Ποιοι μισθωτοί μπορούν να πάρουν ηλεκτρικά ΙΧ στην Ελλάδα

Οι τιμές των αυτοκινήτων αλλά και των εισαγόμενων σε κάθε χώρα προϊόντων, διαμορφώνονται συνήθως με καθοριστικό κριτήριο το κατά κεφαλήν εισόδημα, ειδικά αν αποτελούν είδη ανάγκης. Καμία κυβέρνηση όμως δεν λέει “θα βάλω σε διατίμηση το χαβιάρι”. Όποιος “τα έχει”, ας το αγοράσει. Στην Ελλάδα εντούτοις η πολιτεία σοβαρολογεί, όταν καλεί τους Έλληνες να πάρουν ηλεκτρικά οχήματα. Και λέει ότι δίνει και “γενναία επιδότηση”.

Και σε άλλες χώρες οι τιμές μοιάζουν εκτός τόπου και χρόνου. Στην Ινδία για παράδειγμα το πιο φτηνό (βενζινοκίνητο) αμάξι κάνει 8.300 ευρώ, ενώ ο μέσος μισθός είναι 382 ευρώ. Οπότε γιατί να μην πωλείται το ηλεκτρικό ΙΧ στην Ελλάδα 30.000 και 40.000 ευρώ, αφού ο μέσος μισθός είναι 850 ευρώ και ο βασικός 586; Μόλις δύο ηλεκτρικά αυτοκίνητα στοιχίζουν “φθηνά” στην Ελλάδα, δηλαδή 19.000 ευρώ, αλλά είναι μικρά. Ουσιαστικά απευθύνονται ή σε νέους στην ηλικία ή σε όσους έχουν την πολυτέλεια για δεύτερο ΙΧ ειδικά για μέσα στην πόλη. Τώρα ποιος νέος με βασικό μισθό θα βρει να δώσει δώσει 19.000 ευρώ για ΙΧ, είναι άλλο ζήτημα.

Κάποιες χώρες προηγούνται εντυπωσιακά στις πωλήσεις ηλεκτροκίνητων, αλλά είναι εκείνες που έχουν αυτή τη στιγμή καλύτερο “καλάθι νοικοκυράς” και καλύτερο βιοτικό επίπεδο. Οι πωλήσεις ηλεκτρικών αυτοκινήτων στον τόπο μας μένουν περίπου στο 5% των παραγγελιών, γιατί ο μέσος μισθός στην Ελλάδα δεν επιτρέπει την αγορά τόσο ακριβών οχημάτων και ο κόσμος περιμένει να πέσουν οι τιμές.

Μέχρι στιγμής, φέτος, στις παραγγελίες νέων αυτοκινήτων, το 53% αφορούσε κλασικά βενζινοκίνητα, το 21% τα υβριδικά εξηλεκτρισμένα και το 15% τα πετρελαίου. Τα αμιγώς ηλεκτροκίνητα πήγαν περίπου στο 5% ενώ το 2020 ήταν στο 1%. Στην αύξηση του μεριδίου των ηλεκτροκινήτων και των υβριδικών σημαντικό ρόλο έπαιξε ότι παραγγέλθηκαν πολλά από τις δημόσιες υπηρεσίες, αλλά και το ότι πολλά υβριδικά είναι σε προσιτές τιμές.

Βέβαια υπάρχουν πάντα εκείνοι που μπορούν να δώσουν κάτι παραπάνω για ρόδες, αφού και φέτος πουλήθηκαν μέχρι στιγμής 300 Πόρσε, Λαμποργκίνι, Μαζεράτι, Τζάγκουαρ και εν γένει οχήματα πολυτελείας. Ομως το ηλεκτρικό αυτοκίνητο δεν πρέπει λογικά να απευθύνεται στην μπουρζουαζία. Πρέπει να απευθύνεται στην μεσαία τάξη, η οποία όμως, αφού εξαφανίσθηκε με την χρεοκοπία, έφαγε τώρα και ένα χαστούκι από την πανδημία.

Δουλεύοντας ισοβίως μόνο για το ΙΧ

Ας υποθέσουμε ότι κάποιος θέλει να αγοράσει ένα ηλεκτρικό ΙΧ που τιμάται, μετά από έκπτωση, 30.000 ευρώ και δίνει ένα πεντοχίλιαρο προκαταβολή, θέλοντας να εξοφλήσει τα υπόλοιπα 25.000 ευρώ με δόσεις. Αν διανοείται την πενταετία, θα πρέπει να βρίσκει 500 ευρώ το μήνα και θα δώσει άλλα 3.000 ευρώ σε τόκους. Οι περισσότεροι δεν μπορούν να δίνουν 500 το μήνα μόνον για την εξόφληση του ΙΧ, δεδομένου ότι αν προστεθεί και το κόστος συντήρησης, οι τυχόν επισκευές, η ασφάλεια και τα τέλη κυκλοφορίας, τότε στο σπίτι χρειάζεται πάνω από ένας μέσος μισθός μόνον για το ΙΧ.

Αν ο ενδιαφερόμενος σκεφτεί να κάνει περισσότερες δόσεις, ώστε να δίνει μόνο 250 το μήνα, τότε θα πληρώσει τελικά ένα πεντοχίλιαρο σε τόκους, και όταν επιτέλους έχει εξοφλήσει το όχημα, σε 10 χρόνια, θα πρέπει να βάλει άλλο δάνειο στο κεφάλι του για να αγοράσει καινούργιο. Είναι επίσης άγνωστο ποια θα είναι η αγοραστική αξία του χρυσοπληρωμένου ηλεκτροκίνητου δεκαετίας το οποίο τότε ο κάτοχός του θα θέλει να το ξεφορτωθεί για να πάρει καινούργιο.

Όποιος κατά συνέπεια κάνει 120 δόσεις, αν συνυπολογίσουμε και τα σχεδόν πάγια έξοδα του ΙΧ, θα πρέπει ισοβίως να βρίσκει 500 ευρώ το μήνα μόνον και μόνον για να διαθέτει ηλεκτρικό αυτοκίνητο. Καθώς στο σπίτι του σίγουρα θα πληρώνει και ΔΕΗ, ο ένας μισθός του ανδρόγυνου θα φεύγει μόνον για το ηλεκτρικό ΙΧ και για το ηλεκτρικό στο σπίτι. Οι εργένηδες δύσκολα θα το πάρουν, χωρίς επιδότηση από τους γονείς τους.

Οι Πόρσε κι εμείς οι υπόλοιποι

Μια έρευνα έδειξε ότι για να πάρει κάποιος Πόρσε στην Ελλάδα πρέπει να δουλεύει 15 χρόνια (και εννοείται να έχει δεύτερη δουλειά, γιατί αφου “μαζεύει” για την Πόρσε, πρέπει να ζει από κάτι άλλο).  Για να αγοράσει όμως κάποιος το ίδιο αυτοκίνητο στον Καναδά, χρειάζεται να δουλέψει μόνον τρία χρόνια. Και στην Ινδία πρέπει να δουλέψει περίπου τρις… ισόβια.

Αλλά και στην Ευρώπη η σύγκριση είναι θλιβερή για την Ελλάδα, που διαφημίζεται ως η φθηνότερη χώρα για να έχεις ηλεκτρικό ΙΧ, χωρίς όμως να εξηγεί κανείς ότι είναι φθηνή για τους τουρίστες ή τους αλλοδαπούς που ζουν στην Ελλάδα αμειβόμενοι για τηλε-εργασία από άλλη χώρα.

Τα χαμηλά εισοδήματα σε παραπάνω από τις μισές ευρωπαϊκές χώρες κρατούν σε χαμηλά επίπεδα και τις πωλήσεις των ηλεκτρικών οχημάτων. Στο κατωτέρω γράφημα φαίνεται ποιοι Ευρωπαίοι αγοράζουν μανιωδώς ηλεκτρικά οχήματα και ποιοι ούτε που το σκέφτονται.

Οι αυτοκινητοβιομηχανίες πάντως απευθύνονται στους έχοντες. Για παράδειγμα, στην Ινδία δεν απευθύνονται στο 1,3 δισ. των Ινδών, αλλά στο 10% από αυτούς που έχουν πολύ χρήμα. Για την Κίνα ισχύει το ίδιο. Μπορεί να μην είναι εύκολο να μαζέψει ο μέσος Κινέζος τριάντα χιλιάρικα για να αγοράσει ηλεκτρικό ΙΧ στο Πεκίνο, αλλά τα ακριβά προϊόντα προορίζονται πάντα για τους λίγους. Σε μια χώρα με πληθυσμό σαν της Κίνας, οι λίγοι είναι πολλοί: περίπου 140 εκατομμύρια.

Tα ηλεκτρικά αυτοκίνητα στην Κίνα τιμώνται γύρω στις 27.000 ευρώ με τον μέσο μισθό στο Πεκίνο να είναι 1.100 ευρώ. Μπορεί ο Κινέζος να αγοράσει το ηλεκτρικό όχημα; Μάλλον όχι. Στην πόλη αυτή η ΔΕΗ για ένα ζευγάρι είναι μόλις 41 ευρώ και η βενζίνη πωλείται 0,93 το λίτρο, τα τσιγάρα γνωστής διεθνώς μάρκας έχουν 2,8 ευρώ, αλλά ένα δυαράκι στο κέντρο νοικιάζεται 900 ευρώ.

Στην Ελλάδα ο μέσος μισθός είναι 850, στο φαστφουντάδικο τρως με 6 ευρώ ένα combo meal, το ψωμί έχει περίπου 1,5 ευρώ το κιλό, το ένα λίτρο γάλακτος 1,30 περίπου, η αμόλυβδη βενζίνη έχει κατά μέσο όρο 1,7 το λίτρο και ένα δυαράκι στο κέντρο νοικιάζεται 400 ευρώ ,ενώ η ΔΕΗ για μια μικρή οικογένεια είναι περίπου στα 150 το μήνα.

Ας δούμε και αλλού τους μέσους μισθούς. Στο Λονδίνο είναι 3.500, αλλά το δυαράκι νοικιάζεται 2.000 ευρώ, το ψωμί πάει 2,40 το κιλό και στο φαστ φουντ τρως με 7 ευρώ. Όμως ενώ οι Βρετανοί έχουν καλύτερο βιοτικό επίπεδο από των Ελλήνων, παρά το Brexit, οι τιμές των ηλεκτρικών αυτοκινήτων είναι ίδιες με τις δικές μας. Και μάλιστα τους δίνουν και 3.000 έξτρα μπόνους, χωρίς να λογαριάζουν το εισόδημα.

Στη Γερμανία το κράτος επιδοτεί με 6.000 ευρώ και οι εταιρείες περίπου με άλλα τρία χιλιάρικα. Στο Λουξεμβούργο επιδοτούν με 8.000 ευρώ. Στην Ιταλία δίνει 7.000 το κράτος, αν παραδώσεις το παλιό όχημα, και άλλα 1.000 ευρώ η αυτοκινητοβιομηχανία. Στη Γαλλία όπου ο μέσος μισθός είναι 2.900, υπάρχουν ηλεκτρικά οχήματα προς 15.000 ευρώ και τώρα ετοιμάζουν και ένα προς 12.000 ευρώ.

Στον Καναδά ο μέσος μισθός είναι 2.900, στο φαστφουντάδικο τρως με 10 ευρώ και το ψωμί έχει 6 ευρώ το κιλό. Εντούτοις, το κορεάτικο μοντέλο που κοστίζει 42.000 ευρώ στην Ευρώπη, εκεί κοστίζει 25.000. Μόνο στη Γερμανία “πέφτει” το συγκεκριμένο μοντέλο στα 35.000 ευρώ, επειδή εκεί το κράτος δίνει μεγαλύτερη επιδότηση και ας είναι στο Βερολίνο ο μέσος μισθός 2.800 ευρώ.

Στη Γερμανία παρεμπιπτόντως, τα τσιγάρα κάνουν 7 ευρώ και τα ενοίκια είναι διπλάσια από της Ελλάδας, αλλά το ηλεκτρικό είναι ελάχιστα πιο ακριβό από ό,τι στη χώρα μας, η βενζίνη είναι στα 1,42 ευρώ το λίτρο, το ψωμί στοιχίζει 2,50 ευρώ το κιλό και για έναν καπουτσίνο δίνεις 3 ευρώ. Υπενθυμίζουμε ότι η φραντζόλα του ψωμιού στην Ελλάδα είναι συνήθως βάρους 350-400 γραμμαρίων.