Ο δρόμος της δραχμής ήταν ανοιχτός προ δεκαετίας

Δεν είναι προφανές σήμερα αν η εκβιαστική απειλή του καταδικασμένου διδύμου, Μερκελ-Σαρκοζύ, θα συνεπαγόταν έξοδο της Ελλάδος από την ευρωζώνη, όπως είχαν απειλήσει τον Γιάνη (μ’ ένα νι) και τον φέροντα ένδοξο όνομα στρατηγού, αντικαταστάτη του. Από την ΕΕ δεν εκδιώκεται καμία χώρα. Μόνο αποχωρεί, όπως η Βρετανία το 2020.

Εκ των ιστορικώς συμφραζομένων, δεν συνάγεται ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει τον πρώτο κλονισμό της αξιοπιστίας του κοινού νομίσματος. Επακολούθησαν κι άλλοι, όπως η υποτίμηση του ευρώ μετά τον εγκλωβισμό της “ηνωμένης” Ευρώπης υπό της  Κινεζικής πανδημίας.

Η περίπτωση της επιστροφής στη δραχμή

Χάριν υποθέσεως, όμως, ας σκεφτούμε τα επακόλουθα της πραγματοποιήσεως της απειλής.

1. Η δραχμή θα επανερχόταν στην κυκλοφορία, μετά από σύγχυση του κοινού, όπως ακριβώς συνέβη με την καθιέρωση του ευρώ ως νομίσματος της Ελλάδας το 2002. Βεβαίως, τα δύο νομίσματα θα συνέτρεχαν στις συναλλαγές με το “κακό” (η νέα δραχμή να εκδιώκει το “καλό” (ευρώ) από τις συναλλαγές, όπως προέβλεπε ο νόμος του Γκρέσαμ (αντιγραφή από τους “Βατράχους” του Αριστοφάνη). Σημειωτέον ότι για την ομαλή μετάβαση στο νέο νόμισμα προσφερόταν παχυλό δάνειο από τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Οι Τράπεζες θα ήταν κλειστές για λίγο χρονικό διάστημα και τα ΑΤΜ θα έδιναν τις νέες δραχμές σε νέα ισοτιμία, έναντι της παλαιάς των 347,4 δρχ/Ε. Η ζημία των καταθετών θα ήταν ανάλογη, αλλά η ωφέλεια προφανής: θα ανακτάτο η ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής οικονομίας, θα αύξαναν τα συναλλαγματικά έσοδα και – το κυριότερο – θα απεφεύγετο η ύφεση της οικονομίας κι η ανεργία, που διαρκεί ακόμη, δέκα χρόνια μετά.
2. Η Τράπεζα της Ελλάδος θα ανακτούσε την νομισματική ελευθερία και η κυβέρνηση την δυνατότητα κρατικών προϋπολογισμών, ενός Τακτικού και ισοσκελισμένου, και ενός άλλου “Επενδύσεων”, με πιστωτικά έσοδα, που θα εισέρρεαν στην χώρα, εφ’ όσον ο διοικητής της ΤτΕ ήταν σώφρων, ως ο μακαρίτης Ξενοφών Ζολώτας. Μετά, η ζωηρή οικονομική ανάπτυξη και η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στη νέα Δραχμή θα εξασφάλιζε τον καταθέτη,  επενδυτή και μισθωτό.
3. Για να καταλάβομε την “υπόθεση εργασίας”, αρκεί να αναφέρομε τη περίπτωση της ΙΟΝΙΚΗΣ Τραπέζης (ΙΤ) και της κυκλοφορίας της τοπικής λίρας στα Ιόνια νησιά προ του 1864. Χωρίς εις χρυσούν απόθεμα, η ΙΤ κυκλοφορούσε το δικό της νόμιμα στα Ιόνια νησιά και διαπραγματευόταν στο χρηματιστήριο του Λονδίνου, χωρίς εις χρυσούν κεφάλαιον, με μόνον κάλυμμα την εμπιστοσύνη του κοινού, μέχρις έως ότου το εκδοτικό προνόμιο της ΙΤ (και της ΕΘΝΙΚΗΣ) παραχωρήθηκε στην ΤτΕ, το 1929. Τι δηλοί ο μύθος; Το νόμισμα παράγεται από τις Τράπεζες, από  καταθέσεις και χορηγήσεις των πιστωτικών κεφαλαίων, με μόνη την αξιοπιστία της εκδιδούσης Τράπεζας, ως λχ. σήμερα με το ευρώ. Θα κυκλοφορούσε σταθερή η νέα δραχμή, εφ’ όσον ο πληθωρισμός ήταν κάτω του 2% ετησίως, όπερ πολιτικό πρόβλημα κι όχι οικονομικό, όπως φαίνεται και από την πρόσφατη Γερμανική περίπτωση.
4. Η νομισματική ανεξαρτησία είναι απαραίτητη, διότι “όλα τα ποδάρια δεν ταιριάζουν σ’ ένα παπούτσι” (one size does not fits all). Η Ελληνική είναι διάφορη της Γερμανικής οικονομίας. Περισσότερο οριζόντια και ευάλωτη, αλλά και ανακάμπτουσα γρηγορότερα εκ των εξωτερικών κλονισμών.

Δυστυχώς, η ευκαιρία επανορθώσεως του λάθους του Κ. Σημίτη να βάζει “η κοσκινού τον άντρα της με τους πραματευτάδες”,  χάθηκε με την ολιγωρία του Α.Τσίπρα να εφαρμόσει την λαϊκή εντολή το 2015. Δηλαδή, την απόρριψη των εθνοκτόνων μνημονίων. Η Τουρκία προοδεύει σήμερα, χάρις στο δικό της νόμισμα και να προκαλεί σε όλα τα πεδία την Ελλάδα.