Πλειστηριασμοί: Στον “Έμπορο της Βενετίας” μας οδηγεί ο Άρειος Πάγος

Ο Άρειος Πάγος επέτρεψε, “κατ’ εξαίρεσιν”, στα κερδοσκοπικά Αμοιβαία Κεφάλαια να διενεργούν πλειστηριασμούς ακινήτων, που απέκτησαν από τις τράπεζες με Τιτλοποιήσεις “κόκκινων δανείων”. Αλλού όμως είναι η “εξαίρεση”: Οι τράπεζες απαιτούν την εξυπηρέτηση δανείων που παρέσχον σε δανειολήπτες προ της πιστωτικής κρίσεως (2009-15) και της πανδημίας του κινεζοϊου (2019-22), εις το άρτιον της οφειλής, συν τόκους υπερημερίας 17%, που εκτοξεύουν το δάνειο στο 150% της αρχικής αξίας, όταν το πωλούν μόλις στο 4% της αξίας με την “Τιτλοποίηση”.

Ζούμε δηλαδή ακόμη στην εποχή της Τρόικας και των επαίσχυντων μνημονίων του παράτυπου Eurogroup, οπόταν τα “ασημικά της οικογενείας” επωλούντο στους ευρω-τοκογλύφους… μπιρ-παρά, για να «μη κινδυνεύσει η Ευρωζώνη» (κατά την φράου Μέρκελ).
Ως αποτέλεσμα 200.000 “πρώτες κατοικίες”, αλλά και σημαντικά κεφαλαιουχικά στοιχεία (ξενοδοχεία, βιομηχανίες, επιχειρήσεις που έκλεισαν λόγω του εγκλωβισμού του 2020) να έχουν πωληθεί σε εξευτελιστικές τιμές στα κερδοσκοπικά Αμοιβαία Κεφάλαια, που έσπευσαν να εκμεταλλευθούν την Ελλάδα, όπως τις “Μπανανίες” της αποικιοκρατίας τον 20ον αιώνα.

Αλλ’ είμαστε ήδη στον 21ον αιώνα και τέτοιες επαίσχυντες καταδολιεύσεις δεν επιτρέπονται σε κράτος δικαίου. Εν πρώτοις, οι τράπεζες, με ιδική των ευθύνη κι έρευνα έκριναν το παρασχεθέν δάνειο “βιώσιμο”, που τώρα το πώλησαν ως… “σαπάκι” (μη εξυπηρετούμενο) σε άγνωστες εταιρίες “ψηφιακών νομισμάτων”. Άρα έχουν κι αυτές ευθύνη για την αδυναμία αποπληρωμής του δανείου, λόγω της απρόβλεπτης μεταβολής των συνθηκών εκ της κρίσεως. Κι αντί να διευκολύνουν τους δανειολήπτες, άρχισαν “εντός τριμήνου” να φορτώνουν το δανειστικό κεφάλαιο με τόκους και πανωτόκια.

Έχει εδώ κι η Τράπεζα της Ελλάδος τις ευθύνες της, δρώσα ως ξένη κι όχι Ελληνική Τράπεζα, ενδιαφερομένη για τα ξένα Αμοιβαία Κεφάλαια περισσότερο απ’ ό,τι για τον εθνικό πλούτο. Έπειτα, οι καλές μας κυβερνήσεις, αντί να καταργήσουν δια νόμου τα “πανωτόκια” της κρίσιμης περιόδου 2009-22 και να εξατομικεύσουν τις δανειακές συμβάσεις, τις εκχώρησαν στα “κοράκια” που τώρα αντικαθιστούν τον έτερον των συμβαλλομένων στην δανειακή σύμβαση, καταργώντας ολόκληρο το ενοχικό δίκαιον της χώρας .

Επέτρεψαν την “Τιτλοποίηση” των δανείων που φθάνει μέχρις πάτου της αξίας του ομαδοποιημένων δανείων – θεσμό ξενόφερτο στο ελληνικό δίκαιο – κατ’ απαίτηση των πιστωτών, που τώρα ομολογούν “mea culpa” για τ’ αυστηρά μέτρα των μνημονίων (βλέπε την σχετική δήλωση Γιούνγκερ).

Σαν μη έφθανε αυτό, οι “νομοθέτες” μας επέτρεψαν να γίνουν οι τράπεζες… μεσιτικά γραφεία που διαμόρφωσαν δύο “αντικειμενικές” τιμές ακινήτων στο ήμισυ της αγοραίας αξίας, για να διευκολύνουν την απάτη εις βάρος των δανειοληπτών. Και επειδή το προϊόν της απάτης δεν επαρκεί για την εξόφληση της απαιτήσεως, κατάσχουν και την περιουσία των εγγυητών της δανειακής συμβάσεως, με αποτέλεσμα να διευρύνονται τα κέρδη εκ της “Τιτλοποιήσεως”.

Που μας οδηγεί ο Άρειος Πάγος…

Αυτή έπρεπε να αποκληθεί “Σφαγείον” των οφειλετών, όπως του Σάϋλοκ στο “Έμπορο της Βενετίας”, του Σαίξπηρ, που απαίτησε εις εξόφληση “μία λίβρα κρέας” του οφειλέτη του. Εκεί όμως υπήρχε ένας Δόγης, να προστατεύσει τον Αντώνιο από την σφαγή, ενώ ενταύθα διάφοροι… Γκαουλάϊτερ!

Αν είχαν διαγραφεί τα “πανωτόκια” και προσφέρονταν τα δάνεια στους δανειολήπτες όχι στο 4% της αξίας των αλλά λίγο πιο πάνω, πολλοί οφειλέτες θα είχαν εξοφλήσει τις υποχρεώσεις των, ιδίως εάν τους εδίδετο κάποια παράταση, ώστε να μη θιγούν οι ισολογισμοί των τραπεζών – κι όχι να καταγγέλλουν το δάνειο άνευ προειδοποιήσεως και να το καθιστούν ληξιπρόθεσμο ακόμη και όταν εξυπηρετείται.

Πάντα ταύτα συνέβησαν εξ’ αιτίας του “κατ’ εξαίρεσιν” που κατέστη κανόνας και με την πρόσφατη απόφαση που πήρε Άρειος Πάγος, το Ανώτατο δικαστήριο της χώρας, όπου πράγματι αδέσμευτοι δικαστές μειοψήφησαν, προς τιμήν των.