Ο εργαζόμενος δεν είναι εμπόρευμα ούτε προϊόν για να μπει πλαφόν

Η απασχόληση από το σπίτι την οποία επέβαλλαν οι τακτικές αντιμετώπισης της πανδημίας ως λύση στη λειτουργία της επιχείρησης, παράλληλα με τη μείωση του κόστους της άμβλυνε και τη συνοχή των εργαζομένων των οποίων η “εκ του μακρόθεν” διοίκηση δεν είναι εύκολη στην προσπάθεια να διατηρηθεί το όποιο πνεύμα ομάδας έχει επιτευχθεί. Μείωση κόστους με μετάθεσή του στον εργαζόμενο, λόγω του πρόσθετου εξοπλισμού και του χώρου για απερίσπαστη εργασία στο σπίτι, των μέτρων προφύλαξης από τον COVID-19 και το… σόι του, αλλά και της αύξησης της κατανάλωσης ενέργειας η οποία εξελίσσεται σε είδος πολυτελείας παρά το πλαφόν στο ρωσικό πετρέλαιο από το οποίο εξαιρέθηκε το αέριο και η πολιτική βλακεία! Ο εργαζόμενος δεν μπορεί να έχει πλαφόν. 

Οι πρόσθετες αυτές δαπάνες ενισχυμένες από την αίσθηση ελευθερίας και την έλλειψη της ρητής/άρρητης πίεσης του κοινού χώρου εργασίας, συνέτειναν στη χαλάρωση των σχέσεων και στο φαινόμενο της “μεγάλης παραίτησης” ως μιας “long covid” παρενέργειας. Δηλαδή, το “βόλεμα” της επιχείρησης με τη μετάθεση σημαντικού μέρους του κόστους στους συνεργάτες και οι αναποτελεσματικές μορφές επικοινωνίας, επαφής και έμπρακτης αναγνώρισης της αξίας τους, αφενός μεν ενίσχυσε τη “ράθυμη εργασία” (Quiet Quitting) αφετέρου δε, την τάση εγκατάλειψης του σκάφους της (Big Quit) προς αναζήτηση άλλου ή και περισσότερων εργοδοτών (πελατών πια) προκειμένου να αποσβεστεί το κόστος της δικής τους επένδυσης.

Καθώς «ο κόσμος άλλαξε, αλλάξαν οι καιροί», όπως και οι εργασιακές σχέσεις με το χώρο εργασίας (το… μαντρί ή την αυλή) του οποίου είχε απόλυτο έλεγχο ο επιχειρηματίας, αποτελεί μονόδρομο η αλλαγή ξεκινώντας από τη δική του επαγγελματική ζωή για να γίνει πιστευτός, αλλά και υιοθετώντας ένα συμμετοχικό στυλ μάνατζμεντ. Το μοντέλο διοίκησης μέσω προσφυγής στη “βοήθεια” αυλοκολάκων και διαβρωτικών του εργασιακού περιβάλλοντος ανθρώπων, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί επιβάλλοντας την άμεση αποβολή και αντικατάστασή τους με πραγματικά ικανούς ενισχύοντας, συγχρόνως, όσους από τους υπάρχοντες αξιολογήθηκαν ως κατάλληλοι για να μην εξελιχθεί σε μπούμερανγκ η όλη προσπάθεια.

Σαν απόλυτος άρχων και “μοναδικός κάτοχος της αλήθειας” διακυβεύει την ύπαρξή του αν δεν αλλάξει τα κριτήρια αναζήτησης των σωστών ανθρώπων των οποίων υπάρχει περίσσεια προσφοράς (ακόμη) στη χώρα μας. Σημαντική προς τούτο είναι η σαφής περιγραφή της θέσης εργασίας, η παρουσίαση της επιχείρησης και των κινήτρων, ποιοτικών (αναγνώριση, εξέλιξη) και ποσοτικών (αμοιβή, μπόνους). Η πρόσληψη με δέλεαρ ένα μέτριο πακέτο αμοιβών ενέχει τον κίνδυνο, είτε ο ικανός να τον χρησιμοποιεί ως προγεφύρωμα στην αγορά, είτε να αποδειχθεί κατώτερος των προσδοκιών του επαληθεύοντας ότι τελικά παίρνεις ό,τι πληρώνεις! Συνεπώς, απαιτείται ένα καλό πακέτο αμοιβών με προοπτικές εξέλιξης, ώριμη επιλογή για την απολύτως αναγκαία πρόσληψη, αλλά και άμεση απόλυση σε περίπτωση αστοχίας.

Η επένδυση στους συνεργάτες

Είναι σημαντικό, επίσης, να αντιληφθεί ότι η ομάδα δεν χτίζεται χωρίς να την υπηρετεί διασφαλίζοντας συνθήκες που θα την κάνουν παραγωγικότερη, εξοπλίζοντας και τροφοδοτώντας τη συνεχώς με τα απαραίτητα εργαλεία και τους αναγκαίους πόρους, αλλά και εκχωρώντας την εξουσία ανάληψης πρωτοβουλιών και λήψης αποφάσεων επίλυσης προβλημάτων “εν τη γενέσει” τους καθιστώντας τα μέλη της πιο υπεύθυνα. Δεν είναι εύκολη υπόθεση η δημιουργία εμπνευσμένης ομάδας, ιδιαίτερα υπό το πρίσμα του «δεν σε πήρα για να σκέφτεσαι αλλά για να κάνεις», όμως, αποτελεί ικανή και αναγκαία συνθήκη για την επιβίωση της επιχείρησης διευκολύνοντας και τη δική του ζωή. Μεγαλύτερο εμπόδιο για τούτο μπορεί να είναι η αδυναμία να παραδεχθεί την ανάγκη του για τη σκέψη των άλλων, αλλά και η έλλειψη μεσομακροπρόθεσμου σχεδιασμού για την υλοποίηση του οποίου απαιτούνται συνθήκες εκδίπλωσης της δημιουργικότητάς τους.

Κάθε συνεργάτης αποτελεί επένδυση, ούτε εμπόρευμα, ούτε ενδιάμεσο προϊόν για να μπει στη διατίμηση! Είναι ένα από τα σημαντικότερα “περιουσιακά στοιχεία” και διακριτό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα το οποίο, όσο αναλώνεται στην εκτέλεση εργασιών και μόνο, θα συνιστά το μεγαλύτερο κέντρο λειτουργικού κόστους της επιχείρησης και πρώτο στόχο των περικοπών. Η ρεαλιστική διαχείριση των δυνατοτήτων του είναι αυτή που τον συγκρατεί στην οργάνωση μετατρέποντάς τον σε γεννήτορα ιδεών βελτίωσης εσωτερικών διαδικασιών, υφιστάμενων προϊόντων/υπηρεσιών και μείωσης του συνολικού της κόστους, αλλά και δημιουργίας νέων και ρηξικέλευθων προτάσεων αξίας ενισχύοντας την ενδοεταιρική της επιχειρηματικότητα.

Η προϊούσα αφελλήνιση της οικονομίας μας και η δυνατότητα του ολιγοψωνίου/ολιγοπωλίου να επιβάλλει τους δικούς του όρους συναλλαγών, στενεύουν τα περιθώρια ποσοτικής αύξησης της εγχώριας επιχειρηματικότητας αφήνοντας χώρο μόνο στην ποιοτική της αναβάθμιση η οποία διασφαλίζεται από την ανθρώπινη εφευρετικότητα και την καινοτομία. Η δε τάση θεοποίησης της τεχνητής νοημοσύνης αιωρούμενη ως “δαμόκλειος σπάθη” πάνω από τα κεφάλια των επιχειρηματιών (υφιστάμενων και επίδοξων) και κάθε εργαζόμενου, δεν πρέπει να τρομάζει καθώς η ανθρώπινη επινοητικότητα είναι δυνατό να έχει περισσότερες πιθανότητες επιτυχούς έκβασης ενός πολέμου για την αξιοπρεπή επιβίωση. Και τούτο, καθώς η τεχνητή νοημοσύνη λειτουργεί στη βάση ιστορικών δεδομένων, ενώ η ανθρώπινη κατά την εξέλιξή τους.