Η δημιουργία χρήματος εκ του μηδενός μέσω χρέους!

Πάντως στο πρώτο τρίμηνο του 2014, η Κεντρική Τράπεζα Αγγλίας (Bank of England) δημοσιοποιεί μία έκθεσή της με τίτλο “Δημιουργία Χρήματος στην Σύγχρονη Οικονομία (Money Creation in the Modern Economy)”, στην οποία εξηγεί την συγκεκριμένη αλλόκοτη κατάσταση που επικρατεί στο τραπεζικό σύστημα. Οι συντάκτες της έκθεσης επισημαίνουν πως ο κύριος όγκος του χρήματος σε κυκλοφορία δεν προέρχεται από τις εκτυπωτικές μηχανές της κεντρικής τράπεζας της χώρας, αλλά από τις εμπορικές τράπεζες, που δημιουργούν αυτόματα χρήμα, όταν προχωρούν σε χορηγήσεις σε φυσικά ή νομικά πρόσωπα ή όταν πραγματοποιούν αγορές στοιχείων ενεργητικού από τους καταναλωτές.

Σε πλήρη αντίθεση με τα γραφόμενα στα οικονομικά εγχειρίδια, η κεντρική τράπεζα δεν ελέγχει άμεσα ούτε το μέγεθος της υποκείμενης βάσης που αξιοποιείται για την δημιουργία του χρήματος, ούτε τον όγκο του χρήματος που τίθεται σε ευρεία κυκλοφορία. Μάλιστα από τις δύο μορφές χρήματος σε ευρεία κυκλοφορία, οι καταθέσεις αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία με ποσοστό της τάξης  του 97% και στην σύγχρονη οικονομία οι συγκεκριμένες καταθέσεις δημιουργούνται από τις ίδιες τις εμπορικές τράπεζες (Michael McLeay, Radia Amar and Thomas Ryland, MONEY CREATION IN THE MODERN ECONOMY, Bank of England quarterly bulletin, Q1, 2014).

Σκιώδες νομισματικό σύστημα

Με τις συγκεκριμένες διαδικασίες οι διεθνείς τραπεζίτες έχουν δημιουργήσει ένα σκιώδες νομισματικό σύστημα, με τον μηχανισμό του ευρωδολαρίου να λειτουργεί με την μορφή μίας “σκοτεινής ενέργειας” της παγκόσμιας οικονομίας, πανταχού παρόντα αλλά αθέατο, με την Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ (FED) και οποιαδήποτε άλλη κεντρική τράπεζα στον κόσμο να αδυνατεί να τον ελέγξει. Στην πραγματικότητα, ουδείς γνωρίζει το ακριβές μέγεθος του όγκου του χρήματος σε κυκλοφορία από τον μηχανισμό του ευρωδολαρίου, με τις σχετικές εκτιμήσεις να κυμαίνονται από δεκάδες έως και εκατοντάδες τρισεκατομμύρια.

Μάλιστα προ αρκετών δεκαετιών, ο οικονομολόγος Fritz Machlup, δηλώνει προς τους ομολόγους του σε σχετική διάσκεψη πως οι γνώσεις για την αγορά του ευρωδολαρίου, παραμένουν μηδαμινές, οπότε δεν υπάρχει τρόπος να σχεδιασθεί ένα σύστημα ελέγχου της (Richard W. Trestrail, THE EURODOLLAR OBSOLETES THE DEFINITION OF MONEY, Financial Analysts Journal, 28 (3), 1972, σελίδες 55–63).

Στην πραγματικότητα η Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ (FED) και οι υπόλοιπες κεντρικές τράπεζες, αποτελούν ένα πολύ μικρό μέγεθος, σε αντιπαραβολή με ένα τεράστιο περίπλοκο δίκτυο που αναπτύσσεται επί δεκαετίες από ιδιωτικούς χρηματοοικονομικούς φορείς, ικανοποιώντας τις ανάγκες ενός πραγματικά παγκόσμιου νομισματικού συστήματος που δεν δεσμεύεται με τους οποιουσδήποτε εθνικούς περιορισμούς και ελέγχους.

Όμως με την διαδικασία απεμπλοκής του δολαρίου από τον έλεγχο της Ομοσπονδιακής Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ (FED), οι διεθνείς τραπεζίτες αποκτούν την ισχύ να δημιουργούν χρήμα που δεν παρέχει την δυνατότητα να υποβάλλεται σε κυρώσεις, ούτε να υπόκειται στον έλεγχο ρυθμιστικών αρχών. Η συγκεκριμένη δυνατότητα μεταφράζεται σε μία σχεδόν απεριόριστη δύναμη παράκαμψης της νομισματικής πολιτικής οποιασδήποτε κυβέρνησης και εκπλήρωσης πολλών λειτουργιών που η πλειοψηφία των πολιτών θεωρεί πως υπόκεινται στις κεντρικές τράπεζες και στα οικονομικά επιτελεία των κυβερνήσεων.

Ο μηχανισμός του ευρωδολαρίου αποτελεί το κραυγαλέο παράδειγμα του πως ιδιωτικοί χρηματοοικονομικοί φορείς διαθέτουν την πολυτέλεια  να διευρύνουν την διαθεσιμότητα ενός συγκεκριμένου νομίσματος στις αγορές, με την εκδότρια χώρα που μετατρέπεται σε στόχο του μηχανισμού, να μην κατέχει πλέον τον αποκλειστικό έλεγχο των συναλλαγματικών αποθεμάτων που προωθεί σε κυκλοφορία. Επιπλέον η απουσία συγκεκριμένων απαιτήσεων στον όγκο των δολαρίων ή στους μηχανισμούς που διαθέτουν νόμισμα αποτιμημένο σε δολάρια, με την έννοια των αποθεματικών ασφαλείας, δημιουργεί έναν πρακτικά άπειρο νομισματικό πολλαπλασιαστή, που αναμφίβολα προκαλεί ισχυρές πληθωριστικές πιέσεις, χωρίς την εμπλοκή της Ομοσπονδιακής Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ (FED) ή του αμερικανικού Υπουργείου Οικονομικών.

Κατά συνέπεια η δύναμη ελέγχου της ποσότητας των δολαρίων ή των ανάλογων που δημιουργεί ο μηχανισμός στις αγορές, αφαιρείται από τον αποκλειστικό έλεγχο των αμερικανικών αρχών και διαχέεται σε αλλοδαπούς τραπεζικούς οργανισμούς.

Μια “συνωμοσία σιωπής”

Οι συζητήσεις με βασικό κορμό τα οικονομικά ζητήματα εξακολουθούν να επικεντρώνονται στην νομισματική πολιτική των κεντρικών τραπεζών  και στα κυβερνητικά οικονομικά προγράμματα, όπως η Πιστωτική Επέκταση (Quantitative Easing-QE), συντηρώντας την ψευδαίσθηση ότι οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του λαού, διατηρούν την απαιτούμενη εξουσία και την ισχύ για να έχουν και τον τελικό λόγο στην λήψη αποφάσεων.

Σε φυσιολογικές συνθήκες, οι άνθρωποι εμφανίζουν την προδιάθεση να εστιάζουν το ενδιαφέρον τους στους κυβερνητικούς θεσμούς, θεωρώντας ότι το νομισματικά κυρίαρχο σύστημα αποτελεί προαπαιτούμενο για το εθνικά και πολιτικά κυρίαρχο κράτος. Όμως επί σειράν δεκαετιών το εκδοτικό δικαίωμα διαβρώνεται και τελικά υφαρπάζεται σε μεγάλο βαθμό από μία δράκα διεθνών τραπεζιτών, που λειτουργούν προς όφελος των ιδιωτικών συμφερόντων του τραπεζικού συστήματος. Μία από τις μεγαλύτερες, σημαντικότερες και πλέον επαναστατικές πολιτικές μεταβολές υλοποιείται εντελώς σιωπηρά, χωρίς να συζητείται σχεδόν από κανέναν.

Αναμφίβολα αποτελεί μία από τις χειρότερες εκπλήξεις να ανακαλύπτει κανείς την έκταση και την καταθλιπτική επιρροή του συγκεκριμένου συστήματος, που ενώ υπάρχει σε κοινή θέα, εντελώς περίεργα παραβλέπεται ή ακόμα και αγνοείται από όλους τους γνωστούς και δημοφιλείς οικονομολόγους, τους χρηματοοικονομικούς αναλυτές, αλλά και τους πολιτικούς. Πάντως διακεκριμένοι οικονομολόγοι, όπως ο Paul Einzig και ο Milton Friedman, αναγνωρίζουν την ύπαρξή του και μελετούν προσεκτικά τον μηχανισμό του, γράφοντας αφοριστικά για μία τεράστια “συνωμοσία σιωπής” του διεθνούς τραπεζικού ολιγοπωλίου με στόχο την απόκρυψη της ύπαρξής του. Όμως η πλειοψηφία  των σύγχρονων αναλύσεων εξακολουθεί να το αγνοεί, οπότε τελικά οι ασχολούμενοι με οικονομικά θέματα και όχι μόνον, έχουν μία μερική και ποτέ ολοκληρωμένη άποψη της λειτουργίας της οικονομίας.