“Ό,τι συμφέρει χορηγούς και φίλους”

Πέρασε πάνω από ένας χρόνος αβεβαιότητας και συνεχών αντεγκλήσεων, αλλά τελικά στις 2 Ιουλίου του 2020 ανακοινώθηκε συμφωνία για να προχωρήσει η μεγαλύτερη διάσωση ναυπηγικής βιομηχανίας στην Ελλάδα. Η αμερικανική ONEX, ελέγχοντας πλέον ποσοστό άνω του 51% των Ναυπηγείων Ελευσίνας και έχοντας εξασφαλίσει χρηματοδότηση από αμερικανικά κεφάλαια, μπορεί να ξεκινήσει τη διαδικασία εξυγίανσης, βάσει των όσων προβλέπουν τα άρθρα 106 β και 106 δ του Πτωχευτικού Κώδικα.

Από τότε πέρασαν άλλοι επτά μήνες και σήμερα μαθαίνουμε ότι τίποτα δεν είναι βέβαιο. Και αυτό, διότι μετά τον οικονομικό και διαχειριστικό έλεγχο που διενεργήθηκε στην εταιρεία, ως προαπαιτούμενο τόσο της ίδιας της διαδικασίας εξυγίανσης, όσο και της αμερικανικής κρατικής αναπτυξιακής τράπεζας DFC, που παρέχει χρηματοδοτική στήριξη στον επενδυτή, ανέκυψαν υποχρεώσεις που προηγουμένως (!) δεν είχαν υπολογιστεί και η κάλυψη των οποίων, ακόμα και με πολύ μακροπρόθεσμο πλάνο αποπληρωμής, απαιτεί σειρά προϋποθέσεων που παραμένει επί αβέβαιη.

Σύμφωνα λοιπόν με τις τελευταίες πληροφορίες, η αμερικανική πλευρά απαίτησε από τη ελληνική κυβέρνηση ανάθεση εξοπλιστικών προγραμμάτων των ενόπλων δυνάμεων, για να παραμείνει. Τελικά όλοι όσοι ενδιαφέρθηκαν για μπίζνες στην Ελλάδα, εννοούσαν να πάρουν μεγάλο κομμάτι κρατικών αναθέσεων. Δουλειές απ έξω για τα δικά μας ναυπηγεία δεν υπάρχουν πλέον, καθώς και οι έλληνες εφοπλιστές απευθύνονται πλέον στα τουρκικά ναυπηγεία!

Άλλο ένα παράδειγμα για τις στοχεύσεις μεγάλων ξένων επιχειρήσεων είναι αυτό της, ολλανδικής κατασκευαστικής εταιρείας Reggeborgh, που εξαγόρασε τα πλειοψηφικά πακέτα των δύο μεγαλύτερων εγχώριων εταιρειών ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ και Ελλάκτωρ. Στόχος το μεγαλύτερο δυνατό μέρος των ευρωπαϊκών κεφαλαίων περίπου 10 δισ. ευρώ για έργα στην Ελλάδα.
Με λίγα λόγια, δεν υπάρχει ούτε μία επένδυση με εξωστρεφή προσανατολισμό.

Όλες μα όλες, αφορούν την εσωτερική αγορά και έχουν πελάτη το ελληνικό κράτος! Η εγχώρια αγορά είναι μικρή και για μεγάλο διάστημα λόγω πανδημίας ρηχή, για να προκαλέσει ευρύτερο επενδυτικό ενδιαφέρον, όταν μάλιστα η χώρα έχει περιορισμένες πολιτικές και οικονομικές επιρροές στην ευρύτερη γειτονιά της.

Ξεπούλημα κάτι σαν πλιάτσικο

Οι μπίζνες που απομένουν, αφορούν αποκλειστικά και μόνο ιδιωτικοποιήσεις ελληνικών μονοπωλίων όπως για παράδειγμα της ΔΕΗ και του ΑΔΜΗΕ στην ηλεκτρική ενέργεια και της ΔΕΠΑ στο φυσικό αέριο. Επιπλέον, οι συνθήκες δεν πρόκειται να βελτιωθούν καθώς η ελληνική οικονομία ουσιαστικά βρίσκεται προ του κινδύνου νέας χρεοκοπίας. Η ευρωπαϊκή ενίσχυση των 32 δισ. ευρώ έχει απορροφηθεί από τα νέα χρέη και τις ζημίες.

Η Ελληνική Στατιστική Αρχή δημοσιοποίησε την Τετάρτη τα αναλυτικά στοιχεία για την εξέλιξη του κύκλου εργασιών. Στο σύνολο των επιχειρήσεων και των δραστηριοτήτων της οικονομίας, ο τζίρος του 2020 υποχώρησε κατά 13,5% χάνοντας 41,6 δισ. ευρώ, καθώς ήταν μόλις 266,1 δισ. ευρώ, αντί των 307,7 δισ. ευρώ το 2019.

Η υγειονομική κρίση βύθισε τα έσοδα από φόρους το προηγούμενο έτος, οι εισπράξεις των οποίων υπέστησαν μείωση της τάξης των 8,2 δισ. ευρώ. Από 51,4 δισ. ευρώ το 2019 στα 43,2 δισ. το 2020. Παράλληλα η πραγματική και μάλιστα παρατεταμένη ανεργία ξεπερνάει το 30%. Πολλές ιδιωτικές επενδύσεις κάθε μεγέθους έχουν παγώσει, όχι μόνο από δισταγμούς των δανειοληπτών, όσο από φόβους του τραπεζικού συστήματος για νέα χρηματοπιστωτική κρίση παρόμοια με εκείνη του 2010.

Ο ρόλος του κράτους

Και ενώ σε όλες τις σύγχρονες οικονομίες ο ρόλος του κράτους θεωρείται κρίσιμος και αποφασιστικής σημασίας για την αντοχή της οικονομικής δραστηριότητας και της προστασίας των εισοδημάτων των εργαζομένων, εδώ στην Ελλάδα έχουμε μια δογματική ομάδα που κυβερνά και πιστεύει ότι το κράτος και οι υπηρεσίες του είναι πολυτέλεια και μπορεί ο ιδιωτικός τομέας να σηκώσει όλο το βάρος της ανάκαμψης! Εξ ου και η κατάρρευση σε κάθε καιρικό φαινόμενο.

Μόνο που όπως είδαμε, τέτοιος ιδιωτικός τομέας δεν υπάρχει. Είναι απόλυτα κρατικοδίαιτος και ποντάρει στην εύνοια του Μαξίμου. Με ποδοσφαιρικούς όρους, θα λέγαμε ότι έχουν δικό τους τον διαιτητή που παραποιεί και αλλάζει τους κανόνες του παιχνιδιού και σφυρίζει ότι γουστάρει ή επί το ακριβέστερο, ότι συμφέρει χορηγούς και φίλους. Υπάρχει μέλλον με πολιτικούς της φιγούρας που το μόνο τους μέλημα είναι η προσωπική τους αυτοπροβολή και η απόλαυση των τυχερών της εξουσίας;