανικού λιγνίτη. Σαν να αχνοφαίνεται πιθανό ρήγμα στη Συμφωνία του Παρισιού; Βλέπετε, δεν επιβεβαιώνονται και τα μαθηματικά μοντέλα και η ρημάδα η καταστροφή διαρκώς αναβάλλεται για το μέλλον. Από το 2020 την πάνε στο 2050.

Ποια θα είναι λοιπόν η στάση της επερχόμενης κυβέρνησης ΝΔ μπροστά σε έναν επανεκλεγμένο, πανίσχυρο και εντελώς «απελευθερωμένο» Τραμπ όταν αυτός θα βρίσκεται πλέον στην απαρχή της δεύτερης θητείας του χωρίς την ύπαρξη των στηριγμάτων από τους Μέρκελ-Μακρόν; Οι Μέρκελ-Μακρόν είχαν χρισθεί από τον Ομπάμα ως οι υπερασπιστές της Συμφωνίας του Παρισιού για την Κλιματική Αλλαγή. Αυτή είναι η ουσία. Ο Τραμπ το πρώτο πράγμα που έπραξε όταν εκλέχθηκε Πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν να θέσει τις ΗΠΑ εκτός της συγκεκριμένης Συμφωνίας.

Τυχόν επανεκλογή του κ. Τραμπ με ταυτόχρονη αποχώρηση από το πολιτικό προσκήνιο των Μέρκελ-Μακρόν πολύ πιθανώς θα φέρει τα πάνω-κάτω στη Συμφωνία του Παρισιού. Τι θα πράξουν τότε τα ελληνικά κόμματα τα οποία όλα περιλαμβάνουν στα προεκλογικά τους προγράμματα το θέμα της Συμφωνίας του Παρισιού και την Κλιματική Αλλαγή; Τι θα πράξει τότε η επερχόμενη κυβέρνηση της ΝΔ;

Να αναπροσαρμόζονται τα ελληνικά κόμματα

Ας δοθεί άλλο παράδειγμα: σε πολύ πρόσφατη ψηφοφορία στην Αμερικανική Γερουσία για τη στήριξη της πρότασης «Green New Deal», του Δημοκρατικού κόμματος, η πρόταση δεν έλαβε ούτε μία ψήφο από τους Δημοκρατικούς Γερουσιαστές! Αυτό που συνέβη ήταν απίστευτο! Τί να πει κανείς; Ότι όπως φαίνεται, το περιβάλλον έχει αρχίσει να μη «πουλάει» πια; Πώς έρχεται το τέλος εποχής λόγω απόσυρσης των Κλίντον-Ομπάμα; Ποια ήταν η αντίδραση το Τραμπ στο αποτέλεσμα αυτής της ψηφοφορίας; «Make sure you don’t kill it too much because I want to run against it” in 2020”. Σαν να παίζει με το φαΐ του. Βούτυρο στο ψωμί του.

Ξέρετε, το πολιτικό εκκρεμές παγκοσμίως πότε βρίσκεται προς τη μία πλευρά και πότε προς την άλλη. Για όσους δεν το κατάλαβαν έρχεται 2η θητεία Τραμπ. Με τη Μέρκελ και Μακρόν απόντες ο Τραμπ θα «σκοτώσει» τη Συμφωνία του Παρισιού (για να διασκεδαστούν λίγο οι εντυπώσεις ας θυμίσω ένα πολύ όμορφο ροκ τραγούδι των Bachman Turner Overdrive με τίτλο: “You ain’t seen nothing yet”).Τί θα πράξει λοιπόν η ΝΔ ως κυβερνών κόμμα σε αυτή την περίπτωση;

Θα σταθεί χωρίς τη στήριξη της Γερμανίας και της Γαλλίας απέναντι στον επανεκλεγέντα οδοστρωτήρα Τραμπ στο θέμα της Συμφωνίας του Παρισιού; Αυτός τότε θα τα σαρώσει όλα. Θα μιλά η Ελλάδα για τη Συμφωνία του Παρισιού και την Κλιματική Αλλαγή και θα προωθεί την Cosco του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος; Ή θα προβεί το 2020 και η ΝΔ σε κυβίστηση παρόμοια με την κυβίστηση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015;

Η διαφορά μεταξύ ενός ηγέτη (leader) και ενός διαχειριστή εξουσίας (manager) είναι οτι ο ηγέτης κοιτάζει μπροστά. Πολύ μπροστά. Όπως στις κινήσεις στο σκάκι. Εντελώς προσωπική εκτίμηση κινδύνου του γράφοντα: σοφό θα ήταν να αρχίσουν να στρογγυλεύουν όλοι τις απόψεις τους ώστε, εάν και εφόσον, έλθει πιθανή επανεκλογή του κ. Τραμπ, τότε να είναι έτοιμοι και να μην αναγκασθούν να προβούν σε ντροπιαστικές κυβιστήσεις. Αυτό θα αποτελούσε σοβαρή επίπτωση στους ίδιους αλλά και στη χώρα μας.

Έτσι θα προστατευθεί και η χώρα. Οι Έλληνες πολιτικοί –αριστεροί και δεξιοί– να μην υπόσχονται σε οποιουσδήποτε (εντός και εκτός Ελλάδας) πράγματα τα οποία πιθανώς δεν θα μπορούν να πραγματοποιήσουν γιατί πολύ φοβούμαι ότι πρώτον, αυτό θα καταστεί επικίνδυνο για την πατρίδα μας, και δεύτερον, αυτοί θα υποστούν το μαρτύριο των κυβιστήσεων. Καλό θα είναι λοιπόν να αρχίσουν σιγά-σιγά την προσαρμογή τους σε νέες -πιθανές– παγκόσμιες καταστάσεις.

Θα πρέπει, για το καλό της πατρίδας μας, πάντα να υπάρχουν εναλλακτικά πλάνα B, C, D, E κλπ. Αυτή είναι η ευθύνη του ηγέτη. Εν κατακλείδι, ας θυμόμαστε δύο πράγματα, πρώτον τα έθνη δεν έχουν μόνιμους φίλους ή συμμάχους, έχουν μόνο διαρκή εθνικά συμφέροντα. Δεύτερον, τα κενά η φύση δεν τα αγαπά. Ούτε η γεωπολιτική.