Ποιοι Έλληνες με ποια οικονομία!

Με το απόθεμα του κλέους των προγόνων μας να έχει εξαντληθεί (ούτε καν για τον εορτασμό των δύο αιώνων “ελευθερίας” επαρκούν) και την περιουσία της χώρας να βρίσκεται στο όριο της πλήρους υποθήκευσής της, η κυβέρνηση κομπάζει για την “εμπιστοσύνη” της διεθνούς κοινότητας προς την ελληνική οικονομία και όχι προς το οικόπεδο.

Θέτοντάς το διαφορετικά, συνιστά οικτρή αυταπάτη η οποιαδήποτε ελπίδα για ανάκαμψη, κοινωνική και οικονομική από πολιτικούς-επαίτες χωρίς αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια. Όταν η ακολουθούμενη πολιτική, δεκαετίες τώρα, διαμορφώνεται με βάση τα συμφέροντα και μόνο των “συμμάχων, εταίρων ή φίλων”, είναι επόμενο και η οικονομία να κινείται στο περιθώριο των οικονομιών τους, αξιολογούμενη ως μικρής καταναλωτικής ισχύος για να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη.

Αξίζει μόνο ως στοιχείο προώθησης των δικών τους συμφερόντων προκειμένου να διατηρήσουν τους διαύλους επαφής και διατήρησης του status quo στην περιοχή της εγγύς ανατολής, εποφθαλμιώντας τους ενεργειακούς της πόρους. Ως Ιφιγένεια, δηλαδή, για να εξευμενίσουν τον εξ ανατολών γείτονα που ανενδοίαστα χειρίζεται τα “θελκτικά του προσόντα” (τη μεγάλη αγορά και τον συστημικό κίνδυνο της χρεοκοπίας του) στο πλαίσιο διευκόλυνσης της ανάπτυξής του, που στηρίζεται στα “οικονομικά της αρπαγή”».

Καθώς «η αξία σου προσδιορίζεται από το τι αξίζεις για τους συμμάχους σου», όπως το έθεσε ο Κονδύλης, ό,τι μέχρι τώρα υπερβαίνει τη μετριότητά μας (οικόπεδο και ταλαντούχο ανθρώπινο δυναμικό) το ιδιοποιούνται φτωχαίνοντας μας ακόμη περισσότερο, σε βαθμό να προσμένουμε πάλι τον “Μόσκοβο” να μας  απελευθερώσει, από τον “γραικό” που εγκαταβιώνει μέσα μας!

Τοξικό επιχειρηματικό περιβάλλον

Μας δίνουν δανεικά επί υποθήκη και υπόσχονται χρήματα της ΕΕ, τα περισσότερα των οποίων θα πάνε στις τσέπες των ίδιων και των εντολοδόχων τους, τα λιγότερα στην ενίσχυση της “ψευδαιμονίας” (επιδόματα εξάρτησης και συντάξεις), μιας κοινωνίας σε αποχαύνωση και μόλις τα ψήγματα τους στην πραγματική οικονομία, τη μόνη ικανή να δημιουργεί πλούτο απαραίτητο για την αποτίναξη του οικονομικού μας ζυγού και την ανάκτηση μέρους (τουλάχιστον) της αξιοπρέπειάς μας.

Το χρόνιο τοξικό επιχειρηματικό περιβάλλον δεν είναι τυχαίο, ούτε και χωρίς σκοπιμότητα η ροή της χρηματοδότησης προς μια ολιγαρχία που σε καιρούς μακροχρόνιας κρίσης διαθέτει τη ρευστότητα να αποκτά “κοψοχρονιά” περιουσίες. Συσσωρεύοντας οικονομική ισχύ, όπως τα σιτηρά για λογαριασμό των ναζί, νομίζουν ότι θα της την αφήσουν οι επίγονοί τους!

Ούτε καν τις επιχειρήσεις της δεν θα είναι σε θέση να κρατήσει μόλις στερέψουν οι κρουνοί του δημόσιου-δανεικού χρήματος και παύσει η προστασία του υποτελούς συστήματος εξουσίας, χωρίς “αντισώματα” στον ανταγωνισμό. Με ανύπαρκτη τη δυνατότητα διαφθοράς (προσφιλή πρακτική πολλών “φίλων” και “εταίρων”), ο ανταγωνισμός φοβάται μόνο τον “εαυτό” του, συνιστώντας και το μοναδικό όπλο της επιχείρησης, απέναντι στον διαρκή και απροκάλυπτο πόλεμο φθοράς.

Καθώς δε, η σπουδαιότητα του όπλου βρίσκεται στη χρήση του, η πλέον ενδεικνυόμενη στρατηγική είναι ο “ανταρτοπόλεμος” απέναντι στους τακτικισμούς των κυβερνήσεων και της οικονομικής “ελίτ”, μέσω της πρακτικής “τα αγαθά copies κτώνται” και της μετάβασης από την αντιγραφή στην πρωτότυπη δημιουργία με σύμμαχο τη δημιουργική μίμηση και εχθρό το απλό “ξεπατίκωμα”.

Κρίσιμη η καινοτομία στην οικονομία

Η ιστορία βρίθει περιπτώσεων που δικαιώνουν την πρακτική της “αντίστροφης μηχανικής”, με πλέον πρόσφατη αυτή της Κίνας που, από υπεργολάβος των χωρών του Πρώτου Κόσμου, εξελίχθηκε σε οικονομική ηγέτιδα, αποξενώνοντάς τες ταυτόχρονα από την παραγωγή. Η δημιουργική μίμηση περιορίζει το κόστος πρωτοτύπου, ενισχύοντας την ικανότητα αποκωδικοποίησης και αφομοίωσης της τεχνολογίας, προκαλώντας ένα άλμα γνώσης και σκέψεις “έξω από το κουτί”.

Οι αποκλίνουσες σκέψεις ανατρέπουν κατεστημένες αντιλήψεις και νοοτροπίες, αποδομούν τον φόβο του καινούριου, αναδεικνύοντας και τη δυνατότητά του να εξελιχθεί σε καινοτομία. Η καινοτομία, ως κρίσιμη ικανότητα επιβίωσης, δεν περιορίζεται μόνο στη δημιουργία νέων προϊόντων-υπηρεσιών, αλλά αφορά και σε άλλους τομείς ή λειτουργίες (χρηματοδότηση, επιχειρηματικά μοντέλα, διαδικασίες μάνατζμεντ, μάρκετινγκ, παραγωγής, διάθεσης κλπ).

Τροφοδοτείται από την αμφισβήτηση και την ανατροπή καθιερωμένων αντιλήψεων και παραδοχών, την αποτυχία που οδηγεί σε τεκμηριωμένη γνώση, την διαρκή μάθηση, την αναζήτηση νέων και ασυνήθιστων απαντήσεων, γιατί κάθε πρόβλημα επιδέχεται περισσότερες της μιας λύσεως. Επίσης, από την κατανόηση των αλλαγών, την αντίληψη ότι το σύνολο δεν είναι συμπαγές αλλά απαρτίζεται από τμήματα δεκτικά τροποποιήσεων, βελτιώσεων και ανασυνθέσεων.

Υποστηρίζεται σημαντικά από την ενσυναίσθηση του επιχειρηματία που, προσεγγίζοντας το πρόβλημα από τη σκοπιά του πελάτη, προτείνει την κατάλληλη λύση κατανοώντας, παράλληλα, ότι καινοτομία συνιστά μόνο ό,τι επιδέχεται εμπορική αξιοποίηση και όχι οποιαδήποτε καινοφανής ιδέα, ή εφεύρεση και ανακάλυψη. Δηλαδή, είναι η επιχειρηματικότητά του αυτή που προσδιορίζει την καινοτομία (όχι το αντίθετο) και την καθιστά χρήσιμη για όλους.

“Νυν υπέρ πάντων αγών”!

Οι εκτός του συστήματος εξουσίας επιχειρηματίες, έχοντας υποστεί στο πετσί τους τον ιδιότυπο ανταγωνισμό της πολιτείας, υπό την ομηρεία της οποίας τελούν, πρέπει να επανεξετάσουν τη λειτουργία τους αλλάζοντας μοντέλο ή δραστηριότητα πλησιέστερη προς την υφιστάμενη για την εξοικονόμηση πόρων.

Δοθέντος ότι η “πενία τέχνας απεργάζεται”, ας ψαχθούν προς την κατεύθυνση των χαμηλής τεχνολογίας εισαγόμενων προϊόντων που, διαλύοντάς τα στα “εξ ων συνετέθησαν” και διαφοροποιώντας τα ώστε να μη θιγούν δικαιώματα, μπορούν να παράγουν υποκατάστατα εφάμιλλης ποιότητας και ανταγωνιστικής τιμής.

Δεν είναι εύκολο, καθώς το καθεστώς «ό,τι εισάγεται δεν παράγεται στη χώρα» περιόρισε σημαντικά τις παραγωγικές επενδύσεις και τη δυνατότητα ταχείας αναδίπλωσης, ατόνησε αντανακλαστικά και κατέστησε αδήριτη την ανάγκη για ρεκτιφιέ στη μηχανή του νου. Όμως, “νυν υπέρ πάντων αγών”! Τι άλλο μας μένει;