Πώς οι Ιταλοί πληρώνουν τα σπασμένα των globalized fashionistas

Η “διαχείριση κρίσεων” ορίζεται ως η μεθοδολογία εκείνη που περιλαμβάνει συγκεκριμένο σχέδιο, οργάνωση, καθοδήγηση και έλεγχο κατά τη σημαντική περίοδο ακριβώς πριν, κατά τη διάρκεια, και μετά από μία καταστροφή. Στόχος είναι να ελαχιστοποιηθούν οι τυχόν απώλειες των πόρων ενός οργανισμού ή επιχείρησης ή κράτους από αυτή την καταστροφή. Σημαντικό είναι ότι οι συγκεκριμένοι πόροι θεωρούνται άκρως απαραίτητοι για την πλήρη επανόρθωση του οργανισμού αυτού.

Η διαχείριση κρίσεων περιλαμβάνει την αναγνώριση κινδύνων, την εκτίμηση κινδύνων, την κατάστρωση σχεδίου, την άμεση δράση, την “ανάρρωση” και τον έλεγχο του σχεδίου. Οι δύο πρώτες φάσεις για να καταστεί μία κρίση διαχειρίσιμη είναι η αναγνώριση και η εκτίμηση των κινδύνων.

Σε αυτές τις δύο πρώτες φάσεις ίσως η Ιταλία απέτυχε όσον αφορά την κρίση του κορονοϊού. Θα αναρωτηθούν οι αναγνώστες: μα καλά, εδώ κοντεύει να κλείσει η Ελλάδα, με την Ιταλία θα ασχολούμαστε; Εξηγώ: εάν οι παρακάτω “αιρετικές” υποθέσεις για τη γενεσιουργό αιτία εξάπλωσης του κορονοϊού στην Ιταλία αληθεύουν, τότε ίσως βγουν ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα για την αντιμετώπιση πιθανών μελλοντικών κρίσεων. Ίσως αποτελέσουν μάθημα για τη δημόσια διοίκηση αλλά και για την εταιρική ευθύνη στον ιδιωτικό τομέα.

Σύμφωνα με μία “αιρετική” άποψη, εδώ και αρκετά χρόνια πολλοί Ιταλοί επιχειρηματίες στη βόρεια Ιταλία έχουν πουλήσει τις εταιρείες δερμάτινων ειδών και κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων σε Κινέζους επιχειρηματίες. Όπως ίσως πολλοί δεν γνωρίζουν, η βόρεια Ιταλία είναι η καρδιά της ιταλικής μόδας. Σύμφωνα με την ίδια “αιρετική” άποψη η Ιταλία πριν πολλά χρόνια επέτρεψε σε 100.000 Κινέζους εργαζόμενους από τη Γιουχάν (την πόλη από την οποία ξεκίνησε η πανδημία το κορονοϊού) και τη Γουένζου (Wenzhou) να μετακομίσουν στην Ιταλία για να εργαστούν σε αυτά τα εργοστάσια, με απευθείας πτήσεις μεταξύ Γιουχάν και βόρειας Ιταλίας.

Η ίδια “αιρετική” άποψη υποστηρίζει ότι ίσως η πανδημία του κορονοϊού στην Ιταλία να συνδέεται με τα προαναφερθέντα. Σύμφωνα με την ίδια άποψη, η κινεζική μαφία εκμεταλλεύεται ιταλικά κλωστοϋφαντουργικά εργοστάσια με δεκάδες χιλιάδες παράνομους μετανάστες που μεταφέρουν εμπορεύματα “Made in Italy” στην Κίνα και αλλού. Αλήθεια; Ψέμα; Δεν μπορεί να γνωρίζει κανείς με βεβαιότητα.

Ιταλικές επιχειρήσεις σε Κινέζους

Το 2011 περίπου 21.000 Κινέζοι κατοικούσαν στο Μιλάνο. Το Μιλάνο διέθετε τη μεγαλύτερη κινεζική κοινότητα σε ολόκληρη την Ιταλία. Σύμφωνα με το BBC, το 2013 οι επιχειρήσεις ρούχων της βόρειας Ιταλίας είχαν ουσιαστικά παραδοθεί σε κινεζικά χέρια, ως αποτέλεσμα της παγκοσμιοποίησης. Περισσότερες από 4.000 ιταλικές επιχειρήσεις ρούχων του Πράτο είχαν πουληθεί σε Κινέζους.

Ας πάμε τώρα στην κρίση του κορονοϊού. H Γιουχάν μπήκε σε καραντίνα στις 23 Ιανουαρίου 2020. Η κινεζική πρωτοχρονιά ήταν στις 25 Ιανουαρίου 2020. Ίσως, χιλιάδες Κινέζοι είχαν ταξιδέψει εκείνες τις ημέρες ειδικά προς τη βόρεια Ιταλία είτε για τουρισμό είτε για να επισκεφθούν μέλη της οικογένειάς τους. Η εβδομάδα μόδας Μιλάνου πραγματοποιήθηκε μεταξύ 18-24 Φεβρουαρίου 2020. Ο μέσος όρος επισκεπτών της εβδομάδας μόδας του Μιλάνου ανέρχεται σε 20.000 άτομα. Τα έσοδα από την εβδομάδα μόδας εκτιμώνται σε περίπου 50 εκατ. ευρώ.

Οι αρχές του Μιλάνου, αλλά και όλοι οι εμπλεκόμενοι εταίροι, είχαν σχεδόν έναν μήνα στη διάθεσή τους να αποφασίσουν για την εβδομάδα μόδας του Μιλάνου. (Το πρώτο κρούσμα στην Ελλάδα επιβεβαιώθηκε στις 26 Φεβρουαρίου, δύο ημέρες μετά το πέρας της εβδομάδας μόδας του Μιλάνου. Ήταν η επισκέπτρια της έκθεσης μόδας στο Μιλάνο).

Εάν η προαναφερθείσα “αιρετική” άποψη αληθεύει για τους χιλιάδες Κινέζους εργάτες οι οποίοι ζουν στη βόρεια Ιταλία και οι οποίοι εργάζονται σε κινεζικές επιχειρήσεις ρούχων, τότε, κανείς στην ιταλική διοίκηση δεν σκέφτηκε ότι χιλιάδες Κινέζοι ίσως πηγαινοέρχονταν τις κρίσιμες ημέρες μεταξύ Γιουχάν (;) και Μιλάνου (και λόγω της κινεζικής πρωτοχρονιάς); Κανείς δεν σκέφτηκε, στο πλαίσιο μίας έστω υποτυπώδους διαχείρισης κρίσης, να προτείνει την ακύρωση της εβδομάδας μόδας του Μιλάνου;

Όπως προαναφέρθηκε, τα έσοδα από την εβδομάδα μόδας του Μιλάνου εκτιμώνται σε περίπου 50 εκατ. ευρώ. Το οικονομικό κόστος από τον κορονοϊό (πέραν των θανάτων συνανθρώπων μας) για την Ιταλία εκτιμάται μέχρι στιγμής μεταξύ 500-700 δισ. ευρώ. Με λίγα λόγια, για κάθε ένα ευρώ κέρδους που ίσως έβγαλαν οι globalized fashionistas του Μιλάνου, η πιθανολογουμένως λανθασμένη απόφαση για μη-ακύρωση της εβδομάδας μόδας του Μιλάνου θα κοστίσει στην Ιταλία 10.000-14.000 ευρώ. Αυτά είναι τα οικονομικά μίας αποτυχημένης διαχείρισης κρίσεων…