Οι “πέντε δράκοι” που είναι …δεκαπέντε

Μελέτη που παρουσίασε η “διαΝΕΟσις” προσδιορίζει ότι την ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας εμποδίζουν “πέντε δράκοι”.  Η πραγματικότητα, όμως, είναι πιο σύνθετη και απαιτεί μεγαλύτερη καινοτομία, επειδή οι δράκοι είναι …δεκαπέντε.

Γράφει ο Μάκης Ανδρονόπουλος  – 

Πρόσφατα παρουσιάστηκαν από τη δεξαμενή σκέψης “διαΝΕΟσις” σε ενοποιημένη μορφή οι εργασίες των Νίκο Χριστοδουλάκη, Μιλτιάδη Νεκτάριου και Χάρη Θεοχάρη, που αντιμετωπίζουν το χρέος, τον εξορθολογισμό του ασφαλιστικού συστήματος και τον επανασχεδιασμό του φορολογικού συστήματος ως συγκοινωνούντα δοχεία. Η μελέτη αντιμετωπίζει τρεις από τους “πέντε δράκους” που κατά την “διαΝΕΟσις” μαστίζουν την ελληνική οικονομία μαζί με την καθυστέρηση στην απονομή της δικαιοσύνης και το διπλό πρόβλημα της πολυνομίας και της κακονομίας.

Τα συνδυασμένα μέτρα των τριών που θα επιτρέψουν στη χώρα να μειώσει το χρέος της κάτω από το 100% του ΑΕΠ μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 2020, προβλέπουν:

• Πρώτον, συμβιβασμό με τους δανειστές για πλεόνασμα στο 2% του ΑΕΠ, ώστε ένα μέρος να κατευθύνεται στη χρηματοδότηση παραγωγικών επενδύσεων και υποδομών μέχρι το 2029.
• Δεύτερον, τη μείωση των συνολικών εισφορών (από 27% σε 19%) και με χρήση των επικουρικών εισφορών για τη δημιουργία ενός κεφαλαιοποιητικού συστήματος, σύστημα που θα οδηγήσει σταδιακά στη δημιουργία 350.000 θέσεων εργασίας μέχρι το 2030 και τη μείωση της ανεργίας στο 7,1% μέσα σε 10 χρόνια.
• Τρίτον, απλοποίηση της φορολογίας με συντελεστή 20% στα καθαρά κέρδη των επιχειρήσεων, φορολογία εισοδήματος από 20% ως 30% για τα φυσικά πρόσωπα και επί των καθαρών κερδών των αυτοαπασχολούμενων και των ατομικών επιχειρήσεων, ενιαίο ΦΠΑ 20% (και χαμηλό συντελεστή 10%).

Χωρίς αμφιβολία, η συμβολή των τριών στην διατύπωση μιας ολοκληρωμένης πρότασης για τρία καυτά θέματα σε μια χώρα που μετά από οκτώ χρόνια μνημονίων εξακολουθεί να μην έχει ένα ολιστικό Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης είναι σημαντική προσφορά. Όμως, τόσο η διαΝΕΟσις, όσο και άλλοι φορείς του ιδιωτικού τομέα, ακόμη και οι θεσμικοί, που διαμορφώνουν προτάσεις εξακολουθούν να παραμένουν «εντός του κουτιού». Με την έννοια πως δεν υπάρχουν ριζοσπαστικές λύσεις που θα επιταχύνουν τις θετικές εξελίξεις στην οικονομία και συνήθως οι προτάσεις έχουν συντεχνιακή προσέγγιση.

Για παράδειγμα, ο ΣΕΒ πρότεινε στον Μοσκοβισί να μην υπάρξουν πισωγυρίσματα στις μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, ο κατώτατος μισθός να παραμείνει συνδεδεμένος με την διεθνή ανταγωνιστικότητα και να μειωθεί το «υπερβολικό» μη μισθολογικό κόστος της εργασίας. Αυτές είναι συντηρητικές ιδεοληψίες που καταδεικνύουν και την επιχειρηματική αδυναμία να παραγάγει ανταγωνιστικότητα που δεν θα είναι «επιδοτούμενη» είτε από την εργασία, είτε από το κράτος. Ιδιαίτερα, μετά από ό,τι έχει συμβεί, αυτές οι θέσεις είναι κοινωνικά προκλητικές.

Το μεγάλο σχέδιο

Είναι κρίσιμο για το μέλλον της χώρας να κατανοήσουν οι συστημικές δυνάμεις, αλλά και οι δανειστές-επόπτες ότι υπό τις συνθήκες που έχει διαμορφώσει η χρεοκοπία της χώρας και τα μνημόνια, οι επί μέρους προτάσεις και λύσεις θα έχουν μειωμένη αποτελεσματικότητα εάν δεν αποτελούν οργανικό τμήμα ενός μεγάλου σχεδίου. Χρειαζόμαστε μια υψηλής πολιτικής, για την ανασυγκρότηση της κοινωνίας (για να μην χρησιμοποιήσω τον όρο έθνος) και της οικονομίας. Η κοινωνία πρέπει να μπει μπροστά για να σύρει το κάρο, όχι η οικονομία που έσυρε την κοινωνία στην υπερχρέωση.

Για να διασφαλιστεί αυτό, πρωταρχική σημασία έχει να διαμορφωθούν στιβαρές «κοινωνικές προϋποθέσεις» για την ανάπτυξη, ούτως ώστε να εξασφαλιστεί η πολιτική σταθερότητα, τουλάχιστον στο εσωτερικό μέτωπο και να διασκεδαστεί η καχυποψία και η δυσπιστία των μεσαίων στρωμάτων και πληγέντων από την ανεργία και τους φόρους. Η φορολογική αλλαγή πρέπει να ευνοήσει αυτούς που έβαλαν πλάτη, δηλαδή τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους. Επίσης, τα νοικοκυριά και ο αγροτικός τομέας πρέπει να απαλλαγούν από τα χρέη τους (και όχι οι τράπεζες από τις φούσκες που αυτές κατασκεύασαν).

Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να σκοτωθούν κι άλλοι “δράκοι”, όπως η αναποτελεσματικότητα του κοινωνικού κράτους, στο επίπεδο της υγείας και της παιδείας, η ανασφάλεια του πολίτη είτε στην πόλη του, είτε στη χώρα του (εθνική άμυνα), η δημογραφική κατάρρευση, η επαρχιώτικη τουριστική πολιτική κ.ο.κ. Είναι κρίσιμο, λοιπόν, να υπάρξουν ιδέες και προφανώς όχι του νεοφιλελεύθερου τσελεμεντέ για το πώς θα σκοτώσουμε όλους τους “δράκους” που τελικά δεν είναι πέντε αλλά τουλάχιστον δεκαπέντε…