Η ελληνική οικονομία αλά Ποτέμκιν

Ενώ το παράνομον Eurogroup* απαιτεί «ενισχυμένη επιτήρηση» της ελληνικής οικονομίας δια την μεταμνημονιακήν εποχή και τέσσαρες αξιολογήσεις της ελληνικής οικονομίας ετησίως δια να διαπιστώνει εάν τηρούνται οι δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποδύεται εις ορυμαγδόν εντυπώσεων με πρόθεσι να πείσει την κοινή γνώμη ότι η οικονομία επανέρχεται στην “κανονικότητα”. Ουδέν αναληθέστερον!

Οι περικοπές δημοσίων δαπανών συνεχίζονται εις βάρος της αναπτύξεως (του προγράμματος επενδύσεων). Η υπερφορολόγηση εξακολουθεί να πλήττει τα νοικοκυριά και τους επαγγελματίες, εις τρόπον ώστε ν’ αδυνατούν να εκπληρώσουν τις φοροδοτικές των υποχρεώσεις. Τα δε δεκαετή κρατικά ομόλογα έλαβον πάλι την ανιούσα με επιτόκια άνω του 4% όπερ προϊδεάζει τι μέλλει συμβεί μετά την «ηρωική έξοδο» στις αγορές. Όλως απαραδέκτως, το κράτος δεν εκπληροί τις υποχρεώσεις του έναντι των προμηθευτών του, των εξερχομένων της εργασίας υπαλλήλων και των κρατικών νοσοκομείων.

Εις οιονδήποτε «κανονικό» κράτος είναι αυτονόητος η αξίωσι να επιτελεί τον οικονομικό προορισμό του και την εξασφάλισι της εσωτερικής και εξωτερικής ασφαλείας. Εδώ αντιθέτως έχομε μόνον σοβιετικού τύπου προπαγάνδα, λαϊκές φιέστες και συνελεύσεις και μόνον εικονικές επιτυχίες, ως η χρονομίσθωσι των γαλλικών φρεγατών. Η απόκυψι της πραγματικότητος έχει αναχθή εις υψηλής περιοπής τέχνη της κυβερνήσεως χωρίς αυτή να ενδιαφέρεται εάν η «πολιτική Τσίπρα» είτε η «γραμμή Τσακαλώτου» έχουν πιθανότητα επιτυχίας για την μείωση του επαράτου χρέους που είναι προϋπόθεσις εξόδου στις αγορές.

Πύκνωση δυσχερειών

Αντιθέτως, οι εξελίξεις αποκαλύπτουν την πύκνωσι των δυσχερειών. Εις μεν την γερμανική βουλή ενισχύεται η μερίς εκείνων που απορρίπτουν οιαδήποτε πρότασι του ΔΝΤ και της Κομισιόν για περικοπή του χρέους. Η δε πρότασις Μακρόν συνδέσεως του ρυθμού αναπτύξεως και εξυπηρετήσεως του χρέους συνιστά αυτοαναιρουμένη αυταπάτη: Όταν η ανάπτυξη θα είναι ζωηρά, θα εξοφλούμε μεγαλύτερο μερίδιον του εξωτερικού χρέους, οπότε η ελληνική οικονομία θα περιπίπτει πάλι στην παγίδα της υφέσεως. Το χρέος είναι απλώς αδιατήρητο στα σημερινά μεγέθη, με επιδοτούμενα επιτόκια και ακριβό ευρώ. Θα πάρει καιρό να το εννοήσωμε ότι η απώλεια χρόνου είναι καταστρεπτική δια την ελληνική οικονομία.

Η ντε φάκτο κατοχή των ελληνικών τραπεζών από τους αξιωματούχους της ΕΕ, η ανυπαρξία δημοσιονομικού μηχανισμού διασώσεως εις περίπτωσιν κρίσεως στο ισοζύγιο πληρωμών- που ήδη διαφαίνεται από την ανατίμησι του πετρελαίου στα 70 δολλαρία το βαρέλι- και η δυστοκία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τραπέζης να διευκολύνει την μετάβασι της οικονομίας στην ομαλότητα κυοφορεί παράτασι της κρίσεως, με αθεράπευτη ανεργία και αυξανομένη κοινωνική δυσανεξία.

Τον 8ον αιώνα, η αυτοκράτειρα «πασών των Ρωσσιών» Αικατερίνη, αντί να πάρει στα χέρια της τα προβλήματα του λαού της, ανέθεσε στον στρατηγό Ποτέμκιν την αξιολόγησι της καταστάσεως κι’ αυτός με την σειρά του έστηνε περιοδεύοντες θιάσους για να την πείσει στις επισκέψεις στα Ρωσσικά χωριά ό,τι όλα βαίνουν καλώς στην απέραντου δυστυχίας χώρα της. Έκτοτε η πλασματική ευμάρεια αναφέρεται στην οικονομική φιλολογία ως «οικονομία Ποτέμκιν». Αυτήν θυμίζει η «θολή έξοδος» της κυβερνήσεως από τα ολέθρια μνημόνια.

(*) Το Γιούρογκρουπ δεν βασίζεται στις ιδρυτικές συμφωνίες της Ευρωζώνης αλλά είναι άτυπον κατασκεύασμα εκ των υστέρων και υποπροϊόν ανάγκης του «ορφανού νομίσματος», του ευρώ.