Πώς η πανδημία μετάλλαξε επιχείρηση και επιχειρηματία

Στις επιχειρήσεις και στο μάρκετινγκ είναι συνήθης η πρακτική της διαφοροποίησης του προϊόντος με σκοπό την αναθέρμανση της ζήτησης και την επιμήκυνση του κύκλου ζωής του, άρα και της αύξησης των εσόδων τους. Στο πλαίσιο του εντεινόμενου ανταγωνισμού, τις περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας για μια επιχείρηση διασφαλίζει εκείνο που ενσωματώνει νέα και πραγματικά χαρακτηριστικά (τεχνικά, ποσοτικά, τιμής κλπ.), χωρίς να περιορίζεται απλά και μόνο στο περιτύλιγμα.

Η επιχείρηση, ως ένα προϊόν της δημιουργικότητας του ανθρώπου, έχει και αυτή την ανάγκη της διαφοροποίησης κάθε λειτουργίας και διαδικασίας της προκειμένου να διεκδικήσει, διατηρήσει και διευρύνει το αγοραστικό της κοινό του οποίου αλλάζουν διαρκώς οι ανάγκες. Στη μακροχρόνια και επιδεινούμενη κρίση που μας ταλανίζει ως κοινωνία και οικονομία, ο φόβος του κορoνοϊού εκτός της παράλυσης και του τρόμου που προκάλεσε οδηγώντας σε αλλαγή συμπεριφοράς, τόσο σε ό,τι αφορά στην υγεία (τον παρονομαστή μας) όσο και στο καταναλωτικό μοντέλο, ας ιδωθεί ως ευκαιρία πυροδότησης αλλαγών στη στάση του επιχειρηματία και συνεπώς της επιχείρησης.

Η εμμονή σε ένα σχέδιο ανεξάρτητα από τις περιστάσεις, δηλώνει ακαμψία που διακινδυνεύει την ύπαρξή τους παρά εστίαση στην επιβεβλημένη επανεξέταση της ακολουθούμενης στρατηγικής λόγω της αναπόφευκτης –αρεστής ή όχι– αλλαγής, αναδεικνύοντας την ταχύτητα αναπροσαρμογής καλύτερη από την ταμειακή ρευστότητα και την ευελιξία σε ανταγωνιστικό πλεονέκτημα.

Η συμμόρφωση στους νέους κανόνες, χωρίς να είναι παραίτηση, μαζί με την ικανότητα προσαρμογής συνδράμουν στην επιβίωση και στην ευδόκιμη πορεία σ’ έναν συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο. Η ικανότητα να κινείται γρήγορα και χωρίς κόμπλεξ, ξεπερνώντας τα εμπόδια που στη χώρα μας αναδύονται συχνά από τυχαίες ή σκόπιμες αποφάσεις των κυβερνήσεων, καθιστά τον επιχειρηματία ισχυρότερο απέναντι στο απρόσμενο που, άλλωστε, συνιστά συνθετικό στοιχείο της δράσης του.

Για να επιβιώσει μια επιχείρηση

Εκγυμνάζοντας αδιάλειπτα τον εαυτό του (mind & body building) ως δρομέα στιπλ σε έναν στίβο ανοριοθέτητων διαδρομών, όπως ο επιχειρηματικός, διατηρεί ετοιμότητα ανταπόκρισης στις νέες συνθήκες· ακόμη κι αν χρειαστεί “πρώτα να πυροβολήσει και μετά να σημαδέψει” κερδίζοντας χρόνο, αποπροσανατολίζοντας τον υφιστάμενο ή νεοεισερχόμενο ανταγωνισμό.

Επιπλέον, επιλύει προβλήματα δικά του και των πελατών προλαμβάνοντάς τα με την εισαγωγή καινοτομιών, διαμορφώνοντας την κατάλληλη κουλτούρα, βελτιώνοντας διαδικασίες, αίροντας ανεπάρκειες και συντομεύοντας χρόνους. Μαθαίνει να διακρίνει τη διαφορά μεταξύ χρήσιμων ευκαιριών και άχρηστων περισπασμών καθώς δεν είναι πάντα άμεσα προφανείς, προβάλλοντάς τες πάνω στη μεγάλη εικόνα της επιχείρησης που έχει οραματιστεί.

Τίποτα από αυτά δεν θα είναι εφικτό χωρίς τη στήριξή του σε πραγματικά δεδομένα αντλούμενα μέσω των εξίσου ευέλικτων συστημάτων της τεχνολογίας, για γρήγορες αποφάσεις και άμεσες ενέργειες αξιοποιώντας ακόμη και ψήγματα πληροφοριών κάθε πηγής προκειμένου να συνθέτει καινοτόμες προτάσεις αξίας.

Ο ρόλος της ομάδας

Καθώς το ένστικτο ή η αίσθησή του δεν επαρκούν, είναι ευφυές να αντλεί περισσότερες πληροφορίες αλλά και σοφό συνάμα να επιζητά τις απόψεις των συνεργατών (πόσο μάλλον και εμπλεκόμενων στην υλοποίηση) προκειμένου να νιώσει ότι η τελική του επιλογή έχει τη δυναμική δημιουργίας της λύσης εκείνης η οποία θα ικανοποιήσει πληρέστερα την αγορά.

Απειλούμενος από τον υφέρποντα τεχνολογικό ολοκληρωτισμό, οφείλει να ενθαρρύνει την επιχειρηματική σκέψη και την αυτονομία των συνεργατών του προκειμένου να επιλύουν κάθε πρόβλημα πλησιέστερα προς την ανάδυσή του αποφεύγοντας πρωθύστερα και αχρείαστο κόστος. Μια μικρή και ευέλικτη ομάδα ανθρώπων, εξοπλισμένη με τα κατάλληλα εργαλεία, μπορεί να επιδιώξει την ποθητή διαφοροποίηση μετατρέποντας το μειονέκτημα της τεχνολογικής ισοπέδωσης σε πλεονέκτημα, δημιουργώντας τη δική της “μανιέρα” (wet ware) στη χρήση του λογισμικού.

Η σύνθεσή της απαιτεί η πρόσληψη να γίνεται αργά αλλά η απόλυση γρήγορα· δηλαδή, μετά από στάθμιση των απολύτως αναγκαίων –τωρινών και μελλοντικών– δεξιοτήτων και την άμεση απομάκρυνση εκείνου που αποδείχθηκε διαφορετικός από αυτό που ταιριάζει στις απαιτήσεις και την κουλτούρα της επιχείρησης. Το «ουδείς αναντικατάστατος» δεν πρέπει να ισχύει μόνο για τους ανθρώπους αλλά να περιλαμβάνει οτιδήποτε αποδεικνύεται ανεπαρκές και ανώφελο (διαδικασίες, τεχνολογία, κουλτούρα, επιχειρηματικό μοντέλο κλπ.). Θέτοντάς το διαφορετικά, για να θυμηθούμε και τον Φώκνερ, δε μπορεί να κολυμπήσει προς νέους ορίζοντες χωρίς να βρει το θάρρος να χάσει την ακτή από τα μάτια σου.

Τα αναγκαία “όπλα”

Παρότι δε, η συγκολλητική ουσία μεταξύ μελών και επιμέρους ομάδων είναι η εμπιστοσύνη, ο συνεχής έλεγχος της προόδου είναι εξίσου απαραίτητος καθώς προλαμβάνει τις αστοχίες βελτιώνοντας ανθρώπους και αποτελέσματα. Έχοντας υποστεί στην καμπούρα του κυβερνήσεις διαφορετικής ιδεολογίας και… συσκευασίας μα παρόμοιας πολιτικής, ο επιχειρηματίας αδικεί τον εαυτό του, περιμένοντας από αυτές κάτι που να δικαιώνει τις θυσίες των προγόνων, για τις οποίες τόσος λόγος –και μόνο– γίνεται.

Οι αφέντες χρησιμοποιούν τις κυβερνήσεις τις εκχωρούν την εξουσία με τη δική μας ψήφο και πρόσχημα τη “βελτιωμένη” διαφοροποίηση, τις χρησιμοποιούν ως κοινοπραξίες που λύνονται μετά την περάτωση του συγκεκριμένου έργου για το οποίο συστάθηκαν. Έτσι αφενός μεν, χρησιμοποιούν τον φόβο της πτώσης τους σε περίπτωση παρέκκλισης από τις εντολές που έχουν λάβει, όπως ξεκάθαρα δηλώνει η φράση «αν αγοράσω το εμβόλιο Sputnik θα πέσει η κυβέρνησή μου» του πρωθυπουργεύωντος της τρέχουσας περιόδου, και αφετέρου, μοχλεύουν την αισιοδοξία ημών μέχρι την επόμενη κατάρρευσή της. «Καληνύχτα», λοιπόν, «και Καλή Τύχη»!