Πως θα ανακτηθεί η εθνική κυριαρχία

Γράφει ο Μάκης Ανδρονόπουλος  – 

Εάν η εθνική κυριαρχία που παραχωρήθηκε από τον Γιώργο Παπανδρέου το 2010, παραταθεί μέχρι το 2060, οπότε κατά τους υπολογισμούς των Βρυξελλών θα έχουμε αποπληρώσει το 75% του χρέους, τότε, θα φταίμε εμείς, όλοι εμείς. Δυστυχώς, οι μνημονιακές κυβερνήσεις δεν είχαν την τόλμη να αποδεχθούν πως πρόκειται για ένα πόλεμο, ούτε τόλμησαν να κηρύξουν τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όταν πολλοί πολίτες σιτίζονταν στα σκουπίδια κι όταν έφταναν οι καραβιές των προσφύγων.

Η επικείμενη έξοδος από το 3ο μνημόνιο αποτελεί -ενδεχομένως- μια ύστατη ευκαιρία για την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας εάν συνδυαστεί με 2+1 ακόμη κινήσεις. Ένας νέος συνταγματικός χάρτης και η ανάκτηση του ελέγχου του τραπεζικού συστήματος είναι οι δύο προϋποθέσεις, ταυτόχρονα με μια ακόμη, την δραστική ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας, για την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας.

Εδώ θα ασχοληθούμε με τις δύο πρώτες, επισημαίνοντας ως απολύτως θετική (αν και καθυστερημένη για μνημονιακούς λόγους) την έγκριση με διαδικασίες fast track αγοράς εξοπλιστικού υλικού, ύψους 1 δισ. ευρώ από την Επιτροπή Εξοπλιστικών της Βουλής. Ο επανεξοπλισμός της χώρας πρέπει να τεθεί ως μείζονα προτεραιότητα στις συζητήσεις με τους δανειστές στη μεταμνημονιακή κατάσταση.

Ριζική συνταγματική αλλαγή

Σε ότι αφορά το Σύνταγμα είναι σαφές ότι δεν μπόρεσε να αποτρέψει την χρεοκοπία της χώρας, καθώς οι θεσμοί επιβολής του είχαν ευτελιστεί από την Δικαιοσύνη και τις κυβερνήσεις, όπως περίτρανα αποδείχθηκε και κατά τον ανηλεή βιασμό του στην μνημονιακή περίοδο. Είναι δε αξιοσημείωτο ότι το περίφημο άρθρο 120 που εναποθέτει την τήρηση του συντάγματος στον πατριωτισμό των Ελλήνων, είναι τόσο γενικό που είτε εκλαμβάνεται ως μεταφυσική ευχή, είτε κάποιοι το ερμηνεύουν ως δυνατότητα ένοπλης αντίστασης έναντι των βιαστών του.

Είναι δεκάδες οι λόγοι για τους οποίους η αναθεώρηση δεν μπορεί να περιοριστεί στα άρθρα που προβλέπονται από το άρθρο 110. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε πως το ισχύον σύνταγμα είναι προϊόν μιας συνταγματικής υπέρβασης. Με το δημοψήφισμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή άλλαξε μεταδικτατορικά το πολίτευμα και καταργήθηκε η βασιλεία στην Ελλάδα, παρότι απαγορευόταν από το Σύνταγμα του 1952.

Η πρώτη Βουλή και η κυβέρνηση λειτούργησαν σαν να είχαν πρωτογενή συντακτική εξουσία, άσχετα εάν την κατονόμασαν αναθεωρητική. Συνεπώς, υπάρχει σχετικά πρόσφατο ιστορικό προηγούμενο συντακτικής διαδικασίας. Πρόσφατα, άλλωστε, η Ισλανδία απέκτησε νέο Σύνταγμα που προέκυψε από λαϊκή διαβούλευση και όχι από τη Βουλή, ενώ παλαιότερα κάτι ανάλογο είχε συμβεί στη Γαλλία (1958 επί ντε Γκωλ).

Πέραν τούτων, τα κόμματα και κυρίως η κυβέρνηση οφείλουν να εξηγήσουν στους πολίτες κατά πόσο μπορεί να γίνει μια ουσιαστική αναθεώρηση του Συντάγματος σε συνθήκες εκχωρημένης εθνικής κυριαρχίας λόγω των μνημονίων. Διαφορετικά οι πολίτες μπορεί να εκλάβουν την επερχόμενη αναθεώρηση ως προσπάθεια συνταγματοποίησης των μνημονιακών πολιτικών.

Η πρώτη αναθεώρηση από το 2009

Όπως σωστά είπε ο Γιάννης Ραγκούσης «δεν επιτρέπεται να την αντιλαμβανόμαστε (την αναθεώρηση) ως μία ακόμη ή ως την 4η αναθεώρηση στο Σύνταγμα του 1975. Οφείλουμε να τη συνειδητοποιήσουμε ως την 1η αναθεώρηση μετά την πτώχευση του 2009. Ως την πρώτη κρίσιμη συνταγματική αναθεώρηση που είναι ιστορικά επιφορτισμένη με την ευθύνη να λάβει υπόψη της τις αιτίες που οδήγησαν την πατρίδα μας στο χείλος του γκρεμού το 2009, καθώς και να ενσωματώσει συνταγματικές αλλαγές που θα προστατεύσουν τον ελληνικό λαό από μία επανάληψη των δραματικών καταστάσεων που έζησε τα τελευταία χρόνια».

Είναι δε επίσης αναγκαίο η σχέση Κράτους-Εκκλησίας να τερματιστεί οριστικά και διακριτά μετά από την προκλητική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για το μάθημα των θρησκευτικών και την αθώωση του γνωστού ρατσιστή μητροπολίτη. Τέλος, είναι αναγκαίο η Δικαιοσύνη, η οποία ασκείται από πρόσωπα και όχι αγίους, να ελέγχεται με ένα τρόπο που δεν θα καθιστά την ανεξαρτησία ανεξέλεγκτο συντεχνιακό και κομματικό πλεονέκτημα.

Τριετής κρατικοποίηση των τραπεζών

Ο δεύτερος πυλώνας ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας είναι ο έλεγχος του πιστωτικού συστήματος και αυτό για δύο λόγους:

• Πρώτον, γιατί η χώρα δεν αντέχει το κοινωνικό μακελειό που προκαλεί η νεοφιλελεύθερη διαχείριση των δανείων, όχι μόνο των κόκκινων, αλλά και των ρυθμισμένων. Χρειάζεται παρέμβαση δυναμική και απελευθερωτική. Δεν μπορεί όλη η καλλιεργήσιμη γη και η ακίνητη περιουσία να ελέγχεται από ξένα συμφέροντα.
• Δεύτερον, γιατί η ελληνική οικονομία με τους περιορισμένους πόρους που διαθέτει οφείλει να εστιάσει την χρηματοδότηση ορισμένων τομέων αιχμής. Πριν δύο εβδομάδες προτείναμε ένα σχέδιο ανάπτυξης με τα ελληνικά κεφάλαια του εξωτερικού εδώ.

Στη λογική αυτή, θα μπορούσαν να διατεθούν 10-12 δισ. ευρώ για την 4η ανακεφαλαιοποίηση που θα την κάνει το κράτος (αγοράζοντας και τις μετοχές των νυν μετόχων με ένα μικρό premium στη τιμή που αγοράστηκαν) με στόχο να κρατήσει τις μετοχές για 5 χρόνια και μετά να τις πουλήσει στο χρηματιστήριο, ώστε να βγάλει τα σπασμένα, όπως προέβλεπε το δεύτερο μνημόνιο. Θα μπορούσαν επίσης να χρησιμοποιηθούν κεφάλαια από τα περισσευούμενα 27 δισ. ευρώ του 3ου μνημονίου. και έτσι, να σβηστεί το άγος της παράδοσης των τραπεζών για 6 δισ. ευρώ σε ξένα funds, έναντι ενεργητικού 320 δισ. ευρώ.

Οι τράπεζες, παρά την σχετική εξυγίανσή τους, δεν θα μπορέσουν να παίξουν τον ρόλο που απαιτείται, διότι δεν έχουν σοβαρά κεφάλαια. Εάν γίνει η 4η ανακεφαλαιοποίηση με αυτόν τον τρόπο, εάν ρυθμιστεί και το ζήτημα των δανείων (κόκκινων και πορτοκαλί) εκτός συστήματος, τότε οι τράπεζες, πεντακάθαρες, θα μπορέσουν να βγουν στην αγορά για μια 5η ανακεφαλαιοποίηση. Αυτή θα τις επαναφέρει στον ιδιωτικό τομέα, ενώ το δημόσιο θα κερδίσει από την άνοδο της αξίας τους.

Όπως η Ιταλία πέτυχε ειδική ρύθμιση των προβληματικών τραπεζών της, όπως η Ισπανία απέφυγε επίσης με πολιτικούς όρους την ένταξή της σε πρόγραμμα, έτσι και η Ελλάδα, με την έξοδο από το 3ο μνημόνιο πρέπει να απαιτήσει την διευκόλυνσή της στην επίλυση του τραπεζικού προβλήματος με δικό της τρόπο.