Η επιχείρηση είναι κάτι περισσότερο από χόμπι

Δεν είναι ασύνηθες το φαινόμενο κατά το οποίο το μεράκι και η δεξιότητα να βρίσκουν διέξοδο στη δημιουργία προϊόντων, καλλιτεχνικών ή χρηστικών, στο περιθώριο του ελεύθερου χρόνου παράλληλα με μια απασχόληση η οποία διασφαλίζει τα προς το ζην. Όπως, επίσης, δεν είναι απίθανο αυτή η ερασιτεχνική δραστηριότητα να φτάσει στο σημείο όχι μόνο να συμπληρώνει το εισόδημα, αλλά και να το ξεπερνά αναδύοντας το δίλημμα: χομπίστας ή επιχειρηματίας;

Ιδανικός εργοδότης εν προκειμένω, είναι το ελληνικό δημόσιο όπου είναι εύκολη η “απόδραση” προς την ικανοποίηση του χόμπι, είτε εντός του ωραρίου εργασίας, είτε εκτός αυτού δεδομένης της δυνατότητας κάλυψης της απουσίας ως “δικού μας” ή αποζημιώνοντας κάποιον που του χτυπά την κάρτα προσέλευσης/αποχώρησης. Αντιληπτό είναι ότι ένα σημαντικό κόστος της κεκαλυμμένης επιχειρηματικής δραστηριότητας το υφίσταται το κράτος (εμείς!) το οποίο, εκτός από την αργομισθία μπορεί να περιλαμβάνει και τη χρήση άλλου είδους πόρων της κοινής μας περιουσίας.

Επιπροσθέτως, βεβαιώνεται και μια παράπλευρη απώλεια την οποία υφίστανται οι συνάδελφοι του χομπίστα αφού οι απουσίες του δεν καταγράφονται κάπου ώστε να εμφανίζεται με λιγότερες μέρες αδειών και συνεπώς, συνεπέστερος από τους νομιμόφρονες κερδίζοντας μόρια για την περαιτέρω αναβάθμιση μισθού και θέσης εργασίας!

Το τι θα μπορούσαν να κάνουν οι κυβερνήσεις μας για προβλήματα σαν αυτό και πόσο μάλλον, για το σύνολο της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας που φθίνει ραγδαία, το έχουμε προτείνει (χωρίς να διεκδικούμε την αποκλειστικότητα) πολλές φορές μέσω των φιλόξενων σελίδων του Spress, παραιτημένοι από την ελπίδα να εισακουστούμε καθώς στη χώρα μας περισσεύει η δουλικότητα για μια θέση εξουσίας. Αναφέρουμε, παρεμπιπτόντως, τι έχει κάνει η Σουηδία η οποία έχει καθιερώσει- εδώ και είκοσι χρόνια τουλάχιστον- το δικαίωμα του εργαζομένου να παίρνει άδεια άνευ αποδοχών, διάρκειας 6 μηνών, για να στήσει την επιχείρησή του.

Ο εργοδότης μπορεί να αρνηθεί μόνο εάν επικαλεστεί αδυναμία λειτουργίας χωρίς αυτόν, ή αν ο εργαζόμενος θέλει να δημιουργήσει μια άμεσα ανταγωνιστική μονάδα. Μετά το πέρας της άδειας, έχει τη δυνατότητα να επιστρέψει στην παλιά του θέση, είτε γιατί θέλει να εργάζεται παράλληλα, είτε επειδή έχει αποτύχει η επιχειρηματική του απόπειρα.

Δύσκολη εποχή για χομπίστες

Αφήνοντας κατά μέρος αυτό που θα μπορούσαν να κάνουν οι κυβερνήσεις-κράτος που αναδεικνύουμε χειραγωγούμενοι από επιτήδειους οι οποίοι υπόσχονται τη μετατροπή της χώρας μας σε Παράδεισο, και ας δούμε τι μπορεί ή επιβάλλεται να κάνει ο χομπίστας-επιχειρηματίας, ιδιαίτερα στους χαλεπούς μας καιρούς όπου καραδοκεί ο κίνδυνος το χόμπι να γίνει βρόγχος στο λαιμό του. Απαραίτητη προϋπόθεση επαναθεώρησης της θέσης του είναι η συνειδητοποίηση ότι «ο Παράδεισος είναι μια κατάσταση του νου κι όχι γεωγραφική τοποθεσία» όπως το έθεσε ο W. Dyer, αλλά και η κόλαση -σε πολλές περιπτώσεις- θα προσθέταμε

Έχοντας αποκτήσει μια εμπειρία ξεκινώντας από μια σχετική ασφαλή θέση την επιχειρηματική του δραστηριότητα και από ένα πελατολόγιο «εντός της ζώνης άνεσής του», οφείλει να απαντήσει στο ερώτημα κατά πόσον εξακολουθεί να είναι χόμπι ή έχει ξεφύγει από τις διαστάσεις του, απαιτώντας ολοένα και περισσότερο την παρουσία του στο πηδάλιο ενός σκάφους του οποίου οι συντεταγμένες πλεύσης μεταβάλλονται διαρκώς. Να αποφασίσει, με άλλα λόγια, αν θα κάνει το άλμα στην επιχειρηματικότητα ή θα παραμείνει ερασιτέχνης όσο καιρό θα μπορεί και με κόστος ικανό να διαχειριστεί.

Θέτοντάς το διαφορετικότερα, θα είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις λειτουργίας μιας επιχείρησης-χόμπι οι οποίες είναι –τουλάχιστον- όμοιες προς εκείνες ενός επιχειρηματία πλήρους απασχόλησης; Με την αγορά να δυσκολεύει περισσότερο και την πολιτική εξουσία να καινοτομεί με φαντασία σε ιδέες περαιτέρω αφαίμαξης της μικρομεσαίας επιχείρησης, μπορεί η απάντηση στο προηγούμενο ερώτημα να είναι ναι, δηλαδή επιχειρηματίας από χόμπι;

Αλήθεια τι είναι χόμπι; Μα μια ενασχόληση με κάτι που σχετίζεται με την αναψυχή και την ευεξία σε γενικές γραμμές, και σίγουρα όχι για την αποκόμιση κάποιου χρηματικού κέρδους όπως συμβαίνει με την επιχείρηση που λειτουργεί με σκοπό την επίτευξή του. Η μόνη ζεύξη που θα μπορούσε να επιτευχθεί μεταξύ των δύο είναι το χόμπι να αποτελέσει τη βάση εκκίνησης της επιχειρηματικής δραστηριότητας, όπως για παράδειγμα, οι δεξιότητες μαγειρικής για την παρασκευή και διάθεση φαγητών προς κάποιους συνταξιούχους είναι δυνατό να οδηγήσουν σε μια επιχείρηση κέτερινγκ για την κάλυψη των αναγκών διατροφής μεγαλύτερου πελατολογίου ή και διαφόρων εκδηλώσεων (συνεδρίων, γάμων κλπ.).

Ο κίνδυνος της κόπωσης από την παράλληλη απασχόληση φέρνει στην επιφάνεια τη στιγμή της αλήθειας και την αδήριτη ανάγκη ξεκαθαρίσματος των ρόλων με την επιλογή ενός. Για να ξεπεραστεί επιτυχώς το δίλημμα θα πρέπει να τεθούν ερωτήσεις (πχ. έλκεται από την ιδέα μιας αυτόνομης πορείας; είναι σε θέση να τη διαχειριστεί αποτελεσματικά; κλπ.) οι απαντήσεις επί των οποίων δεν μπορεί παρά να είναι ειλικρινείς καθώς αφορούν στον ίδιο και όχι κάποιον τρίτο στην παραπλάνηση του οποίου αποβλέπει. Τόσο στη σύνθεση του ερωτηματολογίου, όσο και στη συμπλήρωσή του, δεν είναι κακό να προσφύγει στις υπηρεσίες κάποιου συμβούλου (λογιστή/ φοροτεχνικού, νομικού) ώστε να εδραιώσει σωστότερα την τελική του επιλογή, ακόμη κι αν έλκεται από την ιδέα του συνεταιρισμού με τη σκέψη ότι θα του άφηνε το περιθώριο να παραμείνει δισυπόστατος!