Στις συμπληγάδες ΔΝΤ και ΕΕ η ελληνική οικονομία

Όπως στα διαζύγια, έτσι και στην έκθεση του ΔΝΤ (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) για την ελληνική οικονομία που εδημοσιεύθη την 30η Ιουλίου, δεν αποκρύπτεται η διάσταση απόψεων με την ΕΕ. Η μεν θεωρεί ότι βραχυπροθέσμως η Ελλάς μπορεί να χρηματοδοτηθή από τις διεθνείς αγορές κεφαλαίου, το δε ΔΝΤ πιστεύει ότι «η σχέση μακροπροθέσμως δεν είναι βιώσιμη».

«Το ΔΝΤ προβλέπει πτωτική πορεία της ελληνικής οικονομίας, μετά την έξοδο από το διασωστικό πρόγραμμα της ΕΕ» υποστηρίζει σχετικώς το αμερικανικό πρακτορείο Μπλούμπεργκ που βασίζει τις προγνώσεις του στην ανάγκη των ελληνικών τραπεζών για σημαντικά (αλλά δυσπρόσιτα) κεφάλαια, στο αδιατήρητο του δημοσίου χρέους και στις εξωπραγματικές προβλέψεις του κρατικού προϋπολογισμού για «πρωτογενή πλεονάσματα» και κατ’ επέκτασιν, για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας.

Πράγματι, οι διαφορές εκτιμήσεων μεταξύ ΔΝΤ και ΕΕ δεν αποσιωπώνται από το άρθρο 4 της ετησίας εκθέσεως. Το Ταμείο ζητεί αλλαγή του μίγματος της οικονομικής πολιτικής της Ελλάδος με τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα που τα τοποθετεί στο 1,5% του ΑΕΠ έναντι 3,5% της ΕΕ. Για την πραγματική οικονομική ανάπτυξη (κατόπιν του πληθωρισμού) δεν θεωρεί ρεαλιστική την αισιοδοξία της ΕΕ και την περιορίζει στο 1% ετησίως.

Εν τούτοις, το ΔΝΤ εμμένει στην περικοπή των συντάξεων και στην μείωση του αφορολογήτου, μη αντιλαμβανόμενο την αντίφαση με την μέχρι τούδε αποτυχημένη υπερφορολόγηση που επηρεάζει την κοινωνική συνοχή και την ζήτηση στην Αγορά. Στους κινδύνους της «μεταπρογραμματικής σύμφωνίας», το ΔΝΤ περιλαμβάνει την «αμφίβολη ευρωπαϊκή δέσμευση» μειώσεως του χρέους μετά 10ετίαν, την εκ νέου αύξηση του δημοσίου χρέους (μετά το έτος 2033) και τις λιγότερες ευνοϊκές συνθήκες του μέλλοντος, ιδίως υπό την προοπτική γηράνσεως του ελληνικού πληθυσμού.

Η αβεβαιότης του εκλογικού κύκλου (του προσεχούς έτους), η χαμηλή παραγωγικότης- ανταγωνιστικότης και κυρίως τα ελάχιστα περιθώρια της δημοσιονομικής πολιτικής προστίθενται στις δυσοίωνες εκτιμήσεις του ΔΝΤ για την οικονομία. Η πρόσβαση στις αγορές θα γίνει μετά 15θήμερον αλλά το κόστος θα είναι υπερδιπλάσιο του διασωστικού προγράμματος, τα αποθέματα («μαξιλάρι» και 15 δισ. ευρώ του πιστωτικού υπολοίπου των 86 δισ. του τρίτου πακέτου) θα επαρκέσουν «για λίγο» και η ανάπτυξη θα είναι αναιμική ενώ η «διαρθρωτική ανεργία» απαραδέκτως υψηλή. Και κατόπιν αυτών τι μέλλει γενέσθαι;

Με αναιμική ανάπτυξη της οικονομίας, η χώρα δεν μπορεί να προχωρήσει περαιτέρω. Θα υποτροπιάσει στη μιζέρια και στην κοινωνική αντιδικία. Λυπούμεθα, αλλά αυτό που χρειάζεται τώρα είναι μία ριζική αλλαγή κι όχι μασκαρεμένες μεταρρυθμίσεις. Η συνταγή τόσον του ΔΝΤ όσο και της ΕΕ είναι αποτυχημένη, όπως αποδεικνύεται από την οκταετή δυσανεξία του ελληνικού λαού.