Ποιο είναι το νέο υπόδειγμα επιχειρηματία

Με μεγάλη επιτυχία εξελίσσεται η εξάρθρωση της ομάδας των μικρομεσαίων επιχειρήσεων η οποία τα προηγούμενα χρόνια διεκδίκησε ρόλο στη διαμόρφωση συνθηκών δημιουργίας εισοδήματος για αρκετά μεγάλο αριθμό απασχολουμένων, έστω κι αν η δράση της περιοριζόταν σε χαμηλά επίπεδα προστιθέμενης αξίας. Ίσως όχι τυχαία καθώς απαιτούσε μικρό κεφάλαιο για τον επιχειρηματία παρέχοντας, παράλληλα, τη δυνατότητα απαγκίστρωσης από δύσκολα διαχειρίσιμες καταστάσεις στις οποίες περιέρχονταν από κυβερνητικές αποφάσεις που εύκολα την καθιστούσαν θύμα της υποτέλειας την οποία καθιέρωσαν ως εθνική μας στρατηγική.

Με τον επιχειρηματία χαμηλά στην κλίμακα της υπόληψης στην κοινωνική συνείδηση, θέση για την οποία ευθύνεται και ο ίδιος σε κάποιο βαθμό αλλά σε μεγαλύτερο οι επιχειρήσεις που άρμεγαν (και συνεχίζουν) τα “μαστάρια” της κρατικής “αγελάδας”, κατέστη κοινωνικά αποδεκτή η “τιμωρητική” πολιτική κυβερνήσεων των οποίων η ολιγωρία, η αβελτηρία και η υποταγή κατακτά συνεχώς νέες κορυφές αυξάνοντας, συγχρόνως, τις αποποιήσεις κληρονομιών ένεκα πολλαπλασιασμού των χρεών.

Η δε πολιτική των “επιδομάτων και των διευκολύνσεων” ως συνταγή χορήγησης αναβολικών για να διατηρηθεί στη ζωή, δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσε να κερδίσει χρόνο για ανάνηψη καταλείποντας, δυστυχώς, μια επιχείρηση-ζόμπι στους απογόνους που τρομοκρατημένοι αποποιούνται την κληρονομιά του.

Αλήθεια, γιατί να κληρονομεί τις ζημίες της δράσης του ο αδελφός και τα ανίψια του αφού δεν συμμετείχαν και στα κέρδη της εξαναγκάζοντάς τους (αν περιήλθε σε γνώση τους ο κίνδυνος) σε αποποίηση της κληρονομιάς χρέους; “Τυχερός”, βέβαια, εκείνος που κατάφερε να την πουλήσει (ξεφορτωθεί) σε κάποια “ξένη επένδυση” ή αλυσίδα την οποία αδυνατεί να ανταγωνιστεί λόγω του ειδικού καθεστώτος λειτουργίας της που διευκολύνει την αλυσόδεση της μικρής μας αγοράς.

Με δεδομένο ότι το επιχειρηματικό περιβάλλον θα βαίνει τοξικότερο και ο ανταγωνισμός θα περιορίζεται στην ελεγχόμενη οικονομία μας, τα περιθώρια για τον επίδοξο και υφιστάμενο επιχειρηματία θα στενεύουν καθηλώνοντάς τον στο “μεροδούλι-μεροφάι”. Οι ολιγαρχικές αγορές απεχθάνονται τις ανατροπές που μπορεί να προκαλέσει ο μικρομεσαίος ζημιώνοντας και αμφισβητώντας, παράλληλα, την εξουσία των ολιγαρχών που θέλουν να απομυζούν και την τελευταία ρανίδα των επενδύσεών τους κρατώντας πίσω την εξέλιξη.

Συνεπώς, η συνθήκη ανέλιξής του μπορεί να διασφαλιστεί μόνο από τον ίδιο βελτιώνοντας τις δεξιότητές του ώστε να αναχθεί σε υψηλότερα επίπεδα καινοτομικής δημιουργίας, ή να συμβιβαστεί στην απλή επιβίωσή του εστιάζοντας ως τεχνίτης στο χώρο των επισκευών εξοπλισμού και των συντηρήσεων εγκαταστάσεων που θα διευρύνεται όσο η κρίση θα βαθαίνει, επιβεβαιώνοντας τη διαχρονική  αξία του «μάθε τέχνη κι άστηνε κι όταν πεινάσεις πιάστηνε»!

Υπόδειγμα επιχειρηματία

Για να γίνει και παραμείνει επιχειρηματίας δεν αρκούν το πάθος, η επιμονή και η ανθεκτικότητα (πόσα πια να υπομένει!), η θέληση για ανεξαρτησία, αυτονομία και ευελιξία που τον χαρακτηρίζουν ως προσωπικότητα. Απαιτούνται και οι κατάλληλες δεξιότητες οι οποίες –όπως δείχνουν οι έρευνες- θα καταστήσουν πιθανότερη την υψηλότερη αύξηση πωλήσεων, κερδών και απασχόλησης σε σχέση μ’ εκείνους που αρκούνται στη βιωματική μάθηση και την όποια εμπειρία τους.

Η βελτίωση των διοικητικών και των τεχνικών δεξιοτήτων αυξάνει την πιθανότητα υψηλών επιδόσεων σε βαθμό που να δικαιολογεί την επένδυση στην προσωπική του ανάπτυξη ώστε να βοηθήσει και την επιχείρησή του. Δεξιότητες όπως η οργάνωση και διοίκηση, η ηγετική λειτουργία και διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού, η καινοτομία και η δικτύωση, η χρηματοοικονομική διαχείριση, το μάρκετινγκ και οι πωλήσεις, ο στρατηγικός σχεδιασμός κλπ., μπορούν να αποκτηθούν μέσω της εκπαίδευσης/κατάρτισης αλλά και της ανάγνωσης ειδικών βιβλίων ή αρθρογραφίας που βρίθει στο διαδίκτυο.

Σημαντική, επίσης, είναι και η δεξιότητα ανάθεσης καθηκόντων η επιτυχία της οποίας διασφαλίζεται με τον ορισμό των σωστών καθηκόντων (σαφής περιγραφή θέσης εργασίας, τωρινή και μελλοντική) του κατάλληλου συνεργάτη (ταιριάζει και ανταποκρίνεται στη θέση χωρίς να αισθάνεται ότι αδικείται ή εκτίθεται) με σωστό τρόπο (εξουσία, ευθύνη και έλεγχος)  ώστε να χειραφετηθεί λαμβάνοντας αποφάσεις μέχρι το όριο του νόμιμου και του ηθικού. Μέσω αυτής δεν επιδιώκεται μόνο η ανάδειξη του ικανού στελέχους αλλά και η αποτελεσματική διαχείριση της ομάδας για το έργο που της έχει ανατεθεί απαιτώντας προσεγμένη επιλογή και προσέγγιση της διαδικασίας.

Η λανθασμένη ανάθεση είναι δυνατό να “εκθέσει” ένα ικανό στέλεχος ή και την ίδια την επιχείρηση από την “ανεπάρκειά” του στη συγκεκριμένη θέση επιβάλλοντας την άμεση αποκατάσταση του λάθους. Μια διόρθωση η οποία θα εκτιμηθεί από τον “αδικημένο” αλλά και θα παρακινήσει την υπόλοιπη ομάδα της οποίας τα μέλη, απαλλαγμένα από το φόβο μην εκτεθούν, θα αναδείξουν δεξιότητες των οποίων την ύπαρξη πιθανώς αγνοούν και οι ίδιοι. Σε αντίθετη περίπτωση είναι πιθανό να ισχύσει η αρχή του Peter σύμφωνα με την οποία «κάθε εργαζόμενος σε μια ιεραρχία τείνει να καταλάβει το επίπεδο της ανικανότητάς του».

Μια αρχή που πρέπει να ληφθεί υπόψη λόγω του κινδύνου απαξίωσης ενός ικανότατου πωλητή, για παράδειγμα, με την προαγωγή του σε προϊστάμενο πωλήσεων καθιστώντας τον ανεπαρκή λόγω μειωμένων δεξιοτήτων μάνατζμεντ, ενώ θα ήταν καλύτερο να αυξηθεί η αμοιβή (ή τα ποσοστά) του ικανοποιώντας τον εγωισμό του παραμένοντας στη ζώνη της άνεσής του.