Οι Σαουδάραβες κέρδισαν τη μάχη με τον σχιστολιθικό

Στις 2 Ιουλίου 2018 ο πρόεδρος Τραμπ είχε δηλώσει, μέσω tweeter, την επιθυμία-εκτίμηση του για αύξηση της σαουδαραβικής παραγωγής αργού, με σκοπό την προς τα κάτω συγκράτηση των τιμών σε περίπτωση νέου μποϊκοτάζ των ιρανικών εξαγωγών. Η δήλωση εκείνη, από μόνη της, είχε προκαλέσει ελαφρά πτώση των τιμών του μαύρου χρυσού.

Είχε αποτελέσει μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη για σειρά από λόγους. Ήδη από το 2017, με σαουδαραβική πρωτοβουλία, οι χώρες του Οργανισμού Εξαγωγών Πετρελαιοπαραγωγών Χωρών (OPEC) και η Ρωσία εφάρμοζαν περικοπή στην παραγωγή τους. Αυτό στόχευε αρχικά στην συγκράτηση της πτώσης των τιμών, καθώς και στην διατήρησή τους σε ελαφρώς υψηλά, αλλά σταθερά επίπεδα.

Το ενδιαφέρον στην πριν ένα χρόνο δήλωση του προέδρου Τραμπ έγκειται επιγραμματικά στο εξής: Την αμερικανική επιθυμία και πίεση για συγκράτηση των τιμών προς τα κάτω. Το γεγονός αυτό είχε καταδείξει την εμφατική επαναφορά των ΗΠΑ στη λογική κράτους εισαγωγέα. Επιπλέον, είχε έρθει σε αντιδιαστολή με τις μέχρι το 2016 υπεραισιόδοξες προβλέψεις ελέω της “σχιστολιθικής επανάστασης”, η οποία είχε καταστεί δυνατή λόγω των υψηλών τιμών του 2013.

Συνεπώς, η δήλωση Τραμπ συνιστούσε την έμπρακτη εμπέδωση του συγκριτικού πλεονεκτήματος της σαουδαραβικής παραγωγής και της απορρέουσας αποκλειστικότητας του ρόλου της συμπληρωματικής εξισορροπητικής παραγωγού (swing producer). Ενδεικτικά, το κόστος παραγωγής ενός βαρελιού πετρελαίου κυμαίνεται στα $ 5 για τη Σαουδική Αραβία, με το αντίστοιχο ποσό για την σχιστολιθική παραγωγή των ΗΠΑ, παρά την μείωση, να είναι στα 45-60 $ το βαρέλι.

Εν ολίγοις, ήταν το επιστέγασμα της επιτυχίας της ριψοκίνδυνης πολιτικής του Ριάντ να επιτρέψει το 2014 την κατακόρυφη πτώση των τιμών, προκαλώντας έτσι τρύπα 80 δισ. στον προϋπολογισμό του. Η Σαουδική Αραβία, αρνούμενη τότε τον ρόλο της εξισορρόπησης, για πρώτη φορά στην ιστορία, είχε οδηγήσει τη σχιστολιθική παράγωγη των ΗΠΑ στο χείλος της κατάρρευσης.

Το 2016, όταν η τιμή είχε αρχίσει να ανακάμπτει και να κυμαίνεται πάνω από τα $ 50 το βαρέλι, οι Αμερικανοί είχαν πάρει το μάθημα τους. Η σχιστολιθική παραγωγή ανέκαμψε, παραμένοντας στα όρια της κερδοφορίας. Είχαν γίνει, όμως, κατανοητά, αφενός η αποκλειστικότητα των Σαουδαράβων στο προνόμιο του swing producer, αφετέρου ότι οι ΗΠΑ παραμένουν κατά βάση κράτος εισαγωγικό. Τέλος, για ακόμη μια φορά φάνηκε ότι οι πολιτικές προσταγές υποκαθιστούν σε σημασία τις οικονομικές ακόμα και για έναν Αμερικανό πρόεδρο προερχόμενο από το χώρο του επιχειρείν.