Κυβερνητικές θριαμβολογίες εν μέσω επιδείνωσης των οικονομικών δεικτών!

Έχοντας πάντα την εντύπωση πως η οικονομία -σύμφωνα με τις δηλώσεις του Υπουργού Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών – πραγματοποιεί ιστορικά άλματα «διαρκούς δυναμισμού», διερωτήθηκα το λόγο που ο αρθρογράφος παραπέμπει στις θέσεις Ντράγκι.

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι εν μέσω το θέματος των ακριβοπληρωμένων «συμβούλων» αποσύνθεσης των ΕΛΤΑ, αλλά και της επαναλαμβανόμενης γενικότερης λανθασμένης αναπτυξιακής στόχευσης του οικονομικού επιτελείου, ο Υπουργός θυμήθηκε το «όραμα» του Ντράγκι. Όταν όμως, αδυνατείς ως χώρα να παρουσιάσεις ένα αξιόπιστο πρόγραμμα αναμόρφωσης και όχι διάλυσης των ταχυδρομείων σου, δυσκολεύομαι να φανταστώ πως υφίσταται η ικανότητα να αναλύεται ο Ντράγκι. Πως διατηρείται η αίσθηση προγραμματισμού για «αναπτυξιακή έκρηξη».

Ο κόσμος καίγεται κι εμείς… αρθρογραφούμε

Διαβάζοντας το άρθρο δυστυχώς, μου δόθηκε η εντύπωση πως δεν να έχει γίνει αντιληπτό ότι οι προτάσεις Ντραγκι έχουν πλέον περάσει από το οραματικό στάδιο στο πεδίου του «συναγερμού». «Η Ευρώπη κινδυνεύει με μία «αργή αγωνία σχετικής παρακμής». Αν βέβαια, όψιμα θεωρείται πως η ανάδειξη θέσεων που θα έπρεπε να είχαν υιοθετηθεί εδώ και χρόνια αποτελεί βάση που θα προσδώσει πολιτικό bonus σε όποιον τις επαναλαμβάνει, μάλλον «αγρόν αγοράζει» ο έχων την οπτική αυτή. Πολύ απλά γιατί μία τέτοιας μορφής αναδίπλωση – έστω και μέσω αρθρογραφίας – τοποθέτηση προβληματισμού. Ειδικά τώρα που τα μεγέθη της οικονομίας – όσο όμορφα και αν παρουσιάζονται – αναδεικνύουν την προβληματική που εκφράζει ο επίτροπος Οικονομίας της ΕΕ.

Η μέσω αρθρογραφίας έμμεση διάθεση «αλλαγής κατεύθυνσης», μπορεί να φαντάζει ως σηματοδότης πρόθεσης διορθωτικών πολιτικών. Από την διάθεση – ως αρθρογράφου – όμως, στην δυνατότητα παραγωγής πολιτικών ουσίας, η απόσταση συνιστά «ουτοπικό άλμα». Αυτός είναι και ο λόγος που η αρθρογραφία από πολιτικούς κατά την άσκηση της πολιτικής τους, τις περισσότερες φορές αποτελεί απλή καταγραφή ασκήσεων επί χάρτου. Άλλωστε, το χαρτί σκίζεται ευκολότερα από την υλοποίηση πολιτικής. Ειδικά όταν σύμφωνα με τις προβλέψεις του ΔΝΤ από το 2027 – οπότε λήγει το Ταμείο Ανάκαμψης-ο ρυθμός ανάπτυξης της Ελλάδας θα «φρενάρει» και θα υποχωρήσει στο ίδιο ποσοστό της ευρωζώνης.

Ωραία λοιπόν η υιοθέτηση των απόψεων του πρώην Ευρωπαίου τραπεζίτη από τον Υπουργό. Διαφεύγει όμως της προσοχής του ότι όταν το βασικό αφήγημα της κυβέρνησης ήταν το «σχέδιο Πισσαρίδη». Κατά συνέπεια είναι εξαιρετικά δύσκολο ξαφνικά να αναδεικνύεται μία νέα οπτική. Εκτός αν η αρθρογραφία του συνιστά «κεκαλυμμένη» διαφοροποίηση από το κυβερνητικό αφήγημα του Πρωθυπουργού. Οπότε το πρόβλημα καθίσταται μείζονος σημασίας.

Τα ανοικτά τραύματα της οικονομίας

Οφείλω να ομολογήσω πως προσπαθώ καλόπιστα να διακρίνω μέσα από τίς δύο σημαντικές «αλλαγές» που επιθυμεί να αναδείξει ο κύριος Πιερρακάκης, το εφικτό των επισημάνσεών του: Ως πρώτη αλλαγή τοποθετείται «η ολοκλήρωση της ενιαίας αγοράς που πρέπει να συνδυασθεί με την ανταγωνιστικότητα». Σκόπιμα ίσως διαφεύγει της προσοχής του το γεγονός ότι η αδυναμία ελέγχων έχει διαμορφώσει πλέον στην χώρα πορεία «καρτελοποίησης» σε βασικούς τομείς της οικονομίας. Κατά συνέπεια, η «πρώτη» αλλαγή καθίσταται ως ουτοπική. Ως δεύτερη αλλαγή αναδεικνύει την «ευθυγράμμιση της ρύθμισης με τις μελλοντικές προτεραιότητες ανάπτυξης και όχι με τις παλιές». Ως παράδειγμα αναφέρονται οι δημόσιες συμβάσεις και η ταχύτητα εκτέλεσης και υλοποίησης.

Το ερώτημα αν η «στόχευση» αυτή αναδεικνύει μία ακόμα έμμεση κριτική παραμένει. Σε καμία από τις δύο προτεινόμενες «αλλαγές» όμως δεν αναδεικνύονται λύσεις. Επιπρόσθετα ως βάση σοβαρού προβληματισμού θα πρέπει να καταγραφεί η επισήμανση του πως πρέπει να «εξαλειφθούν οι αόρατοι δασμοί που κατακερματίζουν την εσωτερική αγορά της Ευρώπης». Την στιγμή που η έμμεση φορολογία στην χώρα μας και οι υψηλοί συντελεστές ΦΠΑ «ως αόρατος φόρος» σε συνδυασμό με την ακρίβεια εξαλείφουν το «φανερό» εισόδημα των πολιτών γεμίζοντας τα δημόσια ταμεία στην νέα εποχή «φορολογικής ανακούφισης» και μονοδιάστατης επιδοματικής πολιτικής, η επισήμανση τοποθετείται ως οξύμωρο.

Οι αριθμοί μιλούν

Δυστυχώς, η σκληρή πραγματικότητα καθιστά τις επισημάνσεις του Υπουργού ως ευχολόγια ασκήσεων επί χάρτου, καθώς το αφήγημα πάσχει για πολλούς λόγους ορισμένους από τους οποίους αναφέρω:

• Διατήρηση υπερβολικού ελλείμματος ισοζυγίου πληρωμών, παρά την συγκυριακή μείωση σε σχέση με το ΑΕΠ , B) Αύξηση του δημοσίου χρέους κεντρικής διοίκησης (χωρίς repos και έντοκα γραμμάτια) ενώ παρελήφθη από την Κυβέρνηση στα 356 δις ευρώ στο τέλος του 2024 ανήλθε σε 404 δις ευρώ.
• Οπισθοχώρησης σύμφωνα με μελέτη του ΚΕΠΕ της ψηφιακής ανταγωνιστικότητας.
• Μείωση πρόβλεψης ανάπτυξης στο 2% για το 2026 όταν για να ανταγωνιστούμε με πραγματικά δεδομένα αυτή έπρεπε να είναι τουλάχιστον διπλάσια.
• Αδυναμία παραγωγικής χρήσης των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης καθώς και μία σειρά σκληρών διαπιστώσεων του Επιτρόπου Οικονομίας της ΕΕ τουλάχιστον σε σημεία όπως «κοινωνική σύγκληση». Παρόλο δε που οι επενδύσεις στην Ελλάδα αυξήθηκαν μεταξύ 2019 και 2023 κατά 53,4% σε πραγματικούς όρους το ποσοστό τους στο ΑΕΠ παραμένει πολύ χαμηλότερο από τον μέσο όρο της ΕΕ που ανέρχεται σε 22%.

Είναι εύκολο να επικοινωνείς ως Υπουργός την στόχευση «διαρκούς δυναμισμού» της οικονομίας. Άλλωστε, η επικοινωνία δεν κοστίζει τίποτα. Αν όμως ο σχεδιασμός του Κυρίου Πιερρακάκη και ο ευγενής πόθος για αναπτυξιακή «έκρηξη αλλαγών» αποτελεί έκφανση των αποτελεσμάτων διακυβέρνησης και management των ΕΛΤΑ, τότε με κάθε διάθεση ευγενούς προσέγγισης, θα έλεγα πως ανάπτυξη μέσω «ταχυδρομικής περιστεράς» θα μας πάει πίσω πολλά χρόνια. Το ότι εγγράφως εξωτερικεύει τις απόψεις του ένας υπουργός όμως, πάντα αποτελεί θετικό βήμα καθώς ότι γράφεται μένει. «Scripta manent”.