Μετατρέπουν την Ελλάδα σε αέναη αποικία χρέους

Η συμφωνία του Eurogroup της 21ης Ιουνίου για το ελληνικό χρέος, ανεξαρτήτως του ονόματος που θα δώσει κάποιος σε αυτήν («αιματηρή μνημονιακή έξοδος» ή «τέταρτο Μνημόνιο»), αποτελεί την οριστική πράξη της μετατροπής της Ελλάδας σε αέναη «αποικία χρέους». Κατάσταση, που ξεκίνησε το 2010 με την ένταξη της χώρας στα Μνημόνια και δομήθηκε κατά την εννιάχρονη μνημονιακή κηδεμονία (τρία Μνημόνια), που εξαθλίωσε την ελληνική κοινωνία, διέλυσε την όποια στρεβλή οικονομική βάση της και άνοιξε τους «ασκούς του Αιόλου» για τα μείζονα εθνικά θέματα.

Πρόκειται για την επανάληψη του ιδίου «θλιβερού έργου», δηλαδή αυτού της πλήρους κατοχύρωσης των συμφερόντων των δανειστών-τοκογλύφων και της παράλληλης απουσίας κάθε ουσιαστικής αναπτυξιακής πρόνοιας για την χώρα και αξιοποίησης των πλουτοπαραγωγικών της πηγών και των συγκριτικών της πλεονεκτημάτων σε οικονομικό, αλλά και γεωπολιτικό επίπεδο.

Είναι η οριστική επικύρωση μιας ανελέητης μονεταριστικής πολιτικής, που θα οδηγήσει για πολλές δεκαετίες στην αφαίμαξη κάθε αναπτυξιακής δυνατότητας της Ελλάδας, με κεντρικό στόχο την εκποίηση όλου του εθνικού της πλούτου μέσω του Υπερταμείου. Παραλλήλως, εκποιείται και η ιδιωτική περιουσία της πλειονότητας του Λαού «αντί πινακίου φακής», μέσω της πώλησης όλων των «κόκκινων δανείων» σε ξένα funds και της επίσπευσης χιλιάδων ηλεκτρονικών πλειστηριασμών.

Είναι η ίδια πολιτική, που οδήγησε σε πολεμικού τύπου ύφεση επί εννέα συνεχόμενα έτη (στην παγκόσμια Ιστορία δεν συναντάται τέτοιο παράδειγμα). Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τη σημερινή αναιμική ανάπτυξη 1,7%, και με τα προβλεπόμενα πρωτογενή πλεονάσματα, οδηγούν την Ελλάδα στο «βάραθρο» και στην αναπτυξιακή «πανωλεθρία».

Με την τελευταία συμφωνία ρύθμισης του χρέους, δεν υπήρξε ουσιαστική ελάφρυνση του δημοσίου χρέους, παρά τις επανειλημμένες δεσμεύσεις των Ευρωπαίων γι’ αυτό καθόλη την προηγούμενη περίοδο. Απαλείφθηκε και η γαλλική πρόταση της ρήτρας ανάπτυξης, που είχε συμπεριληφθεί στις αποφάσεις του προηγούμενου Eurogroup (τρίτη αξιολόγηση), σύνδεσης, δηλαδή, της πληρωμής του χρέους, με βάση τον ρυθμό ανάπτυξης. Επισημαίνεται, ότι αυτή η πρόταση, το «γαλλικό κλειδί», όπως είχε αποκληθεί, είχε γίνει αντικείμενο πανηγυρισμών από την κυβέρνηση ως μεγάλη κατάκτηση, οφειλόμενη, μάλιστα, στην «διαπραγματευτική δεινότητά» της.

Διόγκωση του χρέους

Το μέτρο της επιμήκυνσης εξόφλησης των χρεών προς τους Ευρωπαίους για δέκα έτη είναι το νέο αντικείμενο πανηγυρισμών. Ενδεχομένως, μάλιστα, συνδέεται με συμφωνία «κάτω από το τραπέζι» με τους Γερμανούς για το Μεταναστευτικό και το Μακεδονικό. Η επιμήκυνση, πέραν της πρόσκαιρης δημοσιονομικής ανάσας, που επιτρέπει την άσκηση μικροκομματικών παιχνιδιών, είναι βέβαιο ότι επί της ουσίας θα αυξήσει και άλλο το δημόσιο χρέος και θα επιβαρύνει την οικονομία με την διόγκωση των τόκων.

Η πορεία του δημοσίου χρέους τα τελευταία έτη δεν αφήνει κανένα περιθώριο περί του αντιθέτου. Από 280 δισ. το 2009 έχει αγγίξει τα 330 δισ. το 2018. Η δε αναλογία του επί του ΑΕΠ, λόγω της βίαιης πτώσης του τελευταίου από 123% τον χρόνο της εισόδου της Ελλάδας στα Μνημόνια, έχει εκτιναχθεί στο 185% σήμερα, μετά από εννέα έτη, κατά τη λήξη του τρίτου Μνημονίου.

Η ψήφιση και η αποδοχή από την Ελλάδα πρωτογενών υπερπλεονασμάτων για το επίπεδο της σημερινής οικονομικής ανάπτυξης στο 3,5% την προσεχή πενταετία και 2,2% έως το 2060, οδηγούν στην πλήρη αφαίμαξη της ρευστότητας. Ως εκ τούτου, στην πλήρη αδυναμία του δημοσίου όχι μόνο να μην προχωρήσει σε εκτέλεση μεγάλων έργων, αλλά ούτε να επιμεληθεί της συντήρησης των υποδομών της χώρας, που, ήδη, παρουσιάζουν σοβαρά προβλήματα.

Αυτό αφαιρεί κάθε ίχνος θετικής επίπτωσης του «παγώματος» της πληρωμής του δανείου των 110 δισ. στους Ευρωπαίους για τα επόμενα δέκα έτη. Κι αυτό, επειδή, πέραν των άλλων, το δημόσιο χρέος κατέχουν κυρίως αλλοδαποί πιστωτές, με συνέπεια τα πρωτογενή πλεονάσματα να μετατρέπονται σε μεταφορά πόρων στο εξωτερικό, χωρίς καμία ουσιαστική θετική επίδραση στην εγχώρια οικονομία.

Υπέρμετρη φορολογική επιβάρυνση

Παράλληλα, η διατήρηση του καταστροφικού ΕΝΦΙΑ επιμηκύνει δραματικά το «πάγωμα» της οικοδομικής δραστηριότητας, η οποία, σε συνδυασμό με την υπέρμετρη φορολογική επιβάρυνση των μεσαίων στρωμάτων και σε οτιδήποτε κινείται ακόμα παραγωγικά, «σκοτώνει» τα «εργαλεία» μιας αναπτυξιακής αντιστροφής της σημερινής κατάστασης και της εξόδου της Χώρας από την κρίση. Και αυτό γιατί, εάν εξασφαλίζαμε έναν ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης τουλάχιστον 4%, θα μπορούσε, αφενός, αυτοδύναμα να εξυπηρετηθεί το χρέος και, αφετέρου, να βελτιωθούν οι όροι αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας.

Είναι πανθομολογούμενο από τους σοβαρούς οικονομικούς αναλυτές, αλλά και από τα μέχρι τώρα mea culpa των υπευθύνων οικονομολόγων του ΔΝΤ, ότι ο μνημονιακός οδοστρωτήρας των εννέα ετών ήταν καταστρεπτικός για την Ελλάδα, αφού δεν υπήρξε, αντικειμενικά, η παραμικρή πρόνοια για την ανάπτυξη της οικονομίας. Αντίθετα, η εσωτερική υποτίμηση, που ακολουθήθηκε, είχε καταστρεπτικά αποτελέσματα.

Το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 25%. Η ανεργία εκτοξεύθηκε στο 25%. Η πιο μορφωμένη γενιά από συστάσεως του ελληνικού κράτους μετανάστευσε. Περίπου 600.000 σπουδαία μυαλά έχουν ενταχθεί στις οικονομίες της Δύσης. Οι εργασιακές σχέσεις διαλύθηκαν, οι νέοι μισθοί ανέρχονται σε 300-400 ευρώ μηνιαίως κ.λπ. Όλα αυτά αποτυπώνουν ανάγλυφα την πολιτική «ακρωτηριασμού», που εφαρμόσθηκε στην Ελλάδα.

Επικοινωνιακό αφήγημα

Η μόνιμη επιχειρηματολογία των δανειστών, αλλά κυρίως των ελληνικών μνημονιακών κυβερνήσεων κατά την λήψη αυτών των ανελέητων καταστρεπτικών για τη χώρα μέτρων, ήταν ότι αυτά λαμβάνονταν με στόχο την τελική σοβαρή ελάφρυνση του δημοσίου χρέους. Αυτή θα είχε ευεργετικά αποτελέσματα στην ανάπτυξη της οικονομίας και στην ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας (μόνιμη επωδός της σημερινής κυβέρνησης μετά την «μνημονιακή μετάλλαξη» το καλοκαίρι του 2015). Πάνω σε αυτό στήθηκε το επικοινωνιακό αφήγημα περί καθαρής εξόδου από τα μνημόνια, δραστικής ελάφρυνσης του χρέους και ανάκτησης των πρωτοβουλιών σε εθνικό επίπεδο.

Όπως, όμως, όλες οι προηγούμενες ανέξοδες επικοινωνιακές «πιρουέτες» περί success story, και η τελευταία «έπεσε στο κενό», αφού η συμφωνία αυτή αποτελεί, ουσιαστικά, ένα οιονεί υπερμνημόνιο, με το οποίο οι δανειστές «τσιμεντάρουν» τα τρία προηγούμενα. Επιβάλλουν υπέρμετρη εποπτεία στο διηνεκές, χωρίς, μάλιστα, να υποχρεώνονται και σε χρηματοδότηση της χώρας. Η Ελλάδα θα πρέπει, με «λαβωμένη» οικονομία, να βγει στις αγορές για να δανειστεί με προβλεπόμενο υψηλό επιτόκιο, λόγω και της επιδείνωσης του διεθνούς οικονομικού τμήματος, κάτι, που θα αυξήσει περαιτέρω το δημόσιο χρέος της.

Πέραν των παραπάνω, με την τελευταία συμφωνία η Ελλάδα αποδέχεται σκληρή εποπτεία ανά τρεις μήνες. Υπενθυμίζεται ότι οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες που βγήκαν από Μνημόνια, είχαν έλεγχο ανά έξι μήνες. Ταυτόχρονα, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, επιταχύνεται και η εκποίηση όλων των «φιλέτων» του Δημοσίου «αντί πινακίου φακής», μέσω του Υπερταμείου (ΔΕΗ, ΔΕΣΦΑ, ΔΕΠΑ, ΕΛΠΕ, ΕΥΑΘ, λιμάνια Αλεξανδρούπολης, Κέρκυρας, Καβάλας κ.λπ.). Επίσης, προωθείται δυναμικά η εκποίηση της ιδιωτικής περιουσίας του ελληνικού λαού μέσω της πώλησης των «κόκκινων δανείων» και των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών.

Τέλος, δίδεται ισχυρό χτύπημα σε βάρος της ζήτησης, με την προψηφισμένη μείωση των συντάξεων από 1.1.2019 σε ποσοστό μέχρι και 18% και την μείωση του αφορολόγητου από 1.1.2020 (αν δεν έρθει και νωρίτερα, όπως ζητά το ΔΝΤ), όπου θα πληρώνουν φόρο και όσοι έχουν καθαρό μηνιαίο εισόδημα ύψους 470 ευρώ. Με αυτά τα μέτρα, εκτός της φτωχοποίησης, στην οποία θα περιέλθει το σύνολο των συνταξιούχων, θα δοθεί ισχυρό χτύπημα και στην εναπομείνασα σημερινή αναιμική ζήτηση, που αποτελεί κρίσιμο παράγοντα για την ανάπτυξη.

Σύγχρονη αποικία χρέους

Η εξέλιξη αυτή οδηγεί μαθηματικά στην οριστική μετατροπή της Ελλάδος από ισότιμη χώρα του «σκληρού πυρήνα του ευρώ», σε σύγχρονη «αποικία χρέους» του γερμανικού οικονομικού εθνικισμού, που έχει ποδηγετήσει την ΕΕ. Αυτό, όμως, έχει ως αποτέλεσμα, πέραν της οικονομικής συντριβής της και των σοβαρών κοινωνικών προβλημάτων, και την υπονόμευση της εθνικής της κυριαρχίας, σε μια έντονα μεταβατική εποχή σε παγκόσμιο επίπεδο, λόγω της «εξαΰλωσης» της αμερικανικής ηγεμονικής μονοκρατορίας. Η Ελλάδα, ήδη, αρχίζει και μετρά εθνικές απώλειες.

Με την συμφωνία των Πρεσπών για το Σκοπιανό αναγνωρίστηκε πλέον, ότι το κοινωνικό συνονθύλευμα των Σκοπίων αποτελεί «μακεδονικό έθνος», που ομιλεί την «μακεδονική γλώσσα»! Ακολουθεί η διακηρυγμένη λύση των διαφορών με την Αλβανία, με σοβαρό διακύβευμα για τη χώρα της τυχόν έμμεσης αναγνώρισης των Τσάμηδων.

Τέλος, διευρύνεται καθημερινά η ανισορροπία της χώρας με την Τουρκία, η οποία, μετά την μετατροπή της σε «νεοσουλτανάτο», έχει επιδοθεί σε ιλιγγιώδεις στρατιωτικούς εξοπλισμούς και ισχυροποίηση της αμυντικής της κυριαρχίας. Γεγονός που δημιουργεί κινδύνους περιορισμού της εθνικής μας κυριαρχίας στον αέρα και στη θάλασσα, με πιθανή μετατροπή της χώρας σε ιδιότυπο προτεκτοράτο του τουρκικού αναθεωρητικού επεκτατισμού.

Αποτελεί ειρωνεία της Ιστορίας, ότι αυτοί που εισήγαγαν στον δημόσιο λόγο την έννοια της «αποικίας του χρέους» το 2014 ήταν ο Νίκος Κοτζιάς και ο Αλέξης Τσίπρας. Η έννοια αυτή είχε ταυτιστεί με τον πυρήνα του αντιμνημονιακού μετώπου πριν τις εκλογές του 2015 και αποτέλεσε το ιδεολογικό άρμα για την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και των συμμάχων του. Τέσσερα χρόνια είναι οι ίδιοι πρωταγωνιστές από θέση εξουσίας, που επικυρώνουν αυτή την δραματική και επικίνδυνη μετατροπή της Ελλάδος σε «αέναη αποικία χρέους».