Ο προϋπολογισμός και το φάντασμα της ανάπτυξης

του Κώστα Μελά  – 

Για μια ακόμα φορά οι συζητήσεις για τον προϋπολογισμό του 2018 είναι μονόλογοι και φωνές που αντηχούν στην έρημο. Όπως συμβαίνει διαχρονικά στην περίοδο της μεταπολίτευσης. Γιατί, άλλωστε, να αλλάξει τώρα; Δεν γνωρίζω πως μπορεί να αξιολογηθεί  αυτό το γεγονός. Ή αν μπορεί καν να αξιολογηθεί. Εξάλλου, υποστηρίζω την άποψη ότι «ο διάλογος μεταξύ ετεροφρόνων είναι αδύνατος και μεταξύ ομοδόξων περιττός». Συνεπώς μπορεί ο διάλογος να είναι αδύνατος.

Παρόλα αυτά, στο επίπεδο του Κοινοβουλίου υπάρχει ως κοινός παρονομαστής και ως αξιολογικό κριτήριο για τον χαρακτήρα του προϋπολογισμού αυτό που ονομάζεται αναπτυξιακή διάσταση. Ας εστιάσουμε σ’ αυτή κι ας αφήσουμε παράμερα τον αδόκιμο πολιτικό λόγο ένθεν και εκείθεν. Με αυτό το κριτήριο, λοιπόν, ποια είναι τα συμπεράσματα που μπορούμε να συνάγουμε για το σχέδιο προϋπολογισμού;

Αν λάβουμε υπόψη ότι  το κατ’ εξοχήν αναπτυξιακό μέγεθος, που είναι οι δημόσιες επενδύσεις, αυτές το 2018 παραμένουν στο ίδιο ύψος (6,750 δισ ευρώ) με το 2017. Έχουμε, λοιπόν, την πρώτη ένδειξη ότι απουσιάζει ο αναπτυξιακός χαρακτήρας από τον προϋπολογισμό.

Παράλληλα, έχουμε μείωση των πρωτογενών δαπανών του προϋπολογισμού. Η πρόβλεψη για το 2018 είναι 43,157 δισ ευρώ, η δε εκτίμηση για το 2017 είναι 43,601 δισ ευρώ. Ταυτοχρόνως έχουμε αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης (άμεσοι και έμμεσοι φόροι ). Η πρόβλεψη για το έτος 2018 είναι 48,427 δισ ευρώ, η δε εκτίμηση για το 2017 είναι 47,472 δισ ευρώ.

Δεδομένου ότι ο στόχος για το 2018 είναι πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ, εύκολα συνάγεται το συμπέρασμα ότι και από αυτή τη διάσταση ο προϋπολογισμός που κατατέθηκε στερείται αναπτυξιακής διαστάσεως. Μόνο όποιος αποδέχεται τις θεωρητικές μπούρδες, που εξαπλώθηκαν με ραγδαία ταχύτητα σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο και από τότε κυριαρχούν, ότι η συνεχής δημοσιονομική προσαρμογή είναι εγγενώς αναπτυξιακή μπορεί να βρει αναπτυξιακή διάσταση στον προϋπολογισμό.

Η επιλογή δική σας.