Γιατί πρέπει να καταργηθεί ο ΦΠΑ

Τελευταία τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων μας πληροφόρησαν εκ νέου, με βάση την έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ότι η φοροκλοπή στην Ελλάδα για το 2020, οφειλόμενη στην μη καταβολή του ΦΠΑ (Φόρος Προστιθέμενης Αξίας), έφτασε στα ίδια ύψη με τα προηγούμενα χρόνια, δηλαδή στο ύψος των έξι δισ. ευρώ, παρά τα POS κτλ! Ένα μεγάλο έσοδο και αυτό διαχρονικά δεν φτάνει στα κρατικά ταμεία, αλλά παραμένει στις τσέπες αυτών που το εισπράττουν από τους καταναλωτές.

Κάθε χρόνο τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου και δώστου από την αρχή το κλάμα στα δημοσιεύματα: «δυο ΕΝΦΙΑ χάνονται κάθε χρόνο»! Και τα έξι δισ. ευρώ είναι μόνο αυτά που δεν εισπράττονται, γιατί υπάρχουν και άλλα ποσά που δεν αναφέρονται που όμως θυσιάζονται υπέρ του ΦΠΑ! Είναι τα ποσά που οφείλονται στις παρενέργειες του ΦΠΑ, μέσω των οποίων το τελικό ποσό των έξι δισ. ευρώ πάει σε ακόμα υψηλότερα επίπεδα.

Τα ποσά αυτά αποτελούν τις δαπάνες που κάνουν οι διάφορες κρατικές υποδομές (γραφεία, προσωπικό και τα απαραίτητα μέσα για τη λειτουργία τους) για την είσπραξη του ΦΠΑ και την πάταξη της εγκληματικότητας που παράγεται λόγω της ύπαρξης του θεσμού του ΦΠΑ, καθώς και αυτές (δαπάνες ή απώλειες) που προκύπτουν από την απορρύθμιση μιας υγιούς λειτουργίας της αγοράς.

Τις τελευταίες μέρες με αυτά που συμβαίνουν στο χώρο της ενέργειας ο ΦΠΕ (Φόρος Προστιθέμενης Αισχροκέρδειας) αυξάνει ιλιγγιωδώς και μαζί με αυτόν θα αυξηθούν και τα απόλυτα ποσά που θα προκύψουν ως “κέρδος” στα κρατικά ταμεία λόγω του ΦΠΑ. Το κέρδος αυτό θα αποτελεί την επιπλέον αφαίμαξη των καταναλωτών!

Εδώ θα πρέπει να επισημανθεί ότι διατηρώντας τους συντελεστές του ΦΠΑ σταθερούς οι δουλειές για τα κρατικά ταμεία θα πάνε μια χαρά λόγω των αυξήσεων που συντελούνται διεθνώς στα παντοειδή καύσιμα και θα έχουν τους απαιτούμενους πόρους για να ασκήσουν και μια κοινωνική πολιτική που την πληρώνει στην πράξη ο καταναλωτής. Με ξένα κόλλυβα γίνονται τα μνημόσυνα, για να καταλαβαινόμαστε!

Ο ηθικός αυτουργός

Θα έλεγε κανείς ότι η παραγόμενη αισχροκέρδεια και τα κρατικά ταμεία με τον τρόπο αυτό έχουν καταλήξει να γίνουν “συνεταιράκια”. Βέβαια, αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Για το 2019 η φοροκλοπή στην ΕΕ λόγω ΦΠΑ υπολογίστηκε στα 146 δισ. ευρώ, παρά του ότι στις άλλες χώρες η χρήση της κάρτας για αγορές είναι πολύ πιο “προηγμένη”. Όλο αυτό το χρήμα κυκλοφορεί ως μαύρο και ένα μεγάλο μέρος ξοδεύεται στον τομέα των ναρκωτικών και σε άλλους “ευγενείς” τομείς που προάγουν το έγκλημα.

Και ηθικός αυτουργός Τις; Μα φυσικά αυτοί που επινόησαν τον ΦΠΑ. Η ΕΕ! Αυτή επινόησε τον ΦΠΑ και τον επέβαλε και στην Ελλάδα το 1986. Ο ΦΠΑ είναι επινόηση των Βρυξελλών. Οι αρχηγοί των κρατών, αντιμέτωποι με τις αυξημένες ανάγκες που μπορεί να είχαν και να έχουν τα διάφορα προγράμματα της ΕΕ, αντί να αυξήσουν, κατά δίκαιο τρόπο, τους φόρους στα κέρδη των επιχειρήσεων και στα εισοδήματα του κεφαλαίου και έστω και στα εισοδήματα των εργαζομένων, επινόησαν τον ΦΠΑ για να κρύψουν την αύξηση των φόρων στους καταναλωτές.

Αυτό το έκαναν φοβούμενοι το πολιτικό κόστος που θα προέκυπτε από την αύξηση της φορολογίας, λόγω της γνωστής πελατειακής διαπλοκής. Να θυμίσω ότι το Συμβούλιο Αρχηγών Κρατών εκπροσωπεί την ηγεσία της “λαϊκής κυριαρχίας”! Η επινόηση του ΦΠΑ είναι ένας θεσμός που, αντικειμενικά, παράγει έγκλημα και συγχρόνως πολύ άδικος για κάποιους καταναλωτές, ιδιαίτερα για τους χαμηλόμισθους. Κι αυτό, γιατί όλοι, πλούσιοι και φτωχοί, πληρώνουν με τις αγορές τους τον ίδιο ΦΠΑ. Είπαμε ίσα δικαιώματα στο δημοκρατικό πολίτευμα, αλλά στις φερόμενες ως δημοκρατίες μας μάλλον έχουμε ξεχάσει τα ίσα δικαιώματα και εφαρμόζουμε την αρχή των ίσων υποχρεώσεων.

Το πρόβλημα με τον ΦΠΑ με απασχολεί για πάρα πολλά χρόνια, τόσο ως συγγραφέα, όσο και ως αρθρογράφο (βλέπε τελευταίο σχετικό άρθρο στο SLpress.gr με τίτλο: “H πολλαπλή τιμωρητική παρενέργεια του ΦΠΑ στον καταναλωτή”). Θα ήταν πιο δίκαιο να καταργηθεί ο ΦΠΑ και αντί αυτού να ενσωματωθεί ένας αντίστοιχος άμεσος φόρος σε όλα τα εισοδήματα στη βάση συντελεστή που θα μειώνεται όσο το εισόδημα του φορολογούμενου αυξάνει. Τα στοιχεία κατανάλωσης υπάρχουν, ώστε να είναι δυνατός ο προσδιορισμός της μεταβολής του συντελεστή, ως συνάρτηση του εισοδήματος του καθενός.

Έτσι ειδικά αυτοί που δεν αποδίδουν σήμερα τον ΦΠΑ θα αναγκαστούν να αλλάξουν τον τρόπο που λειτουργούν σήμερα στην επιχείρησή τους. Αυτό θα ομαλοποιήσει την λειτουργία της αγοράς και θα παράξει οφέλη για τον καταναλωτή, αφού, πια, ο ανταγωνισμός θα πάψει να είναι τόσο άνισος μεταξύ υγιών και μη επιχειρηματιών, αυξάνοντας έτσι και την αγοραστική δύναμη του καταναλωτή, ενώ η κάθε εξουσία θα μπορεί να ασκήσει πραγματικές κοινωνικές πολιτικές.