Πως εξηγείται η πισώπλατη μαχαιριά του Τραμπ στους Κούρδους

Αν παλιότερα οι ΗΠΑ έκαναν πολέμους για το πετρέλαιο, σήμερα, ο λόγος για τον οποίο δεν κάνουν πόλεμο με το Ιράν, είναι και πάλι το πετρέλαιο. Η οικογένεια Μπους ήταν αδιαμφισβήτητα πολύ κοντά στους ενεργειακούς κολοσσούς των ΗΠΑ, μιας και οι ίδιοι ήταν παραδοσιακοί πετρελαιάδες. Και μπορεί κανείς να τους αποκαλέσει όχι απλά συμμάχους της βιομηχανίας υδρογονανθράκων, αλλά πολύ περισσότερο να τους θεωρήσει άνετα ως “σάρκα εκ της σαρκός της”. Ο Τραμπ δεν είναι πετρελαιάς και υποστηρίζεται από άλλα λόμπι στις ΗΠΑ. Σίγουρα όμως δεν είναι αντίπαλός τους και εκτιμώ ότι αποτελεί σύμμαχο των αμερικανικών πολυεθνικών ενέργειας.

Βαθύτατα Ρεπουμπλικάνοι, πατέρας και υιός Μπους, (όπως άλλωστε και ο Τραμπ), έκαναν τον Α’ και Β’ πόλεμο του Κόλπου. Ο πατέρας Μπους, από τις 12 Ιανουαρίου ως τις 27 Φεβρουαρίου του 1991, με σκοπό την απελευθέρωση του Κουβέιτ. Ο αμερικανικός στρατός έφτασε λίγο έξω από την Βαγδάτη, “κατατροπώνοντας” τον Σαντάμ Χουσεΐν. Ο πολύνεκρος αυτός πόλεμος κόστισε 61 δισ. δολάρια, από τα οποία οι ΗΠΑ έβαλαν τα 10 και τα υπόλοιπα οι σύμμαχοι.

Δέκα χρόνια αργότερα, ο υιός Μπους ξεκίνησε την θητεία του κυνηγώντας τρομοκράτες στα βουνά του Αφγανιστάν με την επιχείρηση “Διαρκής Ελευθερία” ως πράξη αντιποίνων για το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους. Στις 20 Μαρτίου 2003, μαζί με τον Τόνι Μπλερ αποφασίζουν την επέμβαση στο Ιράκ με σκοπό την ανατροπή του καθεστώτος Σαντάμ Χουσεΐν. Μια επιχείρηση που κόστισε περίπου όσο και η προηγούμενη.

Αυτοί ήταν ουσιαστικά οι δύο πόλεμοι του Κόλπου που στοίχισαν χιλιάδες ζωές. Φυσικά, δεν υπάρχει ούτε ένας σοβαρός άνθρωπος σήμερα που να πιστεύει ότι όλα αυτά έγιναν στο πλαίσιο κάποιας ανθρωπιστικής δράσης, ή εν πάση περιπτώσει στο πλαίσιο κάποιας εθνικής πολιτικής κρατών του ΟΗΕ, προκειμένου να υπερασπιστούν πανανθρώπινες αξίες. Όλα αυτά συνέβησαν για τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων. Κυρίως για τα κοιτάσματα πετρελαίου, αλλά και για τα πεδία φυσικού αερίου, το οποίο από τότε έδειχνε ότι ήταν το αγαθό που θα έχει την μεγαλύτερη αύξηση στην ζήτησή του τα επόμενα χρόνια.

Η οικογένεια Μπους και ο Τραμπ

Πολλοί πιστεύουν ότι αν διοικούσε σήμερα την Αμερική η οικογένεια Μπους, τότε οι ΗΠΑ θα είχαν εισβάλει ήδη στον επόμενο στόχο, δηλαδή στο Ιράν. Όπως επίσης, ότι αν δεν διοικούσαν οι Ρεπουμπλικάνοι, αλλά οι Δημοκρατικοί (Κλίντον, Ομπάμα ή η Χίλαρυ), το Ιράν θα είχε δεχτεί ήδη την στρατιωτική εισβολή των ΗΠΑ. Ο λόγος, σαφώς, θα ήταν τα κοιτάσματα των υδρογονανθράκων και οι αγωγοί πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Σ’ αυτό το σημείο διαφωνώ. Όποιος κι αν διοικούσε σήμερα τις ΗΠΑ, θα έκανε αυτό ακριβώς που κάνει και ο Τραμπ. Θεωρώ ότι όποιος πιστεύει το αντίθετο τρέφει αυταπάτες, ή δεν μπορεί να δει την παγκόσμια οικονομία ως σύνολο, ή απλώς και σκέπτεται ιδεολογικά. Ο ρόλος που έχουν πλέον οι ενεργειακές πολυεθνικές είναι πολύ μεγαλύτερος σε όγκο από αυτόν που κατείχαν πριν δυο δεκαετίες αναφορικά με την παρέμβασή τους στην πολιτική.

Σήμερα οι πολυεθνικές δεν έχουν απλά κάποιο ρόλο, όπως στο παρελθόν. Δημιουργούν πλαίσιο, το οποίο οι πολιτικοί αδυνατούν να παρακάμψουν, να βγουν έξω από αυτό, ακόμη κι αν ονομάζονται Βλάντιμιρ Πούτιν ή Ντόναλντ Τραμπ. Στην σημερινή οικονομία όπου πρωταγωνιστούν οι παγκόσμιες δυνάμεις του αποπληθωρισμού, οι ενεργειακοί κολοσσοί έχουν λάβει ήδη τα μαθήματά τους.

Σαφώς και γνωρίζουν ότι αυτό που υπέστησαν το 2008 με την εκτίναξη του βαρελιού στα 148 δολάρια, ήταν καταστροφικό για τους μεγάλους πελάτες τους. Δηλαδή για τους βιομηχάνους, που είδαν τα εργοστάσια τους να παλεύουν με την κατάρρευση. Τότε η μέση τιμή του γαλονιού βενζίνης στα αμερικανικά πρατήρια, είχε περάσει πάνω από τα τέσσερα δολάρια με αποτέλεσμα να έχουν πρόβλημα και οι πολίτες στην καθημερινότητά τους. Γεγονότα που επηρέασαν αρνητικά επί μια πενταετία την ροή της κατανάλωσης και φυσικά τα καθαρά τους κέρδη.

Τι φοβούνται οι ΗΠΑ

Στα σημερινά επίπεδα των 56-58 δολαρίων το βαρέλι, η τιμή της βενζίνης στα αμερικανικά πρατήρια, κυμαίνεται στα 2,7 δολάρια το γαλόνι, ενώ οι εργοστασιάρχες δεν αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα κόστη στην παραγωγή τους. Τι θα συνέβαινε σήμερα στην οικονομία των ΗΠΑ αν για παράδειγμα τα επίπεδα του πετρελαίου έφταναν αίφνης και πάλι στα 150 δολάρια το βαρέλι; Το έχει σκεφτεί κανένας αυτό;

Μήπως, λοιπόν, εκεί κρύβεται και η απροθυμία του Τραμπ να εισβάλει στο Ιράν; Υπάρχει επίσης και κάτι άλλο, το οποίο διαφοροποιεί σήμερα την κατάσταση σε σχέση με όσα ίσχυαν παλιότερα. Σήμερα, ο νούμερο ένα πωλητής πετρελαίου παγκοσμίως είναι οι ΗΠΑ και όχι κάποια χώρα του Κόλπου. Με αυτά που κάνει στα στενά του Ορμούζ και πρόσφατα στην Υεμένη, το Ιράν τροφοδοτεί και την οικονομική δυσπιστία απέναντί του. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι πολλές χώρες να προτιμούν τις ΗΠΑ ως προμηθευτή πετρελαίου παρά χώρες του Κόλπου. Άρα; Χρειάζεται να το αναλύσουμε παραπάνω;

Και τι είναι αυτό που φοβούνται οι ΗΠΑ περισσότερο ακόμα και από τον ίδιο τον πόλεμο στην παρούσα φάση; Είναι η “απειλή πολέμου”! Και μάλιστα η απειλή ενός γενικευμένου πολέμου. Ενός πολέμου που μπορεί να έχει στόχο την καταστροφή πετρελαιοπηγών. Άλλωστε, αυτό το σενάριο το εξετάζουν από πολύ παλιά. Ήταν αυτό το “κακό σενάριο” που τους ώθησε να ονομάσουν την στρατιωτική επιχείρηση τους στον Κόλπο “Καταιγίδα της Ερήμου”! Γιατί καταιγίδα; Διότι αν δεν ήταν καταιγίδα και δεν ήταν αστραπιαία, ο Σαντάμ θα μπορούσε να καταστρέψει τις πετρελαιοπηγές και να δημιουργήσει μόνιμο πλήγμα στην οικονομία της Δύσης.

Σήμερα, οι Αμερικανοί φοβούνται περισσότερο από ποτέ μια τέτοια εξέλιξη. Φοβούνται, ότι μια καταστροφική ενέργεια σε μεγάλες πετρελαϊκές εξέδρες και πλατφόρμες, θα εκτοξεύσει σε επίπεδα ρεκόρ τις τιμές του πετρελαίου και φυσικού αερίου. Φοβούνται ότι μεγάλες καταστροφές στους αγωγούς στον Κόλπο, ή ακόμα και στη Νιγηρία, μπορεί να διαλύσει τον καλπασμό της οικονομίας τους. Αυτό, άλλωστε, ήταν και το κρυφό μήνυμα της επίθεσης στις πετρελαιοπηγές της Aramco.

Αν κάποιος ψάχνει, λοιπόν, απάντηση στο ερώτημα γιατί ο Τραμπ μαχαιρώνει πισώπλατα τους πιστούς συμμάχους των ΗΠΑ, τους Κούρδους του YPG, αλλά και γιατί υπομένει τα καμώματα του Ερντογάν στην Συρία, πρέπει να στραφεί σ’ αυτό το πλαίσιο, προκειμένου να λύσει την εξίσωση. Χωρίς να αμφισβητώ ότι στο μέλλον το Ιράν και οι σύμμαχοί του μπορεί να δεχτούν στρατιωτικά πλήγματα, εξετάζοντας την παρούσα οικονομική συγκυρία, λέω ξεκάθαρα ότι αν παλιότερα οι ΗΠΑ έκαναν πολέμους για το πετρέλαιο, σήμερα, ο λόγος για τον οποίο δεν επιτίθενται στο Ιράν, είναι και πάλι το πετρέλαιο!