Ισοδυναμεί με ζην επικινδύνως το επιχειρείν στη σημερινή Ελλάδα

Με τους αριθμούς να ευημερούν και τους υπηκόους να καρτερούν διατηρώντας ζωντανή την ελπίδα της επιβίωσης στη χώρα, η στρατηγική «από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα, έβαλα το καπέλο μου να μη βραχεί η ομπρέλα» δεν προδιαγράφει μέλλον καλύτερο από το παρελθόν της! Σπινθήρες όπως ο αναφερόμενος ή και του τύπου «3.000€/ μήνα στους παλιννοστούντες υψηλών προσόντων», αλλά και του rebrain greece (ελληνική παραλλαγή του LinkedIn;) μόνο επικοινωνιακά τερτίπια εξυπηρετούν με τους μένοντες να ασφυκτιούν και τους φεύγοντες να προσδοκούν!

Αν υπήρχε ικανός αριθμός επιχειρήσεων για διασύνδεση με ελληνόπαιδες μετανάστες υψηλών προσόντων θα υπήρχαν και περιθώρια αξιοπρεπούς διαβίωσης όσων εξ αυτών παραμένουν-ακόμη- εντός των τειχών. Τελικά, όμως, η μόνη διαφαινόμενη διέξοδος για τους μένοντες βρίσκεται στην άσκηση κάποιου ελεύθερου επαγγέλματος (αυτοαπασχολούμενος) ή στην ίδρυση επιχείρησης προϋποθέτοντας την κατάλληλη προετοιμασία για να εξελιχθεί σε «ευκαιρία». Συνεπώς, οι επίδοξοι επιχειρηματίες οφείλουν να επιδείξουν μεγαλύτερη σοβαρότητα από αυτή των διαμορφωτών των προγραμμάτων υποστήριξης της εγχώριας επιχειρηματικότητας, τόσο σε ό,τι αφορά στην επιχειρηματική τους ιδέα, όσο και στην επιλογή του επιχειρηματικού μοντέλου αξιοποίησής της.

Στη χώρα του «επιχειρείν και του ζην επικινδύνως» αποτελεί συνθήκη εκ των ων ουκ άνευ η ελάχιστη δυνατή γνώση των διαδικασιών και συνθηκών λειτουργίας μιας επιχείρησης, όπως και της προσαρμογής των βιορυθμών στο μικρής περιεκτικότητας σε οξυγόνο περιβάλλον αποφεύγοντας, συνάμα, κάποιες κακοτοπιές συναισθηματικού τύπου. Στην υποστήριξή της θα μπορούσαν να συμβάλλουν οι σύμβουλοι προβλέποντάς τη στο επιχειρηματικό σχέδιο που συντάσσουν με τη συνδρομή του επίδοξου επιχειρηματία ο οποίος-καλό είναι- να συνεκτιμήσει την περίπτωση της μονιμότερης συνεργασίας τους.

Σε μια πολιτεία με τεράστιο έλλειμμα εμπιστοσύνης απέναντι στις ανάγκες όλων των υπηκόων και ακόμη περισσότερο όσων τολμούν το επιχειρηματικό τους ταξίδι στον βαλτότοπό της, είναι εύκολη η παγίδευση λόγω συναισθημάτων αισιοδοξίας και αυτοπεποίθησης. Θεωρώντας, δηλαδή, πως έχουν τα “κονέ” ή κατέχουν την απόλυτη αλήθεια περί του τι συμφέρει στην αγορά χωρίς να έχουν προσδιορίσει σαφώς τη δύναμη του… connector για την ανάληψη κρατικού έργου και-κυρίως- το προς επίλυση πρόβλημα (π.χ. ελλιπής ή παντελής κάλυψη μιας ανάγκης, υψηλό κόστος υφιστάμενης πρότασης κ.α.), αλλά και την αγοραστική της δυνατότητα η οποία περιορίζεται δραματικά τα τελευταία χρόνια.

Οι καταναλωτές τιμωρούν την εγωιστική συμπεριφορά η οποία αποφεύγεται μόνο με έρευνα και επιβεβαίωση πως αυτό που τους προτείνεται λύνει καλύτερα, αν όχι και μοναδικά, ένα υπαρκτό τους πρόβλημα. Η δε δημιουργία μιας λιτής βιώσιμης εκδοχής της πρότασης αξίας, εκτός από την εξακρίβωση του βαθμού αποδοχής και την πιθανή συλλογή ιδεών πρώιμων αγοραστών για περαιτέρω βελτίωσή της, θα επιφέρει κάποια έσοδα στήριξης των δαπανών εγκαθίδρυσης ή και κάλυψης του κόστους πιθανών λαθών της οικονομικής τους διαχείρισης. Συνεπώς, η βεβαιότητα επίλυσης, το ελάχιστα βιώσιμο προϊόν/υπηρεσία και οι μικρές οικονομικές αποφάσεις μπορούν να συνδράμουν στην εδώ παραμονή τους διαψεύδοντας το παλαιόθεν ειπωθέν και πλειστάκις βεβαιωθέν «ουδείς προφήτης στον τόπο του»!

Επιχειρηματική Στρατηγική και Στελέχωση

Η έπαρση της επιχειρηματικής εκκίνησης και η βιασύνη να δημιουργήσουν μια αυλή από ακόλουθους-γλείφτες (κατά το κρατικομματικό υπόδειγμα) και όχι από ανθρώπους ικανούς να συνδράμουν στο όνειρο προκαλούν επιπόλαιες προσλήψεις. Η πλημμελής στελέχωση δυσκολεύει την εκχώρηση εξουσίας και ευθύνης, αλλά και την αποσυμφόρηση των νεόκοπων επιχειρηματιών προκειμένου να βιώσουν λιγότερο ή πιο διαχειρίσιμο στρες. Επιπλέον, τους εκθέτει στον κίνδυνο πρόκλησης εντάσεων και συγκρούσεων μεταξύ των ακόλουθων οι οποίοι, επιδιώκοντας να κερδίσουν εύνοια ή προνόμια, δημιουργούν τοξικές συνθήκες λειτουργίας οι οποίες δεν αφήνουν ανεπηρέαστη την αγορά. Συνεπώς, η δόξα ή η καταξίωση δεν προκύπτει από ακόλουθους αλλά από μια ομάδα στελεχών με ισχυρές διαπροσωπικές σχέσεις εμπιστοσύνης, καταλύτης των οποίων είναι οι ίδιοι ως ιδρυτές/διαχειριστές της επιχείρησης.

Εκτός από τον αστάθμητο κρατικό παράγοντα έχουν να αντιμετωπίσουν και τον πανταχού παρόντα ανταγωνισμό σε μια αγορά χωρίς σύνορα, οφείλοντας να τον παρακολουθούν χωρίς να τον κυνηγούν ή να συγκρίνονται μαζί του αναλώνοντας ενέργεια συντομεύοντας το ταξίδι ή ξεστρατίζοντας από τον μακροπρόθεσμο στόχο τους. Όπως και αν το προσπαθήσουν, δεν αντιμετωπίζεται με χαμηλές ή υψηλές τιμές συνεπαγόμενες απώλεια εσόδων ή πελατών αντιστοίχως, αλλά με ανταγωνιστική πρόταση αξίας η οποία να δικαιολογεί την υψηλότερη τιμολόγηση για την επίτευξη δίκαιων κερδών.

Συνεπώς, η γνώση περί του υπαρκτού ανταγωνισμού και των τάσεών του χωρίς εμμονή στο κυνήγι του, η ισορροπημένη τιμολόγηση ανάμεσα στην επιχείρηση και τον αγοραστή ενισχυμένη με την ευκολία χρήσης (φιλικότητα, άγνωστη στις συναλλαγές με το δημόσιο), συνιστούν καλές πρακτικές.

Καθώς αναδύονται νέα προβλήματα και τα παλιά έχουν μεγάλη ημιζωή στη χώρα μας, η παραπάνω σύνοψη αλλά και η σχετική αρθρογραφία των πέντε προηγούμενων χρόνων φιλοξενίας μου στο SLpress δεν διεκδικούν την πληρότητα. Επιβάλλεται η διαρκής επικαιροποίηση της γνώσης με αξιολόγηση/διαβάθμιση των πληροφοριών ποικίλων πηγών (συμβούλων, βιβλιογραφίας, αρθρογραφίας κ.α.) και η ανανέωση των προτάσεων αξίας (διαφοροποίηση) προκειμένου να επιτευχθεί μια κάποια συνθήκη βιωσιμότητας της επιχείρησης και παραμονής στη χώρα.

Υ.Γ. : Αν μη τι άλλο θεωρώ παρήγορη την από 27/1/25 ανάρτηση στο σύστημα “ΑΠΕΛΛΑ” της προκήρυξης θέσης Αναπλ. Καθηγητή με γνωστικό αντικείμενο την “Επιχειρηματικότητα” από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.