Ως πότε η Ευρώπη θα πληρώνει έναν πόλεμο που δεν είναι δικός της

Ο πληθωρισμός, ένα ανύπαρκτο πρόβλημα τουλάχιστον τις δύο τελευταίες δεκαετίες στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, δείχνει μάλλον ανεξέλεγκτος τους τελευταίους μήνες. Γίνεται πλέον κυρίαρχο οικονομικό πρόβλημα, όπως συνέβαινε εδώ και δεκαετίες στο παρελθόν. Η μεταπανδημική ανάκαμψη της ζήτησης, σε συνδυασμό με τα προβλήματα της εφοδιαστικής αλυσίδας που δημιουργήθηκαν στη διάρκεια της πανδημίας, ήταν επόμενο να προκαλέσουν τις πρώτες πληθωριστικές πιέσεις και το ξεκίνημά του.

Η αποκατάστασή τους και η αντιμετώπιση του προβλήματος, σε ένα ειρηνικό περιβάλλον διεθνούς συνεργασίας, φαινόταν σχετικά εύκολα διαχειρίσιμη. Ήταν θέμα χρόνου, λόγω του φαινομενικά προσωρινού, μεταβατικού χαρακτήρα του, όπως θεωρούνταν από πολλούς ασκούντες την οικονομική πολιτική. Σήμερα όμως, ουδείς έχει αυταπάτες για τον μόνιμο χαρακτήρα του, με άγνωστο βάθος χρόνου.

Σε περιβάλλον διευρυνόμενων αρνητικών επιτοκίων, οι έχοντες την ευθύνη και εντολή διασφάλισης της νομισματικής σταθερότητας Κεντρικές Τράπεζες, προσπαθούν με τα μέσα που διαθέτουν να περιορίσουν τη ζήτηση, αυξάνοντας το κόστος δανεισμού, προκειμένου να προκαλέσουν ύφεση που θα φρενάρει τον πληθωρισμό. Συγχρόνως, δηλώνουν ειλικρινά αδυναμία στο προβλέψιμο μέλλον, επιστροφής του πληθωρισμού στα προηγούμενα επίπεδα, μέσω της ύφεσης. Πόση ύφεση θα χρειασθεί, πόσο ψηλά θα πάνε τα επιτόκια, για πόσο χρονικό διάστημα; Ουδείς σήμερα μπορεί να απαντήσει.

Όμως όπως πάντα, ο υψηλός πληθωρισμός θα συνεχίζει να συρρικνώνει τα εισοδήματα και το βιοτικό επίπεδο των πολιτών στις δυτικές χώρες, ιδιαίτερα αυτών με τα χαμηλά και σταθερά εισοδήματα μισθών και συντάξεων, που καμιά δυνατότητα μετακύλισης στις τιμές των προϊόντων και υπηρεσιών δεν έχουν. Παράλληλα οι δυτικές κυβερνήσεις, καθώς οι τιμές συνεχίζουν να καλπάζουν, με δημοσιονομικά πακέτα στήριξης των οποίων ο λογαριασμός ανεβαίνει και θα ανεβαίνει συνεχώς, προσπαθούν μάταια να ανακουφίσουν τα νοικοκυριά, μέσα απ’ το αυξανόμενο κόστος ζωής. Συγχρόνως, να συγκαλύψουν το μέγεθος του τεράστιου δυσεπίλυτου προβλήματος που δημιούργησαν με τις πολιτικές τους αποφάσεις.

Με τα αλλεπάλληλα πακέτα των ευρωπαϊκών κυρώσεων, που φτωχοποιούν μόνον τους Ευρωπαίους πολίτες, αφαιρείται και μεταφέρεται εισόδημα – μέσω των όρων εμπορίου, σχετικών τιμών εισαγωγών/εξαγωγών – απ’ τους Ευρωπαίους πολίτες στη Ρωσία, καθώς και σε άλλες χώρες με αντίστοιχα προϊόντα. Έτσι τα μεγάλα ευρωπαϊκά εμπορικά πλεονάσματα των τελευταίων ετών, μετατράπηκαν φέτος σε μεγάλα ελλείμματα, ενώ αντίστοιχα τα συνήθη εμπορικά πλεονάσματα της Ρωσίας, εκτοξεύτηκαν σε πρωτοφανή επίπεδα ρεκόρ. Αυτή η απώλεια πλούτου απ’ τις ευρωπαϊκές χώρες, δεν μπορεί να υποκατασταθεί με δημόσια δανεικά για επιδόματα, όσο στοχευμένα και να είναι. Ως πότε άραγε;

Τρίζουν τα ευρωπαϊκά θεμέλια

Με τα δεδομένα που συνθέτουν τη δομή του πληθωρισμού, όπως αυτά δίνονται απ’ την ΕΛΣΤΑΤ, προκύπτει και είναι προφανές, πως το πληθωριστικό σοκ αφορά την πλευρά της προσφοράς και οφείλεται στις τιμές των ενεργειακών προϊόντων, βασικών εμπορευμάτων, πρώτων υλών, τροφίμων και υπηρεσιών, στο βαθμό που αυτές σχετίζονται με τις τιμές των καυσίμων. Δηλαδή, όλων των εισροών που επηρεάζονται απ’ τις κυρώσεις, με καθοριστικό ρόλο στο κόστος παραγωγής, που διαμορφώνουν τις τελικές τιμές του πλήθους των προϊόντων και υπηρεσιών. Με κόστος παραγωγής που δεν μειώνεται, οι μικρότερες ποσότητες λόγω περιορισμού της ζήτησης ελάχιστα μπορούν να μειώσουν τις τιμές.

Με την καταστροφή των ευρωρωσικών σχέσεων, την επιδίωξη απεξάρτησης απ’ τα ρωσικά ενεργειακά προϊόντα – τη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή ανοησία μεταπολεμικά – με εντολές των ΗΠΑ, που πάντα οι πρόθυμες ευρωπαϊκές ηγεσίες εφαρμόζουν, επιβάλλεται γεωπολιτική αναδιάταξη του ενεργειακού εφοδιασμού της Ευρώπης και εξάρτηση της από άλλες πανάκριβες, αβέβαιες πηγές, δίνοντας στον ευρωπαϊκό πληθωρισμό μακροχρόνιο η μόνιμο χαρακτήρα.

Επόμενο είναι, να τρίζουν τα θεμέλια της ευρωπαϊκής ανταγωνιστικότητας και ευημερίας, όταν πλέον το κόστος ενέργειας είναι πολλαπλάσιο αυτό των ΗΠΑ, της Κίνας και άλλων ανταγωνιστριών χωρών, γεγονός που αποσιωπάται απ’ την επίσημη προπαγάνδα δικαιολόγησης της αυτοκαταστροφής. Ήδη σημαντικοί κλάδοι της ευρωπαϊκής βιομηχανίας ιδιαίτερα της ενεργοβόρου, ανησυχούν για το μέλλον και σκέπτονται την μετεγκατάστασή τους σε τρίτες χώρες, δεδομένου ότι τα συμβόλαια σταθερών τιμών ενέργειας με τις ενεργειακές εταιρείες λήγουν σταδιακά τους επόμενους μήνες.

Προκειμένου να μην φθάσει στους καταναλωτές το πραγματικό κόστος ενέργειας και μετρήσει στο Δείκτη Τιμών Καταναλωτή, κρατικοποιούνται τα τεράστια ελλείμματα των ενεργειακών εταιρειών και με δημοσιονομικά μέσα συγκαλύπτεται ο πραγματικός πληθωρισμός. Το παράδειγμα των πολλών δισ. του γερμανικού δημοσίου μόνον για τη UNIPER είναι χαρακτηριστικό. Την παραπάνω ευκαιρία θέλουν να δράξουν οι ΗΠΑ, προσφέροντας φορολογικά και επενδυτικά κίνητρα για εταιρείες που θα εγκατασταθούν σε αμερικανικό έδαφος (Inflation reduction Act), έστω και αν παραβιάζουν κανόνες του Διεθνούς Οργανισμού Εμπορίου.

Οι πληθωριστικές προσδοκίες έχουν πλέον εδραιωθεί, ενώ σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία εισαγωγών εισροών βιομηχανίας, γεωργίας, κτηνοτροφίας κ.τ.λ. ο πληθωρισμός δείχνει να επιταχύνει τους επόμενους μήνες. Η διατήρησή του στα υψηλά σημερινά επίπεδα, ήταν επόμενο να προκαλέσει την εύλογη αντίδραση των εργαζομένων, με τα συνδικάτα πλέον να ζητούν μισθολογικές αυξήσεις ανάλογες του πληθωρισμού, οι οποίες μπορεί να οδηγήσουν στο γνωστό σπιράλ μισθών-τιμών.

Επιβεβλημένη η αλλαγή πορείας

Με όλα τα σημάδια της επερχόμενης οικονομικής ύφεσης στο πληθωριστικό περιβάλλον και του δύσκολου ενεργειακά χειμώνα (χωρίς οι επόμενοι να δείχνουν ευκολότεροι σύμφωνα με τις σκοτεινές προβλέψεις για το 2023) η ριζική αλλαγή πορείας για την Ευρώπη αποτελεί την μόνη επιλογή. Μόνον αυτή σε ειρηνικό περιβάλλον, ακυρώνοντας τις πολιτικές που τον εκτόξευσαν, θα φέρει την άμεση αποκλιμάκωση του πληθωρισμού. Αυτό απαιτεί την απεξάρτηση της Ευρώπης απ’ την αμερικανική κηδεμονία. Πρέπει να παύσει να είναι υποτελής για να μπορέσει να γίνει σύμμαχος. Είναι ο μόνος δρόμος επιβίωσης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και ευημερίας, αντάξιος της ιστορίας και του πολιτισμού των λαών της. Δεν είναι δικός της ο πόλεμος αυτός, δεν είναι δικός μας, κανείς δεν μας ρώτησε ποτέ.

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι ΗΠΑ στις 251 επεμβάσεις τους σε διάφορες χώρες απ’ το 1990 μέχρι σήμερα (σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση του Κογκρέσου) έχουν υποστηρίξει και χρησιμοποιήσει ανάλογα καθεστώτα για την επιβολή της παγκόσμιας κυριαρχίας τους. Επιβεβαιώνοντας πάντα, αυτό που ισχύει και ιστορικά, πως η κοινοβουλευτική δημοκρατία στο εσωτερικό, μπορεί να συνδυάζεται συχνά με επεκτατισμό και αποικιοκρατία στο εξωτερικό.

Θλιβερός ο ρόλος της Ευρώπης, όταν σύρεται στους ξένους πολέμους των Αγγλοσαξόνων και ιδιαίτερα στην περιοχή της, με καταστροφικές συνέπειες για την ίδια. Ποτέ δεν έπρεπε να τον επιτρέψει, καθώς σαφώς και έβλεπε τις συνέπειες. Έπρεπε να δράσει μόνον αποτρεπτικά, είχε τα μέσα. Χωρίς τη δική της συγκατάθεση και εφαρμογή των σχεδιασμένων και αποφασισμένων απ’ τις ΗΠΑ κυρώσεων καταστροφής των ευρωρωσικών σχέσεων, δεν θα προχωρούσαν στον πόλεμο οι Αγγλοσάξονες, μαζί με το καθεστώς του Κιέβου.

Γαλλία και Γερμανία μαζί με τη Ρωσία ήταν Εγγυήτριες Δυνάμεις για την εφαρμογή των Διεθνών Συμφωνιών του Μίνσκ, που διασφάλιζαν τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα του Χάρτη του ΟΗΕ για τα εκατομμύρια του Ρωσόφωνου πληθυσμού της Ουκρανίας, απ’ τις ωμότητες του καθεστώτος. Η Ευρώπη είχε και έχει τον πρώτο λόγο, κάθε νόμιμο δικαίωμα και γεωστρατηγικό ευρωπαϊκό συμφέρον, επιβολής της ειρήνης, που απεμπόλησαν και απεμπολούν οι δουλοπρεπείς ηγεσίες της. Αντί να προτάξουν το “Ναι στη Ειρήνη-Όχι στον πόλεμο”, να κρατήσουν αποστάσεις απ’ αυτόν, δίνουν εξετάσεις φιλοπόλεμης ρητορικής, με ατέλειωτες αποστολές πρωτοφανούς πακτωλού δισεκατομμυρίων και βουνών όπλων, στη μαύρη τρύπα της Ουκρανίας.

Στη χώρα μας παρά την τεράστια προπαγάνδα των ΜΜΕ, μεγάλο μέρος των Ελλήνων πολιτών, σε αντίθεση με τις βόρειες χώρες, αρνείται να αποδεχθεί την σημερινή αυτοκαταστροφική πορεία. Θα υπάρξει ένα κόμμα που τουλάχιστον θα την αμφισβητήσει και θα προτάξει το τέλος του πολέμου, ή θα το αφήσουν στους λαϊκιστές; Με την ένοχη σιωπή τους και την ίδια στάση με την κυβέρνηση, δύσκολα θα αποδειχθούν πιο χρήσιμοι απ’ αυτήν για τα αμερικανικά συμφέροντα, που φαίνεται να βαρύνουν στους υπολογισμούς τους.