Η μοναξιά του μικρομεσαίου μπροστά στη νέα “κανονικότητα”

Σε μια κοινωνία εύκολη στη χρέωση και δύσκολη στην πίστωση, είναι μάταιο και επικίνδυνο για την φυσική του υπόσταση συνάμα, ο μικρομεσαίος να περιμένει διαφορετική αντιμετώπιση από μια κυβέρνηση που επιτέλεσε το καθήκον της σώζοντας το σαρκίο του από τον κορωνοϊό. Καθώς πλησιάζει το τέλος της πανδημίας (όχι όμως και της οικονομικής κρίσης), κατά τους πολλάκις διαψευσθέντες “πολιτικούς ή ειδικούς”, αλλά και του αφηγήματος της “υποστήριξης” της Πολιτείας στην επιχείρησή του, οφείλει να συνειδητοποιήσει πως όταν χάσεις ό,τι έχεις σου μένει μόνο ό,τι είσαι.

Και ακόμη, ότι η μάθηση είναι ο μόνος τρόπος να μετατραπεί η αποτυχία σε επιτυχία, συνιστώντας έναν πλουτοπαραγωγικό πόρο-βατήρα για το επόμενό του άλμα από τη θέση του επιχειρηματία ή του στελέχους, που σίγουρα έχουν ανάγκη όσες από τις επιχειρήσεις επέζησαν. Όσο δικό της ή και υπάκουο θεωρούσε τον εαυτό του, ας το χωνέψει ότι η κυβερνώσα οικονομικοπολιτική “ελίτ” ενδιαφέρεται για την διαφύλαξη/ενίσχυση του δικού της πλούτου και της εξουσίας της, φοβούμενη οποιαδήποτε αλλαγή του status που θα της τα στερούσε.

Συνεπώς, την τρομοκρατεί η δημιουργία ενός ανοιχτού επιχειρηματικού περιβάλλοντος χωρίς άβατα πεδία δράσης (όπως π.χ. η ενέργεια, ορυκτή ή “πράσινη”, το Eldorado της) και αποκλεισμούς, ίσως ακόμη περισσότερο και από μια πολεμική σύρραξη με τον γείτονα που κομπάζει προβάλλοντας τη σκιά του στη δύση μιας εφήμερης τροχιάς στο στερέωμα των περιφερειακών δυνάμεων.

Σκιά την οποία μεγεθύνουν ακόμη περισσότερο τα φώτα της δημοσιότητας των εγχώριων media της “ελίτ”, που αναπαράγουν κάθε βρυχηθμό του προκειμένου να διατηρήσει τα κεκτημένα “στο πλαίσιο της κοντόθωρης ευδαιμονιστικής της επιδίωξης”. Μια “ελίτ” που δημιουργήθηκε με κρατικούς πόρους και κεκαλυμμένα μονοπώλια/ολιγοπώλια, με παραθυρικές διατάξεις και θαλασσοδάνεια ή δωρεάν εμβόλια ρευστότητας, δεν έχει δικά της αντισώματα αντιμετώπισης του ανταγωνισμού τον οποίο μόνο μέσω του αποκλεισμού μπορεί να παρακάμψει.

Η μοναξιά του μικρομεσαίου

Περιοριζόμενη σε βελτιωτικού χαρακτήρα και μικρού κύκλου ζωής “καινοτομίες”, παραμένει αλλεργική σε κάθε ρηξικέλευθη εκδοχή τους, προσπαθώντας να ελέγξει τη δράση του μικρομεσαίου του οποίου μόνη διέξοδο αποτελεί η δημιουργικότητα και επινοητικότητά του. Αυτός, έχοντας καταβάλλει υψηλά δίδακτρα για την απόκτηση της γνώσης από λάθη δικά του ή της “κυβέρνησης”, επιβάλλεται να την αξιοποιήσει με τη συνδρομή ανθρώπων που πέρασαν κι αυτοί από την αμμοβολή της αγοράς αποβάλλοντας σκουριασμένες ιδέες και νοοτροπίες.

Η προαλειφόμενη ανάκαμψη από το lockdown απαιτεί προσεκτική προετοιμασία εκκίνησης μιας νέας επιχείρησης, ή επανεκκίνησης της υφιστάμενης, βασισμένης στον πλούτο της κτηθείσας γνώσης και εμπειρίας. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, καθίσταται σημαντικότατη η παροχή ασφαλούς χώρου εργασίας για την απρόσκοπτη λειτουργία των εργαζομένων και την εξυπηρέτηση των πελατών, πέρα από τα μέχρι την εμφάνιση του COVID-19 καθιερωμένα. Πράγμα που απαιτεί καλύτερο προγραμματισμό και οργάνωση αυξάνοντας και το κόστος το οποίο, βέβαια, πρέπει να συγκριθεί με εκείνο του κινδύνου προσβολής της υγείας τους.

Με την υγεία και την ασφάλεια ως παρονομαστή, ό αριθμητής πρέπει να περιλαμβάνει την αναπροσαρμογή της πρότασης αξίας στη βάση των αναγκών των πελατών που, μάλλον, έχουν αλλάξει ποιοτικά και ποσοτικά. Συνεπώς, είναι απαραίτητη η νέα “χαρτογράφηση” της αγοράς προκειμένου να γίνει αντιληπτή η πραγματική ζήτηση και η δυνατότητα της προσφοράς να την καλύψει. Η επιδημία, μολονότι συντόμευσε τον κύκλο ρευστότητας επιβάλλοντας άμεσες πληρωμές, είχε ως συνέπεια τη μείωση των αγοραζόμενων ποσοτήτων, τη συρρίκνωση της παραγωγής και των αποθεμάτων, ιδιαίτερα των δυσκίνητων προϊόντων.

Έχοντας υποστεί στην καμπούρα του αναπάντεχους κινδύνους ή και δύσκολα διαχειρίσιμους, παρότι έχουν προβλεφθεί, είναι απαραίτητη η επαναξιολόγησή τους σχετικά με την εφοδιαστική του αλυσίδα, είτε αφορά σε προμηθευτές, είτε σε δεξιότητες και τεχνογνωσία, το “σπάσιμο” της οποίας θα μπορούσε να τον εκθέσει. Δοθέντος ότι πολλές επιχειρήσεις έχουν κλονιστεί από την παρατεταμένη κρίση και πολλά ικανά άτομα μετανάστευσαν ή φοβούνται ή αρρώστησαν, καραδοκεί ο κίνδυνος να αναλάβει υποχρεώσεις στις οποίες αδυνατεί να ανταποκριθεί.

Πάθημα-Μάθημα

Η σοβαρότητα με την οποία αντιλαμβάνεται τον εαυτό του και αντιμετωπίζει τους συνεργάτες του αποτελεί συνθήκη παρόμοιας συμπεριφοράς από την πλευρά τους. Πέρα, λοιπόν, από την προτεραιότητα εφαρμογής ισχυρών πρωτοκόλλων υγείας και ασφάλειας, της ασφαλούς και άνετης προσέλευσης/αποχώρησης των εργαζομένων για την ελαχιστοποίηση της πιθανότητας “κακοφόρμισης”, που είναι βέβαιο πως θα επηρεάσει την επιχείρηση, απαιτείται και ένα νέο επιχειρησιακό σχέδιο που θα περιγράφει αυτό που πρέπει να παραχθεί και προσφερθεί, τα άκρως αναγκαία υλικά και ο ιδανικός εξοπλισμός, οι κατάλληλοι άνθρωποι και η αναγκαία εκπαίδευσή τους, προκειμένου να διασφαλιστεί η συνεχής λειτουργία της.

Κλειδί στην εκκίνηση/επανεκκίνηση είναι η διατήρηση της ρευστότητας, του “οξυγόνου” της, εξίσου απαραίτητου και στην αντιμετώπιση του κορωνοϊού. Όπως είναι γνωστό, ένα σχέδιο αξίζει μόνο όταν έχει εφαρμοστεί σωστά. Πράγμα που προϋποθέτει τη συνεχή παρακολούθηση για την επίλυση προβλημάτων, την επανεξέταση των αποτελεσμάτων και τον εντοπισμό αστοχιών που χρήζουν άμεσης διόρθωσης.

Η επικύρωση και ενημέρωσή του, προκειμένου να διατηρείται η αποτελεσματικότητά του θα διασφαλίσει τη διαρκή βελτίωση της απόδοσης, όχι μόνο για ανάκαμψη αλλά και μια βιώσιμη πορεία. Η δε κατανόηση ότι, όσο σημαντικό είναι να αποφευχθεί η αποτυχία, άλλο τόσο και ακόμη περισσότερο είναι να μην οδηγεί σε παραίτηση αλλά σε μια νέα προσπάθεια, με το “πάθημα να γίνεται μάθημα”, απομακρύνει την πιθανότητα το παρελθόν να ξαναγίνει μέλλον!