H ποντικοπαγίδα των απειλών της ΕΕ – Βρετανία και Ιταλία δείχνουν τον δρόμο

Η απειλή του Μπόρις Τζόνσον για την μη πληρωμή της αποζημίωσης παγιδεύει πλέον την ΕΕ σε μια παγίδα που είχε η ίδια στήσει. Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας Μπόρις Τζόνσον, ο επικρατέστερος υποψήφιος για τη διαδοχή της Τερέζας Μέι δήλωσε σε συνέντευξή του που δημοσιεύεται στην The Sunday Times ότι θα αρνηθεί να καταβάλει τον «λογαριασμό του διαζυγίου» με την ΕΕ το ποσό των 39 δισεκατομμυρίων λιρών που έχει συνομολογηθεί ότι θα οφείλει το Λονδίνο στις Βρυξέλλες όταν αποχωρήσει αν οι Ευρωπαίοι δεν προσφέρουν καλύτερους όρους όσον αφορά το Brexit.

Μέχρι τώρα, η απειλή των πληρωμών από το Ηνωμένο Βασίλειο προς την ΕΕ ήταν και ο κύριος μοχλός πίεσης για μια ιδιαίτερα δυσμενής συμφωνία αποχώρησης για το Ηνωμένο Βασίλειο. Παράλληλα, αποτελούσε και ένα παράδειγμα προς αποφυγή για οποιοδήποτε άλλο μέλος της ΕΕ ή της ΟΝΕ σκεφτόταν κάτι ανάλογο. Η λογική που είχε διαμορφωθεί περιγραφόταν περίπου ως ακολούθως:

Με δεδομένο ένα μεγάλο κόστος αποχώρησης η ιδέα της εγκατάλειψης της ΕΕ ήταν απαγορευτική. Τα πράγματα όμως φαίνεται ότι άλλαξαν και ανέτρεψαν την απειλή του καταλογισμού με την επίσκεψη του προέδρου Τραμπ στο Ηνωμένο Βασίλειο όταν προέτρεψε τους Βρετανούς να αποχωρήσουν χωρίς να πληρώσουν τίποτα.

Κατά αναλογία οι παρατεταμένες απειλές της ΕΕ προς την Ιταλία για τον περιορισμό της ρευστότητας και της κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών οδήγησαν του Ιταλούς να ανακεφαλαιοποιήσουν τις τράπεζες με χρήματα του κρατικού προϋπολογισμού αγνοώντας τις απειλές. Η κίνηση αυτή στη συνέχεια τους οδήγησε να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της ρευστότητας ψηφίζοντας την κυκλοφορία του παράλληλου νομίσματος minibots.

Και στις δύο περιπτώσεις η ΕΕ πέφτει στην παγίδα που είχε στήσει. Kαι στις δύο περιπτώσεις ίσχυσε ο επιβεβαιωμένος κανόνας των οικονομικών περί μακροχρόνιας ισορροπίας. Οι απειλές και τα προσκόμματα δεν μπορούν να εμποδίσουν την επίτευξη της μακροχρόνιας ισορροπίας. Πολύ περισσότερο η διοικητική προσέγγιση των προβλημάτων δεν μπορεί να υποκαταστήσει την οικονομική πολιτική και να αντιμετωπίσει τα ζέοντα οικονομικά προβλήματα. Τις δύο αυτές διαπιστώσεις φαίνεται να συνεχίζει να τις αγνοεί η ΕΕ προδιαγράφοντας με αυτό τον τρόπο το μέλλον της.