Pandora Papers: Η μεταμοντέρνα φεουδαρχία του χρήματος

Οι νέες συνταρακτικές αποκαλύψεις για τη γιγάντια φοροδιαφυγή και το ξέπλυμα μαύρου χρήματος από τη διεθνή κοινοπραξία δημοσιογράφων για τα Pandora Papers, που σημειωτέον αφορούν μόνο ένα μικρό μέρος αυτών, όπου συμπεριλαμβάνονται διάφοροι φεουδάρχες του παγκόσμιου χρήματος αλλά και πολλοί πολιτικοί ηγέτες, επανέφεραν το μείζον ζήτημα του αποθηκευμένου τεράστιου νεκρού πλούτου, της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς της διεθνούς ελίτ στην περίοδο της παγκοσμιοποίησης.

Είχαν προηγηθεί τα Panama Papers και Paradise Papers πριν πέντε περίπου χρόνια, όπου πλην κάποιων επικοινωνιακών φληναφημάτων για δήθεν αντιμετώπιση και περιορισμό του φαινομένου αυτού, τίποτα δεν έγινε προς αυτήν την κατεύθυνση, παρά το γεγονός ότι στερεί από τα κράτη τους απαραίτητους πόρους για τη στοιχειώδη βελτίωση των πενομένων κοινωνικών στρωμάτων και της ανεργίας που μαστίζει, πλέον όλες τις κοινωνίες.

Και αυτό γιατί οι φορολογικοί παράδεισοι είναι ένα γενικευμένο φαινόμενο, και όχι εξαίρεση στη σημερινή παγκόσμια οικονομία, υπό τη καθοδήγηση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Πρόκειται δηλαδή για δομική στρέβλωση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος και όχι για κάποια επιμέρους παράπλευρη λειτουργία του.

Και αυτό γιατί στο επίπεδο της παγκόσμιας οικονομικής δραστηριότητας έχουμε την πλήρη επικράτηση του χρηματοπιστωτικού τομέα, σε σχέση με τον παραγωγικό, την συσσώρευση του πλούτου σε πολύ λίγους και την μετατροπή των διαχειριστών του χρήματος σε απρόσωπα παγκόσμια “αφεντικά”, απέναντι σε κράτη και κοινωνίες, που, ήδη, βιώνουν τις τρομακτικές ανισότητες και την έλλειψη ικανής ρευστότητας, εξαιτίας της υπερχρέωσής τους.

Υπερχρέωση, που προήλθε αφενός από την προσπάθεια για να σωθεί ο χρηματοπιστωτικός τομέας κατά την έναρξη της κρίσης το 2008 με την κατάρρευση της Lehman Brothers και, αφετέρου, λόγω της μεταφοράς της παραγωγικής βάσης από την Δύση στην Ανατολή (Κίνα κ.λπ.) από τον απαιτούμενο υψηλό δανεισμό, προκειμένου να συντηρηθούν στοιχειωδώς οι κοινωνικές δομές. Αυτό όμως μετατρέπεται σε θανατηφόρα μέγγενη για τα κράτη.

Ο καπιταλισμός-ζόμπι

Η εξέλιξη αυτή του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος θυμίζει ολοένα και περισσότερο αναλογικά, την διαδικασία της “πρωταρχικής συσσώρευσης”, όπου σύμφωνα με τον Μαρξ, κυριαρχούσε η βίαιη απόσπαση των πληθυσμών από τα μέσα διαβίωσής τους. Σήμερα, κυριαρχεί η στρατηγική της συσσώρευσης μέσω της “υφαρπαγής”, με εργαλείο τα χρηματοπιστωτικά προϊόντα, που έχουν αυτονομηθεί από την παραγωγική διαδικασία και εν συνεχεία την απόκρυψη αυτού του τεράστιου πλούτου στους φορολογικούς παραδείσους.

Είναι ο καπιταλισμός-ζόμπι, όπως περιγράφει στο ομότιμο βιβλίο του ο Chris Harman: «Ο καπιταλισμός ήταν και είναι ένα ολοποιητικό-“ολοκληρωτικό” σύστημα κατά ένα τρόπο που κανένας προηγούμενος τρόπος παραγωγής δεν υπήρξε, αναγκάζοντας ολόκληρο τον κόσμο να χορεύει στους ξέφρενους ρυθμούς του ανταγωνισμού και της συσσώρευσης. Όσο, όμως προχωρά σε αυτή τη διαδικασία ενσωμάτωσης, το σύστημα ως σύνολο συνεχώς αντιδρά πάνω στις ξεχωριστές διαδικασίες από τις οποίες εξαρτάται».

»Η σύγκρουση των κεφαλαίων αναγκάζει το καθένα απ’ αυτά να συσσωρεύει κατά ένα τρόπο που θα παράγει πτωτική πίεση πάνω στα ποσοστά κέρδους για όλα τους. Εμποδίζει το καθένα απ’ αυτά να είναι ακινητοποιημένο, ακόμα και αν περιστασιακά αντιλαμβάνονται την ερήμωση που επιφέρουν. Είναι ένα σύστημα που δημιουργεί περιοδική καταστροφή για όλους όσους ζουν μέσα σε αυτό, ένα τρομακτικό υβρίδιο μεταξύ τέρατος του Frankenstein και Δράκουλα, ένα ανθρώπινο δημιούργημα το οποίο ξέφυγε από τον έλεγχο και επιζεί καταβροχθίζοντας το ζωογόνο αίμα των δημιουργών του».

Πρόκειται για σοβαρή και ανήκεστο μετάλλαξή του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, αφού χωρίς κανέναν έλεγχο πλέον, ενισχύονται συνεχώς τα φεουδαρχικά του χαρακτηριστικά, δηλαδή ο έλεγχος της παγκόσμιας οικονομίας από ελάχιστους ανθρώπους ή πολυεθνικές, που είναι σε θέση να διαλύσουν πανεύκολα ολόκληρες κοινωνίες και Κράτη. Οι τελευταίες αποκαλύψεις των “Pandora Papers” αναδεικνύουν και φωτίζουν αυτή την σοβαρή μετάλλαξη του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος.

Τον τεράστιο, δηλαδή, “νεκρό” πλούτο, που αποθηκεύεται χωρίς καν να φορολογείται από τους παγκόσμιους “φεουδάρχες”-καπιταλιστές σε τραπεζικούς λογαριασμούς εξωχώριων εταιριών ή “οχήματα ειδικού σκοπού”, που βρίσκονται σε εξωτικές τοποθεσίες-“φορολογικούς παραδείσους”, όπως οι Παρθένοι Νήσοι, ο Μαυρίκιος, τα Νησιά Κέϋμαν, το Μακάο κ.λπ. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτά τα εξωτικά μέρη, αλλά και άλλοι προορισμοί αποθήκευσης, πιο συμβατικοί. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η Πολιτεία του Ντέλαγουερ στην Ανατολική Ακτή των Η.Π.Α., που πιθανολογείται, ότι σήμερα αποτελεί τον μεγαλύτερο “φορολογικό παράδεισο” του πλανήτη.

Η ενσωμάτωση των πολιτικών ελίτ

Αυτή η κατάσταση, που ευφυώς ονομάστηκε από κάποιους ως “καπιταλισμός εκτός νόμου”, είναι αποτέλεσμα της προηγηθείσας συστηματικής παγκόσμιας απορρύθμισης των αγορών, μέσω της ιδεολογίας του νεοφιλελευθερισμού (παγκοσμιοποίηση), της γιγάντωσης του χρηματοπιστωτικού τομέα έναντι της πραγματικής οικονομίας και της πλήρους αποδυνάμωσης των παγκόσμιων ελεγκτικών μηχανισμών.

Πιστοποιεί ακόμα και την πλήρη ενσωμάτωση της πολιτικής στην οικονομία λόγω της αφομοίωσης της παγκόσμιας πολιτικής “ελίτ” στην καπιταλιστική οικονομική ολιγαρχία, που ρέπει στην έντονη διαφθορά και την παρανομία. Δηλαδή, στην εκτεταμένη φοροδιαφυγή- φοροαποφυγή και στο ξέπλυμα μαύρου χρήματος, που πλήττει βαρύτατα τα δικαιώματα, το παρόν και το μέλλον της πλειοψηφίας των ανθρώπων σε κάθε κράτος, σε Δύση και Ανατολή, λόγω της συνεχούς δραματικής μείωσης των δημοσίων εσόδων για την χρηματοδότηση του κράτους πρόνοιας.

Είναι κρίσιμο να γίνει κατανοητό ότι οι αποκαλύψεις των “Pandora Papers” σήμερα και παλιότερα των Paradise και Panama Papers αποτυπώνει ένα πολύ μικρό στίγμα αυτής της τεράστιας βιομηχανίας αποθήκευσης του παγκόσμιου πλούτου, που προέρχεται από το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, το οποίο όχι μόνο δεν επαναεπενδύεται στην παραγωγική διαδικασία και τις πραγματικές ανάγκες της οικονομίας, αλλά ούτε καν φορολογείται λόγω του ασύλου που παρέχεται στο δίκτυο των φορολογικών παραδείσων.

Πρόκειται για μια εκρηκτική εξέλιξη που απειλεί τις κοινωνίες στον πλανήτη λόγω της πλήρους ασυδοσίας στα μέλη της διεθνούς ολιγαρχίας του χρήματος που λαμβάνει ακραία φεουδαρχικά χαρακτηριστικά και της πλήρους ενσωμάτωσης των πολιτικών ελίτ, που στοιχειωδώς θα περίμενε κανείς μέσω των διαφόρων κυβερνήσεων την υπεράσπιση του δημοσίου συμφέροντος και των κοινωνιών, τις οποίες υποτίθεται εκπροσωπούν.