Η πτώχευση της Thomas Cook σηματοδοτεί το τσουνάμι που έρχεται…

Το ηχηρό κανόνι χρεοκοπίας του βρετανικού κολοσσού στον τουρισμό, της Thomas Cook, σηματοδοτεί σε μεγάλο βαθμό την έναρξη της κρίσης, της πολιτικής και οικονομικής αστάθειας στο σύγχρονο κόσμο. Ναι μεν δεν έρχεται άμεσα σαν αποτέλεσμα του αναμενόμενου σκληρού Brexit, αλλά αναμένεται να επηρεάσει την βρετανική κοινή γνώμη και κυρίως όσους υποτιμούν τους κινδύνους για τη νέα θέση μιας μεγάλης χώρας, της οποίας ο κύριος οικονομικός χώρος είναι η ΕΕ.

Δείχνει μεγαλοπρεπώς, πως στον σημερινό υπερσυνδεδεμένο οικονομικά κόσμο, τίποτα δεν είναι απλό και αυστηρά εσωτερικό ζήτημα καμιάς χώρας. Δείχνει πως δεν υπάρχουν στεγανά. Το ποσό που χρειαζόταν η εταιρεία για να αποφύγει την χρεοκοπία και μάλιστα στη διάρκεια της θερινής σεζόν, δεν ήταν μεγάλο, μόλις 150 εκατομμύρια στερλίνες. Πλην όμως, το μέλλον της αβέβαιο από τις νέες δυσκολότερες θέσεις, στις οποίες θα ασκούσε την δραστηριότητά της, μετά την έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ.

Η δογματικά νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Τζόνσον δίστασε να βοηθήσει και το τραπεζικό σύστημα, βαθύτατα εκτεθειμένο με δάνεια εκατομμυρίων που θα “κοκκινίσουν”, έκλεισε τις πόρτες. Άλλωστε κανείς σήμερα δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει το μέγεθος της ζημιάς και κυρίως τις συνέπειες της. Μόνο στην Ελλάδα, η Thomas Cook, που έφερνε πάνω από 3.000.000 επισκέπτες το χρόνο, συνεργαζόταν με 459 ελληνικά ξενοδοχεία. Από αυτά, τα δέκα ήταν ιδιόκτητα, τα 38 ήταν με χρήση franchise και τα υπόλοιπα συνεργαζόμενα.

Ποιος και πως μπορεί να υπολογίσει τα τελικά χρέη που αφήνει πίσω της η εταιρεία; Ποιος μπορεί να εκτιμήσει, με ποιο τρόπο και σε πόσο χρόνο, μπορούν να επουλωθούν οι πληγές ώστε αυτές οι ξενοδοχειακές μονάδες να βρουν για τη νέα σεζόν νέους συνεργάτες εισαγωγής τουριστών και οι εργαζόμενοι σε αυτές, να μην χάσουν την θέση εργασίας τους;

Υποβάθμιση των ελληνικών τραπεζών

Έτσι, τα απόνερα του λουκέτου της Thomas Cook έφτασαν μέχρι τις ελληνικές τράπεζες, που υποβαθμίστηκαν από τον οίκο Moody’s. O αμερικανικός οίκος έδωσε αρνητική αξιολόγηση (Credit negative) για τα εγχώρια πιστωτικά ιδρύματα αφού η έκθεσή τους σε δάνεια στον τομέα της φιλοξενίας και της εστίασης ανέρχεται στο 10,8% του χαρτοφυλακίου τους. Με λίγα λόγια η Moody’s θεωρεί ότι οι επιχειρήσεις αυτές, μετά το κανόνι της Thomas Cook δύσκολα θα εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους.

Ποιος μπορεί να υπολογίσει τις δυσκολίες στο τουριστικό προϊόν στη νέα περίοδο με την επικίνδυνη πολιτική αστάθεια στην Ευρώπη και στον κόσμο, όταν η παγκόσμια ύφεση θα περιορίσει το διαθέσιμο εισόδημα όσων επιθυμούν να επισκεφτούν άλλες χώρες και ο φόβος για την επόμενη μέρα, δημιουργεί αισθήματα συγκράτησης των δαπανών;

Είναι αδύνατον οι Βρετανοί πολίτες να μην σκεφτούν το μέλλον και τις συνέπειες των επιλογών τους. Καμιά χώρα δεν είναι θωρακισμένη. Η ηγεμονεύουσα δύναμη, που ελέγχεται από τον Τραμπ, δεν κρύβει άλλωστε ότι βασικός του στόχος είναι η διάλυση της Ευρώπης. Οι υποσχέσεις του ότι μπορεί να προσφέρει ασφάλεια στη Βρετανία είναι λόγια του αέρα, χωρίς καμιά τεκμηρίωση πως μπορεί να γίνει αυτό.

Ο Τραμπ κατά της παγκοσμιοποίησης!

Ο Αμερικανός πρόεδρος έφτασε στο σημείο να υιοθετήσει το αριστερό κινηματικό σύνθημα της Γένοβας(!) «όχι στην παγκοσμιοποίηση» με επιστροφή στον πατριωτισμό και στα εθνικά κράτη. Που “εθνικά κράτη” σημαίνει, τέλος στο ανταγωνιστικό του δολαρίου ευρώ και τέλος για την ανταγωνιστική ηπειρωτική οικονομία της Ενωμένης Ευρώπης. Μικρότεροι παίκτες, μεγαλύτερη ισχύς για τον αμερικανικό ηγεμονισμό.

Και ποια είναι η θέση της δικής μας χώρας, αν τελικά οι σχεδιασμοί του Τραμπ προχωρήσουν; Πώς και πότε η ΕΕ θα αντιμετωπίσει την ευθεία επίθεση, όταν δείχνει παράλυτη και υπονομευμένη εκ των έσω με κυβερνήσεις και πολιτικούς που ταυτίζονται με τα αμερικανικά (και ρωσικά) σχέδια; Τι απαντούν οι χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης στις επιθέσεις που δέχεται η δική μας χώρα από τις τουρκικές προωθήσεις χιλιάδων προσφύγων στα νησιά; Απαντούν χωρίς να υφίστανται συνέπειες: δικό σας πρόβλημα!

Εμείς ο Τραμπ και η Ευρώπη

Θέλουμε τον Τραμπ ως αντίβαρο στην τουρκική επιθετικότητα, αλλά ταυτόχρονα δεν θέλουμε τον Τραμπ που επιχειρεί να διαλύσει την Ευρώπη και τον προνομιακό για το μέλλον της χώρας οικονομικό χώρο που προσφέρει. Τι θέλουμε τελικά και πως μπορεί η σημερινή κυβέρνηση να κινηθεί σε αυτό το δύσκολο αντιφατικό περιβάλλον; Είναι για παράδειγμα, στρατηγικής σημασίας για τα εθνικά συμφέροντα στις σημερινές συνθήκες, οι ιδιωτικοποιήσεις της ηλεκτρικής ενέργειας και του νερού; Επιστρέφουμε, δηλαδή, στην προπολεμική περίοδο, όπου τα δύο αυτά στρατηγικής σημασίας αγαθά, ανήκαν στην αμερικανική “Ούλεν” το νερό και στην βρετανική “Πάουερ” ο ηλεκτρισμός;

Ποντάρουμε, με τα νέα νομοσχέδια στην φτηνή εργασία, ως χώρα της ΕΕ, για να ανταγωνιστούμε την αγορά εργασίας της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας; Αυτά είναι τα εφόδιά μας και τα εναλλακτικά σχέδια για να αποκρούσουμε τις σεισμικές δονήσεις, ίσως και το τσουνάμι που θα πλήξει την ευρωπαϊκή οικονομία; Βοήθειά μας.