Προσδεθείτε! Έρχονται ισχυρές αναταράξεις στην οικονομία…

Ήδη από το πρώτο άρθρο μου στο SLpress.gr, τον Μάρτιο 2020, αλλά και με τα δύο επόμενα (8 και 15 Απριλίου 2020) ξεκίνησα να χαρτογραφώ τις επιπτώσεις που θα είχε στην οικονομία η καταστροφική διαχείριση του κορονοϊού. Οι εξελίξεις, δυστυχώς, όχι μόνον δικαιώνουν τις προβλέψεις μου, αλλά τις υπερβαίνουν. Στο άρθρο του Δεκεμβρίου, “Αφανισμός επιχειρηματικών κλάδων με υπογραφή Μαξίμου”, ξεκαθάρισα ότι «πολύ μεγάλος αριθμός επιχειρήσεων, όλων των κλάδων, οι οποίες επιβίωναν χωρίς αποθεματικά, απλώς θα αναγκασθούν να κλείσουν».

Επισήμανα, επίσης, ότι «τα συγκεντρωτικά οικονομικά στοιχεία που παρουσιάζουν την ελληνική οικονομία να έχει συνολική ύφεση 12% είναι απλώς συνολική στατιστική εικόνα. Η αλήθεια είναι ότι κάποιες επιχειρήσεις έχουν ύφεση 100%, ενώ κάποιες άλλες όχι μόνον δεν έχουν απώλειες, αλλά καταγράφουν και κέρδη. Όμως, η οικονομία δεν είναι οικογένεια με κοινά έσοδα και έξοδα, που μοιράζονται στα μέλη της και οι ζημιές δεν έχουν μεγάλη επίπτωση. Στην πραγματικότητα δεν υφίσταται μέσος όρος μεταξύ επιχειρήσεων που καταστράφηκαν εντελώς και επιχειρήσεων που έχουν κέρδη. Όσοι καταστραφούν δεν ωφελούνται από το κέρδος κάποιων άλλων, ο μέσος όρος τους είναι αδιάφορος!»

Στο άρθρο του Μαΐου, “Γιατί μας έρχεται νέο Μνημόνιο – Μπορούμε να το αποφύγουμε;”, παρουσίασα περαιτέρω στοιχεία που επιβεβαίωναν τις προηγούμενες εκτιμήσεις μου και ξεκαθάρισα ότι δεν υπήρχε κυβερνητικό σχέδιο για την αντιμετώπιση της κρίσεως στο χώρο των πολλών μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Στο άρθρο του Ιουνίου, “Θα ζήσουμε ένα νέο διεθνές κραχ;”, παρουσίασα τις εξελίξεις στη διεθνή οικονομία και πως αυτές έκαναν ακόμη δυσμενέστερο το τοπίο της ελληνικής οικονομίας.

Οι θερινές εκτιμήσεις

Επισήμανα ότι, «είναι μάλλον δύσκολο να αποφευχθεί η περαιτέρω συρρίκνωση, οδηγώντας την ελληνική οικονομία σε ένα νέο υφεσιακό κύκλο. Είμαστε, λοιπόν, καταδικασμένοι να ζήσουμε καταστάσεις χειρότερες και από αυτές του 2010-2016, ίσως και πολύ χειρότερες; Τί θα μπορούσαμε να κάνουμε αφού οι αιτίες είναι διεθνείς; Πως θα μπορούσε να αντιδράσει μια οικονομία τόσο μικρή όπως η ελληνική; Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Σε μια τέτοια συγκυρία κάθε οικονομία προσπαθεί να μειώσει τις συνέπειες των διεθνών ανοιγμάτων της: Αφ’ ενός, να μειώσει τις συνέπειες του αυξημένου κόστους εισαγωγών, αξιοποιώντας κάθε εγχώριο πόρο. Αφ’ ετέρου, να αυξήσει την παραγωγικότητα εργασίας και κεφαλαίου ώστε να διατηρήσει τόσο την ανταγωνιστικότητα των εξαγώγιμων προϊόντων της, ενδεχομένως και να τα αυξήσει».

Στο άρθρο του Ιουλίου, “Η αλήθεια για την οικονομία σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία” παρουσίασα πρόσθετα στοιχεία και ανέλυσα γιατί «δεν θα βρείτε τις λύσεις για τα προβλήματα αυτά, σε οποιοδήποτε κυβερνητικό πρόγραμμα ή στις αόριστες διακηρύξεις της αντιπολίτευσης, μείζονος και ελάσσονος. Το Ταμείο Ανάκαμψης και το ΕΣΠΑ δεν αποτελούν λύση σε δομικά προβλήματα».

Πιστεύω ότι όσα έχω γράψει αποδείχθηκαν, κατά το μάλλον, σωστά. Τα επαναλαμβάνω ακριβώς για να προκαλέσω τον “έλεγχό” τους, από όποιον ενδεχομένως έχει άλλη άποψη. Επίσης, για να υπενθυμίσω ποιο είναι το οικονομικό περιβάλλον, εντός του οποίου κινούμαστε και το οποίο ελάχιστη σχέση έχει με το αισιόδοξο αφήγημα, που εναγωνίως προσπαθεί η κυβέρνηση να πλασάρει μέσω του προπαγανδιστικού της μηχανισμού στα ΜΜΕ.

Η σημερινή κατάσταση

Ενδιαμέσως, είχα εξηγήσει γιατί η χρηματοδότηση της παραγωγής είναι ανεπαρκέστατη και είχα παρουσιάσει προτάσεις για την αναδιάρθρωση του χρηματοπιστωτικού και φορολογικού συστήματος. Επιμένω στους δύο αυτούς πυλώνες (φορολογία και χρηματοδότηση), επειδή είναι οι βασικοί μοχλοί αναδιαρθρώσεως της οικονομίας μας. Όπως, επίσης, ότι βασικό μέλημά μας πρέπει να είναι η παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών υψηλής εγχωρίου προστιθεμένης αξίας. Αυτός είναι μοναδικός τρόπος επιβιώσεως σε συνθήκες παγκοσμιοποιημένου ανταγωνισμού και, ιδίως, στο πλαίσιο των υψηλών τιμών εισαγομένων πρώτων υλών!

Πού βρισκόμαστε σήμερα; Έχει γίνει κάτι για να αντιμετωπισθεί το επερχόμενο, από το φθινόπωρο, κύμα πτωχεύσεων, απολύσεων & κλειστών καταστημάτων; Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει γίνει τίποτα. Το κυβερνητικό αφήγημα βασίζεται στην “μαγική επίδραση” μερικών μεγάλων έργων, όπως το Ελληνικό (θα αναπτυχθεί σε διάστημα μιας 25ετίας!) και κάποιες επενδύσεις που έρχονται από το εξωτερικό.

Στην καλύτερη περίπτωση, αυτές απλώς θα εκμεταλλευθούν φορολογικά κίνητρα και επιχορηγήσεις, δημιουργώντας θέσεις εργασίας, αλλά χωρίς στρατηγικού χαρακτήρος επιπτώσεις, χωρίς την παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών υψηλής εγχωρίου προστιθεμένης αξίας. Καλές και ευπρόσδεκτες, αλλά όχι μόνον δεν επαρκούν, αλλά και αποπροσανατολίζουν από το πραγματικό πρόβλημα που είναι η αναδιάρθρωση της εγχωρίου παραγωγής και η ενδυνάμωσή της.

Επισημάνσεις για το μέλλον

Ταυτοχρόνως, επισημαίνω ότι:

Πρώτον, πλησιάζουμε στα 400 δισ. ευρώ δημοσίου χρέους.

Δεύτερον, στον τουρισμό η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική από αυτή που θέλει να παρουσιάζει ο αρμόδιος υπουργός, η αξιοπιστία του οποίου ανταγωνίζεται τον… βαρώνο Μυνχάουζεν! Η αλήθεια είναι ότι τα έσοδα από τον τουρισμό θα είναι χαμηλότερα από αυτά του 2020, με ό,τι αυτό σημαίνει, ήτοι μειωμένα εισοδήματα, χρεωκοπίες επιχειρήσεων του κλάδου και των προμηθευτών τους, μειωμένα φορολογικά έσοδα, νέα κόκκινα δάνεια κλπ. Όποιος θέλει αποδείξεις ας ρωτήσει να μάθει την πορεία των κρατήσεων (και ακυρώσεων) και των εσόδων στους μεγάλους τουριστικούς προορισμούς.

Τρίτον, η αγορά έχει σχεδόν αλυσοδεθεί με επιδόματα και χρέη. Το πρώτο εξάμηνο εισπράχθηκαν φόροι 20,14 δισ. ευρώ (έναντι 18,26 δισ. ευρώ στο α’ εξάμηνο του 2020), αλλά η κυβέρνηση έχει θέσει στόχο να εισπραχθούν επιπλέον 25,652 δισ. ευρώ στο β’ εξάμηνο, προκειμένου να φτάσουμε στον ετήσιο προϋπολογισθέντα στόχο των 45,792 δισ. ευρώ. Από ποιες δραστηριότητες θα προκύψουν αυτοί οι φόροι είναι απορίας άξιον!

Τέταρτον, οι διορισμοί στο κράτος είναι στην ημερησία διάταξη.

Πέμπτον, ο παραλογισμός (ή, μήπως, οι κρυφές σκοπιμότητες;) της “πράσινης ανάπτυξης’ οδήγησαν στην αδικαιολογήτως πρόωρη εγκατάλειψη των λιγνιτικών μονάδων και ανέβασαν το κόστος ρεύματος στα ύψη, καθιστώντας ακόμη πιο προβληματική την εγχώριο παραγωγή, αλλά και την διαβίωση των νοικοκυριών.

Έκτον, το τραπεζικό σύστημα αδυνατεί πλήρως να χρηματοδοτήσει την οικονομία και, ιδίως, τις παραγωγικές επιχειρήσεις. Τα προγράμματα εγγυοδοσίας κατανέμονται μεταξύ λίγων, με αδιαφανή κριτήρια, ή χρησιμοποιούνται για την ανακύκλωση (και μείωση επιτοκίου) παλαιών δανείων. Τα νέα κριτήρια δανεισμού, που θα εφαρμοσθούν στο εγγύς μέλλον, με πρόσχημα την “πράσινη ανάπτυξη” και την κοινωνική υπευθυνότητα θα πετάξουν εκτός συστήματος την συντριπτική πλειονότητα των ελληνικών επιχειρήσεων.

Έβδομον, η Τράπεζα της Ελλάδος (σύγχρονος Πόντιος Πιλάτος), υπολογίζει ότι εκτός τραπεζικού συστήματος (δηλαδή σε θυρίδες, στρώματα και σεντούκια) βρίσκονται αποθησαυρισμένα περί τα 33 δισ. ευρώ! Ουδείς, βεβαίως, προβληματίζεται πως θα προσελκύσει τα ανασφαλή αυτά κεφάλαια να μπουν πάλι στην οικονομία και να χρηματοδοτήσουν με ελληνικό χρήμα την παραγωγή!

Δυστυχώς, τα χειρότερα είναι μπροστά μας, αλλά ουδείς ενδιαφέρεται. Προσδεθείτε, ακολουθούν ισχυρές αναταράξεις…