Κόκκινα δάνεια: Ο αφελληνισμός της παραγωγικής βάσης

Εντείνονται οι συζητήσεις στον δημόσιο διάλογο για τα κόκκινα δάνεια, λόγω της λήξεως της παράτασης του νόμου–καρικατούρας περί “προστασίας” της πρώτης κατοικίας τον προσεχή Απρίλιο. Επειδή περισσεύει η υποκρισία στο πολιτικό προσωπικό εξουσίας, είναι χρήσιμο να διευκρινιστούν οι βαθύτερες παράμετροι της υπόθεσης αυτής. Μια εκ των σοβαρών αρνητικών συνεπειών της δημοσιονομικής κρίσης του 2010 και της εισαγωγής της χώρας μας στον μνημονιακό “Λεβιάθαν”, ήταν αναμφισβήτητα το πρόβλημα των κόκκινων δανείων.

Η “άνοιξη” της πιστωτικής ευφορίας, μετά την είσοδο της χώρας στο ευρώ, έχει προ πολλού λήξει. Πρωταγωνιστές σε αυτήν την εποχή υπήρξαν το αρπακτικό-τοκογλυφικό τραπεζικό σύστημα και η έλλειψη επενδυτικής παιδείας του ελληνικού λαού που οδήγησαν στη μεγάλη υπερχρέωσή του. Στη συνέχεια, εισήλθαμε στον “βαρύ χειμώνα”, μετά την ουσιαστική πτώχευση της χώρας το 2010, αφού μειώθηκε βιαίως η αγοραστική δύναμη της πλειοψηφίας των Ελλήνων, με την εξτρεμιστική οικονομική πολιτική της υποτίμησης των πάντων.

Αντίστοιχες καταστάσεις αντιμετώπισαν και άλλες χώρες, από τις ΗΠΑ έως την Ισλανδία και τον ευρωπαϊκό Νότο, εκείνη την περίοδο της μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης των τοξικών ομολόγων του 2007. Καμία, όμως από αυτές δεν επέτρεψε το πρόβλημα των κόκκινων δανείων να μετατραπεί σε οικονομική και κοινωνική “γάγγραινα”. Μία “γάγγραινα” που δέκα χρόνια μετά την είσοδο στον μνημονιακό “ζουρλομανδύα” αποτελεί ένα εν εξελίξει εθνικό, οικονομικό και κοινωνικό έγκλημα.

Για να καταδειχθεί η διάσταση αυτού το φαινόμενου, οι ΗΠΑ το 2008 με αστραπιαίες διαδικασίες κρατικοποίησαν μία από τις μεγαλύτερες παγκόσμιες τράπεζες, τη Citi Bank. Μάλιστα, αφού την εκκαθάρισαν από τα τοξικά ομόλογα και δάνειά της, στη συνέχεια, ως γνήσια καπιταλιστική χώρα, την παρέδωσαν στους ιδιώτες, με σημαντικό όφελος, όμως, για την οικονομία και το τραπεζικό σύστημα.

Τα κόκκινα δάνεια σε άλλες χώρες

Από την άλλη, η Ισλανδία, η οποία πτώχευσε το 2010, εφάρμοσε μια ορθολογική, κοινωνική και δίκαιη λύση με σπουδαία αποτελέσματα. Η λύση δεν ήταν άλλη από αυτήν του κουρέματος όλων των ληφθέντων έως τότε δανείων από τους πολίτες (κόκκινων και πράσινων). Το κούρεμα έγινε σε ποσοστό 30% ως 70%, με βάση την πτώση των τιμών των ακινήτων και της οικονομίας γενικότερα, σε συνδυασμό με την ατομική αγοραστική δύναμη των δανειοληπτών. Αυτό είχε ως συνέπεια την παροχή οξυγόνου στην οικονομία αλλά και στην κοινωνία, η οποία κατάφερε να βγει από τη κρίση και τη χρεοκοπία.

Τέλος, πιο κοντά σε εμάς, η Κύπρος νομοθέτησε τη λεγόμενη “ρήτρα προτεραιότητας” του δανειολήπτη έναντι των funds, στα οποία οι τράπεζες σκόπευαν να πωλήσουν τα δάνεια. Με αυτόν τον τρόπο, θα παρείχαν τη δυνατότητα σε κάθε δανειολήπτη, προσφέροντας αυτός ένα ευρώ παραπάνω από την τιμή με την οποία θα μεταβιβάζονταν στα funds, να αναλάβει ο ίδιος την αποπληρωμή του δανείου.

Τίποτα από αυτά δεν έγινε στη χώρα μας. Αντίθετα, διαπράχθηκαν “διαρκή οικονομικά εγκλήματα”, καταρχάς, με τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών με χρήματα των φορολογούμενων. Τα χρήματα αυτά που συσσωρεύθηκαν ως δημόσιο χρέος, χωρίς κανένα μάλιστα αποτέλεσμα, έχουν “κάνει φτερά”, ενώ οι τράπεζες συνεχίζουν να παραμένουν έως σήμερα “παράσιτα” της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας.

Οικονομικά εγκλήματα, όμως, διαπράχθηκαν και με τη συντελούμενη μαζική πώληση των κόκκινων δανείων “αντί πινακίου φακής”, σε ξένα και ντόπια funds και τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και της πρώτης κατοικίας. Έτσι, η διενέργεια μαζικών ηλεκτρονικών πλειστηριασμών μετά τη λήξη της παράτασης του ανεκδιήγητου και κατ’ όνομα νόμου, περί δήθεν “προστασίας” της πρώτης κατοικίας, θα αγγίξει τον σκληρό πυρήνα της πρώτης λαϊκής κατοικίας.

Υποκριτικές εκκλήσεις

Η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ, επιχαίροντας ότι ακολουθεί τον νόμο του ΣΥΡΙΖΑ στον τομέα αυτό, προβαίνει σε υποκριτικές εκκλήσεις, να κάνουν όλοι αίτηση στη λεγόμενη πλατφόρμα προστασίας της πρώτης κατοικίας. Εκείνο που χρειάζεται να σημειωθεί είναι πως λόγω των περιορισμών που θέτει αυτός ο νόμος, είναι βέβαιο ότι δεν μπορεί να ενταχθεί ούτε το 1% των κόκκινων δανειοληπτών, που πραγματικά δικαιούνται προστασίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι, μέχρι σήμερα, σε διάρκεια περίπου σχεδόν ενός έτους, έχουν εγκριθεί λιγότερες από 100 περιπτώσεις.

Η δε προαναγγελία ψήφισης νόμου για πτωχεύσεις των φυσικών προσώπων θα αποτελέσει την τελική ταφόπλακα για κατάργηση κάθε είδους προστατευτικού πλαισίου στο κρίσιμο αυτό θέμα. Συνάμα θα ξεκινήσουν επιθετικότεροι και μαζικότεροι πλειστηριασμοί. Αυτή η εξέλιξη, όμως, δεν θα έχει μόνο οικονομικές και σοβαρές κοινωνικές παρενέργειες, αλλά θα αγγίξει και τον εθνικό πυρήνα. Ο λόγος είναι πως μία τέτοια σοβαρή κοινωνική αναταραχή αποτελεί ανεπίτρεπτη συνέπεια για τα μείζονα ανοιχτά εθνικά θέματα και τη μέγιστη σημερινή απειλή του τουρκικού επεκτατισμού κατά της Ελλάδας.

Δε χρειάζεται να είναι κανείς προφήτης, για να διαπιστώσει τις καταστρεπτικές συνέπειες που μπορεί να έχει μια τέτοια εξέλιξη για την κοινωνική συνοχή της χώρας. Μια χώρα που δοκιμάζεται, ήδη, και με την εξέλιξη του άλλου μείζονος θέματος, του μεταναστευτικού–προσφυγικού, όπως φωτογραφίζεται από τις έντονες κοινωνικές αντιδράσεις των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου.

Επιδίωξη αφελληνισμού

Είναι, συνεπώς, το ζήτημα των κόκκινων δανείων πρόβλημα που αφορά άμεσα το παρόν και το μέλλον της αποδυναμωμένης από τα Μνημόνια οικονομίας. Αφορά, όμως και την ισορροπία μιας αποδιοργανωμένης κοινωνίας και, εν τέλει, της ίδιας της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδος.

Με βάση τα παραπάνω, προκύπτει ένα συμπέρασμα στο θέμα των κόκκινων δανείων. Η μη εφαρμογή λύσεων στην Ελλάδα που πέτυχαν σε άλλες χώρες, χωρίς μάλιστα, αυτές να αποτελούν κάτι επαναστατικό ή κάποια ριζοσπαστική διαδικασία για τη διεθνή νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία (ΗΠΑ, Ισλανδία, Κύπρος), οφείλεται στον εξής παράγοντα: στη στρατηγική επιδίωξη των δανειστών για πλήρη αφελληνισμό της πλήρους εγχώριας παραγωγικής βάσης και την υφαρπαγή των φιλέτων της ελληνικής γης και περιουσίας. Κάτι τέτοιο ασφαλώς επιτυγχάνεται με την αγαστή συνεργασία ενός ανίκανου και εξαρτημένου πολιτικού προσωπικού εξουσίας της τελευταίας δεκαετίας και των ντόπιων παρασιτικών κορακιών που διαχρονικά έχουν σκυλεύσει τον εθνικό πλούτο.

Έτσι, τα κόκκινα δάνεια, λόγω της πρωτοφανούς αδράνειας και ανικανότητας των μνημονιακών κυβερνήσεων έως σήμερα, μετεξελίχθηκαν σε ένα ισχυρό εργαλείο υποταγής. Έγιναν ένα εργαλείο χειραγώγησης των πολιτών και μετατροπής της Ελλάδος σε “αποικία χρέους” και πεδίο μιας ανελέητης “συσσώρευσης δια της υφαρπαγής”. Ως εκ τούτου, η ορθότερη απάντηση στο ερώτημα της επικεφαλίδας του άρθρου είναι ότι στην υπόθεση των κόκκινων δανείων συνυπάρχουν τόσο η ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού εξουσίας όσο και η δολιότητα του συστήματος παρακμής, που έχει βυθίσει αυτή τη χώρα.