Οι Σειρήνες του Μητσοτάκη και το σχέδιο του Τσίπρα
18/09/2018Οι εξαγγελίες του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκου Μητσοτάκη στην 83η ΔΕΘ μοιάζουν με τις Σειρήνες που αντιμετώπισε ο πολύπαθος Οδυσσέας, που αναγκάστηκε να κλείσει τα αφτιά του για να μην τον τραβήξουν προς το μέρος τους και τον κατασπαράξουν. Οι εξαγγελίες του χαϊδεύουν αφτιά, ίσως και κάποιες τσέπες, αλλά είναι παντελώς εκτός του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος που έχει συμφωνηθεί με τους πιστωτές της χώρας. Δηλαδή, είναι εκτός πραγματικότητας, σε αντίθεση με το συγκριτικά συντηρητικό πρόγραμμα που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας που είναι συμβατό.
Βέβαια, ο κ. Μητσοτάκης είπε πως για να μπορέσει να εφαρμοστεί το πρόγραμμά του προϋποτίθεται μείωση των δημοσιονομικών πλεονασμάτων χωρίς να πει πόσο. Σύμφωνα ωστόσο με κάποιους υπολογισμούς χρειάζεται να πέσουν στο μισό, ήτοι στο 2% του ΑΕΠ ή και πιο κάτω, αντί του 3,5% που προβλέπει το Μεσοπρόθεσμο έως το 2022 και 4,5% που προβλεπόταν επί Σαμαρά.
Για να το πετύχει αυτό θα δεσμευόταν έναντι των πιστωτών με ένα πακέτο μεταρρυθμίσεων που θα αποκαθιστούσαν την αξιοπιστία της χώρας. Συνεπώς, η πρώτη μεγάλη διαφορά των δύο προγραμμάτων είναι η δυνατότητα να εγκριθούν από τους πιστωτές και την ενισχυμένη εποπτεία.
Το μεν κυβερνητικό είναι συμβατό με τους δημοσιονομικούς στόχους που έχουν συμφωνηθεί, το άλλο όχι. Θα διακινδύνευαν οι πιστωτές και η ΕΕ μία τέτοια αλλαγή του Μεσοπρόθεσμου; Μάλλον όχι, παρ’ ότι οι μεταρρυθμίσεις Μητσοτάκη θα τους ήταν πιο ελκυστικές. Δεν θα ενέκριναν τη μείωση των πλεονασμάτων για τους εξής λόγους:
- Το πρόγραμμα Μητσοτάκη εμπεριέχει σε υψηλό βαθμό τον κίνδυνο να υπάρξει ένα δημοσιονομικό κραχ στο χρονικό διάστημα μεταξύ της εφαρμογής και της απόδοσης των μέτρων. Δηλαδή, θα χρειαστεί χρόνος για να αποκατασταθούν τα έσοδα που θα χαθούν από την δραστική μείωση των φόρων από τους φόρους που θα αποδώσει η ανάπτυξη.
- Με την Ιταλία (και όχι μόνο) να βρίσκεται στην γνωστή ανισορροπία, η Κομισιόν δεν θα ρίσκαρε ένα ελληνικό κραχ που θα μπορούσε να τινάξει την Ιταλία στον αέρα, άρα θα προτιμούσε την τήρηση των υφιστάμενων στόχων.
- Δεν θα ρίσκαρε να τινάξει στον αέρα μια Ελλάδα σε μετάβαση, για την ανάκτηση του αξιόχρεού της, την ώρα που μόλις αποκαταστάθηκε η αξιοπιστία της με την ολοκλήρωση του 3ου προγράμματος διάσωσης και όχι με τα δύο προηγούμενα και η οποία τεκμηριώνεται με την σταδιακή αναβάθμιση από τους διεθνούς οίκους αξιολόγησης.
- Τέλος, εκτός από το αναξιόπιστο παρελθόν της Νέας Δημοκρατίας (fake στατιστικά στοιχεία και εξαπάτηση της Κομισιόν την περίοδο Καραμανλή-Αλογοσκούφη, αποφυγή Σαμαρά για την 5η αξιολόγηση το 2014 κλπ), η στάση της στο Μακεδονικό είναι ακατανόητη. Επίσης, οι Βρυξέλλες φοβούνται ότι η ΝΔ είναι υποχείριο του παλιού κατεστημένου και της διαπλοκής που το θεωρεί εν πολλοίς συνυπεύθυνο για τη χρεοκοπία.
Νεοφιλελεύθερος λαϊκισμός
Αν το πρόγραμμα Μητσοτάκη δεν περάσει, αυτό που θα μείνει θα είναι ο νεοφιλελεύθερος λαϊκισμός του. Το πρόγραμμα έχει μεν μια εσωτερική συνοχή στα αναπτυξιακά του μέτρα, όμως είναι ένα νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα που θα προκαλέσει τεράστια κοινωνική αναστάτωση, σε μια εξαντλημένη κοινωνία, με αστάθμητες συνέπειες στην πολιτική σταθερότητα που έχει ανάγκη η χώρα.
Πρόκειται για ένα δάνειο πρόγραμμα, μια συνταγή, μια ρετσέτα χωρίς ίχνος ελληνικής προστιθέμενης αξίας. Αυτό φάνηκε και από το κακέκτυπο σύνθημα του Μπάρακ Ομπάμα “Yes we can“, που έγινε «Μπορούμε» στην αντιγραφή από τη ΝΔ. Φυσικά μπορούμε, φτάνει να μην χύσουμε πάλι την καρδάρα με τα νεοφιλελεύθερα φληναφήματα της δεξιάς που πάσχει από σύνδρομο στέρησης της εξουσίας και δεν έχει κανένα όριο στον λαϊκισμό.
Από την άλλη, το συντηρητικό πρόγραμμα Τσίπρα διασφαλίζει τις κοινωνικές προϋποθέσεις της ανάπτυξης και την πολιτική σταθερότητα. Άλλωστε, εάν η κυβέρνηση μέσα στο 2019 προβεί στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, η ανάπτυξη θα επιταχυνθεί και οι δημοσιονομικοί στόχοι θα υπερκαλυφθούν με αποτέλεσμα να καταστεί δυνατή η διεύρυνση των φορολογικών ελαφρύνσεων, χωρίς επικίνδυνους κραδασμούς ήδη από το 2020.