Ο θάνατος της μικρομεσαίας επιχείρησης

Οι καιροί που διανύουμε είναι αρκετά σκληροί καθώς τα απανωτά πλήγματα τα οποία δέχθηκε η οικονομία και η κοινωνία μας δεν αφήνουν πολλά περιθώρια επανάπαυσης ή προσφυγής στη βοήθεια ενός καχεκτικού κράτους και μιας μυωπικής κυβέρνησης εστιασμένης στα βραχύβια οφέλη της εξουσίας της. Αλήθεια πού ήταν δύσκολο και “δεν ήταν εύκολο” το μάντρωμά μας με την απειλή ποινών κι όχι την ελεύθερη βούλησή μας, με αποφάσεις και διατάγματα μιας ομάδας συμφερόντων η οποία περιβλήθηκε το μανδύα του σωτήρα για να καλύψει τον αυταρχισμό της εξουσίας της;

Ο βομβαρδισμός μας με κάθε είδους βλήματα πειθούς περί του “θαύματος” το οποίο έχουν τελέσει, αντί να εκθέτει περισσότερο αυτούς που τα επινόησαν, θέτει σε τροχιά εξαφάνισης τη μικρομεσαία επιχείρηση όπως την ξέραμε, παραβλέποντας ότι εκείνο το οποίο μας έφερε μέχρι εδώ αδυνατεί να τους πάει παραπέρα. Με την κρίση να βγάζει κροίσους ωθώντας τον μικρομεσαίο προς την έξοδο από την αγορά υπό καθεστώς ομηρείας σ’ ένα κράτος-μηχανισμό επιβολής της εξουσίας κυβερνήσεων των οποίων η επιλογή γίνεται από ξένους και η εκλογή από μας.

Πέρασε ο καιρός –αν υπήρξε και ποτέ– που ψηφίζαμε βάσει της αίσθησής μας ότι μπορούμε να χειραγωγήσουμε τον πολιτικό καθώς τα νήματά του τα διαχειρίζονται άλλα κέντρα που επηρεάζουν και τον ψηφοφόρο εξαγοράζοντάς τον με ψήγματα προσόδων (επιδόματα ανεργίας, συνήθως, ή ψίχουλα σύνταξης) έναντι ιδιοποίησης μιας τεράστιας εθνικής με αίμα αποκτημένης περιουσίας.

Με μια πραγματικότητα που απαιτεί αυτοδέσμευση και όχι απλή υπόσχεση, η εξαγγελία μεγάλων έργων (όπως π.χ., η… ιπτάμενη –όχι πλέον υποθαλάσσια- νέα περιφερειακή οδός Θεσσαλονίκης) που αποσκοπούν στην απορρόφηση κονδυλίων –ως συνήθως- κι όχι στην αποδοτικότερη για την κοινωνία και οικονομία αξιοποίησή τους, δείχνει ξανά την προτίμηση προς συγκεκριμένο κλάδο και τύπο επιχείρησης η οποία, πότε ως χρηματοδότης και πότε ως κομπάρσος, συμμετέχει σε μια στημένη παράσταση “κάθαρσης”.

Η αταβιστική εμμονή και προσμονή διαρθρωτικών αλλαγών από πατερούληδες όπως αυτούς που κομπάζουν στις τηλεοπτικές οθόνες, όχι μόνο αδικεί αλλά και θέτει σε κίνδυνο την φυσική μας υπόσταση λόγω αδυναμίας υποστήριξης μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης.

Παρακλήσεις στις τράπεζες

Παρότι δεν έχαιρε ποτέ κάποιου σεβασμού, είναι αδύνατη η αναβίωση της οικονομίας χωρίς τα “Ξύλινα Τείχη” της, τη επιχειρηματικότητα της οποίας αναμένεται η περαιτέρω συρρίκνωση, όχι μόνο λόγω του αφανισμού των επιχειρήσεων αλλά και του ενισχυμένου φόβου ανάληψης νέων πρωτοβουλιών σ’ ένα εχθρικό περιβάλλον παρά την “κανονικότητα” που μας υπόσχονται.

Η τελευταία χρήζει διευκρινήσεων καθώς έχει διαφορετική μορφή για την ομάδα εξουσίας και τις θεραπαινίδες της (έχει θιγεί η κανονικότητά τους άραγε;) από εκείνη των εκτός του συστήματος μαζί και των επιχειρήσεων που εστιάζουν στην επιβίωση παλεύοντας με μια δίνη η οποία τις καταπίνει χωρίς ανάσες ή περιθώρια σκέψης για το αύριο. Στη χώρα μας δεν υπάρχουν αυτονόητα ούτε και η αλληλεγγύη που την προσδοκούμε από τους ξένους αλλά δεν τη δείχνουμε μεταξύ μας, μένοντας στο “έξω απ’ την αυλή μου ας είν’ κι η αδελφή μου”.

Οι δηλώσεις περί χρηματοδοτήσεων με εγγύηση του κράτους έχουν μεταλλαχθεί σε παράκληση των “κυβερνώντων” προς τις ελεγχόμενες από τους ξένους τράπεζες οι οποίες εξακολουθούν να διατηρούν τον σαράφικο χαρακτήρα της λειτουργίας τους. Ενδίδοντας στις διαφημίσεις και πιεζόμενος από την ανάγκη του, ο προσερχόμενος στα γκισέ τους μικρομεσαίος επιχειρηματίας με την ελπίδα ότι θα γελάσει και ο πικραμένος, αποχωρεί πικρά γελασμένος. Χωρίς εγγυήσεις και με την κρατική να μένει στα αζήτητα, διαπιστώνει ότι τη χρηματοδότηση κατευθύνεται μόνο προς εκείνους που έχουν καταθέσεις χωρίς να την έχουν ανάγκη, όμως, τη χρειάζεται η τράπεζα για να καλύψει το πλαφόν της με ασφάλεια.

Ενίσχυση της προστιθέμενης αξίας

Όλα τα παραπάνω συνεπικουρούμενα από την αντίληψη μιας κοινωνίας κατά την οποία η επιτυχία σου οφείλεται στο σύμπαν –αν όχι στο κόμμα- και η αποτυχία στην ανικανότητά σου, και η οποία έχει ως εικόνα της τον σπεκουλαδόρο επιχειρηματία ή τον αχυράνθρωπο που από το πουθενά αποκτά υπόσταση με βάθρο του τη δημόσια περιουσία, επιβάλλουν την επαναθεώρηση του μοντέλου επιχειρηματικής δράσης.

1. Με παραίτηση από το πρόσκαιρο και τυχοδιωκτικό, από το άμεσα ρευστοποιήσιμο μικρής προστιθέμενης αξίας και ικανό να διευκολύνει την απόκρυψη εσόδων. Το μοντέλο αυτό έχει φτάσει στα όριά του, όχι γιατί δε θα υπάρχουν τρύπες φοροκλοπής, εισφοροδιαφυγής κλπ. παρά την εντεινόμενη –εξ επιβολής- αυτοματοποίηση των συναλλαγών, αλλά επειδή θα αδυνατεί να ανταποκριθεί σε μια αδηφάγα και χωρίς όρια πολιτική λογιστικής εξοικονόμησης πόρων για λογαριασμό των κλεπτοκρατών.

2. Με στροφή στην ενίσχυση της προστιθέμενης αξίας μέσω μακρόπνοου σχεδιασμού και επένδυσης στον μοναδικό πόρο διαφοροποίησης και διατήρησης ενός διαρκούς συγκριτικού πλεονεκτήματος, τον άνθρωπο, προς τον οποίο αλληθωρίζουν οι βόρειοι «εταίροι και προστάτες» μας. Τον κύριο συντελεστή της προστιθέμενης αξίας με την ενσωμάτωση της διανόησης και της δημιουργικότητας του οποίου ευτελή υλικά αποκτούν ποθητή υπόσταση σε αγορές, εκτός της δικής μας, οι οποίες έχουν τα διαθέσιμα για τη βιώσιμη πορεία της επιχείρησης παρά την αιμοδοσία της προς το εγχώριο σύστημα της δοτής εξουσίας και των προστατών της.

Εκεί είναι η μαγκιά

3. Με συνειδητοποίηση και ανεπιφύλακτη αποδοχή ότι δεν κτίζεται ούτε αναπτύσσεται μια εταιρία γύρω από ένα άτομο αλλά από μια ομάδα ανθρώπων έξυπνων, ικανών και καλά εκπαιδευμένων. Δεν χρειάζεσαι “κοντούς” αλλά υψηλούς σε προσόντα για να φαίνεσαι ψηλότερος και ικανός, συνάμα, να σου ελευθερώσουν χρόνο χωρίς να καταρρεύσει η επιχείρηση λόγω απουσίας σου, βελτιώνοντάς τη παράλληλα.

Η “μαγκιά” δεν είναι να είσαι το εξυπνότερο (ή πιο σπουδαγμένο) άτομο στην αίθουσα αλλά στην προπόνηση των ανθρώπων σου να είναι καλύτεροι από ‘σένα ώστε να κάνουν τη δουλειά σου το ίδιο καλά για να μπορείς να παίρνεις ανάσες. Έτσι κι αυτοί ως προπονητές θα ετοιμάσουν τη διαδοχή δημιουργώντας τη μηχανή εκμάθησης στην οργάνωση αφήνοντας μια άξια λόγου κληρονομιά.

Οι άνθρωποι αυτοί υπάρχουν στη χώρα μας, εκείνο που δεν υπάρχει είναι το περιβάλλον στο οποίο θα κληθούν να λειτουργήσουν και η προοπτική μιας αξιοπρεπούς καριέρας με αντάξιες των προσόντων τους αμοιβές και αναγνώριση. Θέτοντάς το διαφορετικά, δεν μπορείς να χειριστείς μια Ferrari σαν ένα όχημα πόλης, ούτε και το αντίθετο. Διαφορετική η χρήση και η προοπτική καθενός, με το πρώτο να απαιτεί όραμα, ανοιχτό δρόμο και διαδρομή, και το δεύτερο ένα πράγμα κάθε φορά και μετά… βλέπουμε!

Απαλλαγή από σύνδρομα

4. Το νέο επιχειρηματικό μοντέλο, ή η μετεξέλιξη του παλιού, επιβάλλεται να στηθεί για να υπάρχει ανεξάρτητα και πέρα από τον ιδρυτή της, χωρίς αυτό να σχετίζεται με το μέγεθός της. Η αρπακόλλα εκκίνηση ή η προσπάθεια μετάβασης σ’ ένα πιο βιώσιμο μοντέλο, κολλά στο παρελθόν και στο “πάντα έτσι γινόταν”.

Πριν αναλωθούν πόροι (χρήμα, χρόνος, κόπος) απαιτείται η απαλλαγή από σύνδρομα του παρελθόντος και την αντίληψη ότι «ουδέν μονιμότερο του προσωρινού», αν και η προσωρινότητα μπορεί να αποτελεί στρατηγική ευελιξίας και προσαρμογής χωρίς ανάλωση δυνάμεων για παραμονή στο χθες. Επιβάλλεται, επίσης, η απόκτηση τεχνογνωσίας και δεξιοτήτων γιατί, όπως το έθεσε ο B. Franklin «αν ένας άνθρωπος αδειάσει το πορτοφόλι του στο κεφάλι του, κανείς δεν μπορεί να του το πάρει. Η επένδυση στη γνώση πληρώνει πάντα τον καλύτερο τόκο».